Δεν θυμάμαι μια εποχή να μην σου μοιάζει
Όλος ο κόσμος άλλαξε για να θυμίζει εσένα
Γνώρισα ανθρώπους που δεν σου έμοιαζαν
-Μη νομίζεις πως δεν έχω κάνει λάθη-
Ούτε για ανάμνηση δεν κάνουν
Εσύ πάντα μια θύμηση είσαι
Στιγμή δεν ξέρω αν θα γίνεις ποτέ
Κι ούτε εύχομαι πια
Σβήνω κεριά χωρίς να περνάει ο χρόνος
Κρατάω τα κέρματα μου για να σε αγοράσω
Μαζεύω τις βλεφαρίδες μου
Και τις μετρώ μέχρι να έρθεις
Ανάμεσα στον Αύγουστο και το Σεπτέμβρη
Μεσολαβούν μερικοί χειμώνες
Κι ύστερα πέφτουν τα φύλλα σου
Σκόρπια χαρτιά για να μην σε διαβάσω
Δεν πειράζει και εσύ αν δεις τα γράμματα μου
Θα δεις μια μουτζούρα του εαυτού σου
Περίπλοκα στημένη
Ούτε εσύ θα σε αναγνωρίσεις ούτε οι ξένοι
Ας είναι• εγώ έτσι σε τσακίζω στα φύλλα
να χωράς διπλωμένος εντός μου
στις μικρές σημειώσεις της αγάπης μου
και στις μεγάλες λύπες της μνήμης