Κάπως έτσι όλα άρχισαν. Σε δυο μέρες. Σε ένα ταξίδι ενός χρόνου, που δεν γνώρισε σταματημό, ούτε είχε ελπίδες. Χάθηκαν. Έτσι ξαφνικά, μια μέρα χάθηκαν και η ιστορία συνεχίστηκε. Έμεινε ένα «Άν» το οποίο κρύφτηκε με τον καιρό, ξεχάστηκε και μπήκε στο κουτί των αναμνήσεων.
Τόσο εύκολα, τόσο απλά. Σαν να γνωρίστηκε με τον έρωτα για πρώτη φορά, μα αρνήθηκε να επιστρέψει σε σκέψεις, όνειρα κι εικόνες. Απο λάθος ; Μάλλον όχι, απο ανάγκη.
Μια διαίσθηση κι ένα μόνιμο ένστικτο να κυριαρχεί, χωρίς πρόσθετα θέλω, χωρίς ενοχές και στερεότυπα. Μια πρωτότυπη ιστορία, για την οποία το τέλος ποτέ δεν γράφτηκε. Ποιός θέλει άλλωστε, σε δυο μέρες μόνο, να βάλει τέλος;
Έναν τίτλο, που τις περισσότερες φορές δεν μπήκε, είτε επειδή φοβηθήκαμε, είτε επειδή οι αντοχές δεν βρέθηκαν ποτέ. Έμειναν κρυμμένες με το έτσι θέλω, όπως κι ένα γράμμα που ποτέ δεν στάλθηκε.
Ο αποστολέας, έγινε ταυτόχρονα και παραλήπτης. Είναι όντως κρίμα, άνθρωποι που σήμαιναν κάτι στην ζωή μας έστω και για δυο λεπτά, εκείνες τις δύο μέρες να μην έμαθαν ποτέ;
Ποιος θα ορίσει, αν οι ζωές θα χωρίσουν;
Στο δυο μέρες μόνο ξαναβρέθηκαν και πάλι, ίσως όχι όπως τότε…το μυαλό όμως παίζει περίεργα παιχνίδια. Όπως και η μοίρα άλλωστε. Είναι δύσκολο, όταν δεν μπορούμε να δεχτούμε ορισμένα πράγματα στην ζωή. Γιατί;
Ώρες ώρες το έχουμε ανάγκη, οι άνθρωποι. Ναι. ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Αυτό είμαστε, τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο. Νιώθουμε, άρα ζούμε αγαπάμε, πονάμε, ερωτευόμαστε, μετανιώνουμε και έχουμε περιθώρια για λάθη. Ανθρώπινα είναι. Έτσι δεν λένε; Kι έχουν δίκιο.
Τα παραμύθια δεν έχουν πάντα λυπημένο τέλος, αυτό είναι το όμορφο. Στο δικό μας παραμύθι, εμείς βάζουμε την αρχή, την μέση και το τέλος. Το τέλος, αν θέλουμε. Έχουμε την ευκαιρία, να το αλλάξουμε, να το διαμορφώσουμε και να το χρωματίσουμε, όπως εμείς θέλουμε και νιώθουμε.
Τελικά δεν είμαστε παρά ερωτευμένα με την ζωή όντα, που σκοντάφτουμε σε δήθεν ή ανεκπλήρωτους έρωτες χτισμένους, γραμμένους και σκηνοθετημένους, απο εμάς τους ίδιους, σε Δυο μέρες μόνο.
Ούτε εγω σε ξέχασα.
Margarita Stadler