Ήθελα καιρό τώρα να δημιουργήσω ένα αφιέρωμα με δείγματα γραφής από διάφορους αγαπημένους και αγαπημένες συγγραφείς των οποίων τα έργα διαβάζω, διάβασα μέσα στην προηγούμενη χρονιά ή και λίγο πιο πριν. Μπουκιές γραφής με διαφορετικές γεύσεις για να δοκιμάσετε και που σίγουρα θα σας εξάψουν το ενδιαφέρον. ~Γεωργία Τσουκαλοχωρίτη
Η ζωή του Αντώνη άλλαξε από τη στιγμή που ο πλανόδιος μάγος Κριστιάν έφτασε στον Άλιμο με ένα αυτοκίνητο που σερνόταν, σαν σαύρα, στους χωματόδρομους της περιοχής και άφηνε πίσω του κουρνιαχτό. Γυρνούσε στα στενά και ανάμεσα στα σκασίματα της εξάτμισης, η παραμορφωμένη φωνή μιας ντουντούκας υποσχόταν μια φαντασμαγορική παράσταση.
Το Σάββατο το απόγευμα στις 5, ο μάγος Κριστιάν θα σας εντυπωσιάσει με τα ταχυδακτυλουργικά του κόλπα. Ελάτε όλοι στην πιο θεαματική παράσταση, μόνο με δύο δραχμές. Μη χάσετε το υπερθέαμα με τον μάγο Κριστιάν.
Ο Αντώνης είχε σταθεί μέσα στο σύννεφο σκόνης που σήκωσε το αυτοκίνητο στο πέρασμά του. Τα μάτια του θόλωσαν. Η σκόνη έγινε χρυσόσκονη από τις ακτίνες του ήλιου και τον έλουσε καθώς έπεφτε απαλά στο έδαφος. Μικρά λαμπερά αστεράκια αιωρούνταν γύρω του, μέχρι που φύσηξε ένα απαλό αεράκι και διέλυσε την παραμυθένια ψευδαίσθηση. Έμεινε να κοιτά το αμάξι που απομακρυνόταν, μέχρι που χάθηκε από το βλέμμα του σε ένα από τα στενά της περιοχής. Μόνο η φωνή της ντουντούκας έγδαρε τα αφτιά του λίγο ακόμα, αλλά σύντομα κι αυτή σώπασε.Ένα πυροτέχνημα έσκασε στη ψυχή του και του χάρισε όλα τα χρώματα που έλειπαν από τη ζωή του. Ένιωσε το στήθος του να φουντώνει και μια ανείπωτη ευφορία να πλημμυρίζει τα πνευμόνια του. Έτρεξε με όση δύναμη είχε στο σπίτι του. Η μαγεία είχε ήδη μπει στη ζωή του, κυλούσε στο αίμα του και του προκαλούσε αναστάτωση. Ίσως, αυτό ήταν που αποζητούσε στα οχτώ του χρόνια. Ένα μαγικό ραβδί που θα άλλαζε όλο τον κόσμο ή καλύτερα το δικό του κόσμο.
Αντιγόνη Πόμμερ, απόσπασμα από το βιβλίο “Το κόκκινο μπάλωμα”, εκδόσεις 24 Γράμματα, 2021
Σοκολάτα υγείας
Τίποτα να μην μου ξαναδώσεις τυλιγμένο και αγορασμένο. Θέλω όλα πρώτα να τα έχεις δαγκώσει με μικρές και βιαστικές κινήσεις για να μπορώ μετά να ερμηνεύσω το νοήμά τους. Θέλω να καταπιώ όλα όσα καταπίνεις, να δοκιμάσω όλα όσα δοκιμάζεις, να κοιτάζω εκεί που κοιτάζεις, να χάνομαι στα πράγματα που χάνεσαι, να είμαι σαν και εσένα, να μην αναλύω τίποτε, να ζω τη ζωή στο φουλ ώσπου να πεθάνω, να ξέρω στα σίγουρα ότι κάποιος με έχει ερωτευτεί.
Τη σοκολάτα σου δεν την έφαγα. Δεν τρώω σοκολάτες υγείας. Ούτε την έφαγα ούτε την πέταξα. Την κρατάω σαν ιερό τοτέμ στο ψυγείο.
Βίβιαν Στεργίου, απόσπασμα από το βιβλίο “Μπλε υγρό”, εκδόσεις Πόλις, 2017
Η μόνη επένδυση για το καινούργιο τους επάγγελμα είναι όρεξη για δουλειά και μια βαλίτσα. Συνήθως είναι μια καρό βαλίτσα ζωσμένη με δυο λουριά, αγορασμένη στην οδό Αθηνάς μια τόσο μακρινή εποχή! Και πόσα όνειρα, πόσες υποσχέσεις μπορούσε να χωρέσει η βαλίτσα του ξενιτεμένου ανάμεσα στα λιγοστά ρούχα του, ανάμεσα στις φωτογραφίες με τα πρόσωπα των αγαπημένων του, δίπλα στο φυλαχτό που του είχε δώσει η μάνα του… Στην πίσω γωνιά της βαλίτσας φύλαγε στριμωγμένο έναν ετοιμόρροπο τοίχο του πατρικού του σπιτιού. Στην τσέπη του παντελονιού του φύλαγε το όνειρο της μικρής του αδελφής, ένα θαλασσί φουστάνι. Στο πουκάμισο, στο τσεπάκι που βρίσκεται στο αριστερό μέρος, ακόμα έχει κρυμμένο ένα δαχτυλίδι για τη γειτονοπούλα του, που δεν είχε τολμήσει ποτέ να της ομολογήσει πόσο την αγαπούσε. Τέλος, το τελευταίο βράδυ πριν φύγει, μαζί με την πλεχτή μπλούζα είχε προσεκτικά διπλώσει την υπόσχεση προς τη μάνα του πως μια μέρα θα επιστρέψει. Ήταν βαριά η βαλίτσα όταν την κουβάλησε μέχρι το λιμάνι του Πειραιά. Όχι από τα πράγματα αλλά από τις υποσχέσεις προς αυτούς που είχε αφήσει. Και ο καιρός έχει περάσει, τα όνειρα, κι οι υποσχέσεις ξέφτιζαν μαζί με τα ρούχα που έλιωναν. Και η βαλίτσα πλέον δεν είναι παρά μια βαλίτσα σε μια γωνιά στο δωμάτιο που μοιράζεται με άλλους, αγορασμένη πριν από χρόνια στην οδό Αθηνάς. Ή μήπως στην οδό Σωκράτους;
Μαρία Ουζούνη, απόσπασμα από το βιβλίο “Η καρό βαλίτσα”, εκδόσεις των Συναδέλφων, 2016.