Για μια στιγμή
Κοίτα πως ξεψυχάει ο αφρός της θάλασσας πάνω στην άμμο.
Τον έφτυσε το κύμα, να γλυκάνει την πίκρα του.
Δες τον ήλιο, πως γλείφει τον ορίζοντα
τον καταπίνει η θάλασσα για να τον ξεράσει στην άλλη άκρη.
Σταγόνα σταγόνα με ραίνει το νερό και όμως νιώθω να πνίγομαι.
Κατάφερα να αντισταθώ στο αντιμάμαλο
και να πλεύσω ίσα με την πέρα όχθη.
Και αν η πυξίδα μου πάντα λατρεύει τον βορρά
εγώ πιστή στην δύση του ήλιου ξεμακραίνω.
Θέλω να τυλιχθώ στα κύματα.
Να γίνω ένα με αυτή την ψευδαίσθηση κίνησης
αυτό το μπρος πίσω.
Να λιμνάσουν τα υγρά μου μαζί με τα απόνερα.
Και αν καταφέρω να ζήσω θα έχουν γίνει βράγχια οι πνεύμονες.
Και ίσως πλέον με στενεύει το κιμονό, σαν φτάσω στον αντίποδα μου.
Και αν τους ορίζοντες μου καίω είναι για να μπορέσω να υπάρξω παντού.
Να γίνω ένα με εκείνο το στίγμα στο χάρτη.
Εκείνο που η κουκίδα του συνεχώς κινείται.
Εκείνη η φωτεινή μικρή αναλαμπή που μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρα έχει χαθεί.
Τρώει η αλμύρα τα φιλντισένια μου γυαλιά.
Και τότε ξάφνου επανέρχομαι σε εκείνη την άμμο που μου τσουρουφλά την πατούσα
και στα όχι παιδί μου θα στα βαθιά που μου τρυπάει τα μηνίγγια.