Κουαρτέτα μιας δολοφονημένης εξομολόγησης | Μαρία Ε. Γιαννάτου

Κουαρτέτα μιας δολοφονημένης εξομολόγησης

 

-Ι-

 

Μόνο γυναίκα

θα μπορούσε να’ναι η θάλασσα

αυτή αντέχει τα πολλά.

 

Έβαλε ψύχρα απόψε

Και ακούω τη θάλασσα πιο καθαρά

έπεσα προχθές

χτύπησα άσχημα

ακόμα παραπατάω

στο περπάτημα

από το χτύπημα

δεν ξέρω

αν έφταιξε

ο κακός ο λογισμός μου

ή

τα κακά τα πεζοδρόμια.

 

Γι΄αυτό γυναίκα

πρόσεχε

που θ’ ακουμπάς

δεν διατίθενται

στέρεοι

ώμοι

 

-II-

 

Κοίτα να δεις

xρυσό αυτί

άσπρο δόντι

 

προνόμια

 

xρυσά βουνά

άσπρες πεδιάδες

πιο πέρα

το πόδι μου

μεγαλώνει

καθώς πατάει

σε δρόμους

τεράστια γίνομαι

έτσι που τα βουνά

ειναι τα αυτιά μου

οι πεδιάδες

τα δόντια μου

οι θάλασσες

τα μαλλιά μου

τα σύννεφα

τα μάγουλά μου

ο ουρανός

τα σωθηκά μου.

 

-III-

 

Οσμή ανελκυστήρα

-μυρίζει τα βράδια-

στις παλιές πολυκατοικίες

στο Παγκράτι.

Ξαπλώνουν οι άστεγοι

στις στάσεις

των λεωφορείων

εκεί τα βράδια

 

για ποιαν ιδιοκτησία

προορισμό

άραγες

να ελπίζουν;

κρεμασμένοι

όλοι

βρεθήκαμε

κάτω από τα σύννεφα

[για ν’αρμέξουμε λευκό χρώμα].

 

-IV-

 

Δύστυχα κορίτσια

παραμελλημένα

στις πλαγιές των δρόμων

αφημένα

με σπασμένα χέρια

με οστά από-συναρμολογημένα

πάνω σε σημάδια

από λάστιχα αυτοκινήτων

παρατημένα.

 

Φύλλα πέφτουν

πόδια παρελαύνουν

ακρίδες χοροπηδούν

μπάλες ξεφούσκωτες

αράζουν

 

αυτά εκεί

 

με μάτια γουρλωμένα

στόματα κλειστά

το χιόνι σκεπάζει

τα μαλλιά τους.

 

Δύστυχα λευκά

κορίτσια

παραμελλημένα.

~Ένα ποίημα της Μαρίας Ε. Γιαννάτου

%d