Η Χώρα του Ποτέ – Ποτέ*
(Для народу України) **
Η Χώρα του Ποτέ-Ποτέ
ποτέ δεν άνοιξε τις πόρτες
Πάντα παράθυρα άνοιγε για εκείνους
που πιστεύουν
Ανάμεσα στις γρίλιες τους
παιδιά χαμένα και βρέφη ορφανά,
σώματα ισχνά, πνεύματα δίχως ύλη
Αποζητούν τη θαλπωρή, μια αγκαλιά
και λίγη θέρμη
τις ψυχές τους να ζεσταίνει
Και οξυγόνο απ’ τις σχισμές της οροφής
Σκέψεις χαρούμενες, λιβάδια, λίμνες
Λίγο ουρανό και ομορφιές
που εμείς, οι άσχημοι, ξεδιάντροπα ξεχνούμε
Από παραδρομή ή αμέλεια
–αυτό δεν το γνωρίζω–
ή αφελώς πιστεύοντας πως είναι δεδομένο
το κεκτημένο της υπεροχής
Πάνω απ’ το Κένσινγκτον πετούν
Και τ’ απογεύματα, όμοια πουλιά,
με χέρια ορθάνοιχτα και μάτια πεινασμένα,
του βροχερού Λονδίνου τις στέγες χαιρετούν
Σαν γεύονται τους κήπους του, που ολόχρονα ανθίζουν,
τολμούν να ονειρεύονται
Όσο μπορούν.
Κι όσο η βία των μεγάλων επιτρέπει.
Κι ο Πίτερ Παν, που δεν μεγάλωσε
–παιδί χαμένο και βρέφος ορφανό–
με καραβάκι χάρτινο τα ξεναγεί
στης ξεγνοιασιάς τη χώρα
που δεν γκρεμίστηκε ποτέ, ποτέ
μα στέκει εκεί. Ανέγγιχτη. Σαν
πουπουλένιο όνειρο νύχτας εαρινής
Δίχως σειρήνες ή βουή, κορμιά διαμελισμένα
Δίχως χαλάσματα, ουρλιαχτά, φόβο και αγωνία
ή σήραγγες στενόχωρες που δεν τις βλέπει φως
Σαν γη φιλόξενη και σαν φωλιά, πατρίδα καταπράσινη
Και σαν παιδότοπος
Σαν καταφύγιο και παυσίλυπο
όσων δεν ξέχασαν
ποτέ.
~Ένα ποίημα της Χριστίνας Κασσεσιάν
* Ο φανταστικός τόπος, στον οποίο ζουν ο Πίτερ Παν και οι φίλοι του. Ο Sir James Matthew Barrie συστήνει στο κοινό του τη “Χώρα του Ποτέ-Ποτέ” το 1904, με το θεατρικό έργο του “Πίτερ Παν ή Το αγόρι που αρνιόταν να μεγαλώσει” (Peter Pan or The boy who wouldn’t grow up). Το 1906, στη νουβέλα του “Ο Πίτερ Παν στους Κήπους του Κένσινγκτον” (Peter Pan in Kensington Gardens), ο Barrie περιγράφει μια πρώιμη εκδοχή της Χώρας του Ποτέ, αναφέροντάς την ως Νησί των Πουλιών. Το νησί βρίσκεται στη λίμνη αναψυχής Σέρπενταϊν (Serpentine) στους βασιλικούς Κήπους του Κένσινγκτον, στο Λονδίνο. Ο μικρός Πίτερ πηγαίνει στο νησί είτε πετώντας είτε πλέοντας, με χάρτινο καραβάκι ή μέσα στη φωλιά μιας κίχλης.
** (Για τον λαό της Ουκρανίας)
Φώτο: Diana Romanko