Η δική μου αλήθεια | Margarita Stadler

Νομίζουν ότι δεν τους βλέπουμε, δεν τους ξέρουμε. Μας απειλούν ψυχικά, σωματικά, λεκτικά. Πάει καιρός. Γνώρισα έναν άνθρωπο της τέχνης. Έναν «καλλιτέχνη» όπως τον ορίζει η κοινωνία μας. Με την διαφορά πως στην τέχνη, κυριαρχεί το όμορφο. Στην αρχή, ήταν ένας άνθρωπος πρόθυμος, ανοιχτός, ευγενικός. Και εγώ, όχι. Όχι δεν είχα καταλάβει. Αρρώστησα με αυτήν την κατάσταση. Αηδίασα, όταν κατάλαβα τι συνέβαινε. Άργησα. Άργησα γιατί ήξερε να με χειριστεί, κάνοντας παράλληλα ό,τι είχε κατά νου. Όταν είσαι 16, πολλά δεν μπορείς να τα φανταστείς. Ανακαλύπτεις πράγματα και εν τέλει μετανιώνεις. Μετανιώνεις επειδή αυτός ο άνθρωπος, είναι ψυχικά άρρωστος. Ένας άνθρωπος με μηδενική συνείδηση. Ένας άνθρωπος με καμία αξιοπρέπεια.

Με κοίταζε διαρκώς, με ένα βλέμμα επιβλητικό. Ένιωθα συνέχεια άβολα. Με έπνιγε το ίδιο μου το είναι. Το σώμα μου, βρισκόταν μονίμως σε ένταση και η ταχυπαλμία στο μέγιστο. Δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν με άγγιξε, τουλάχιστον όχι με την κυριολεκτική σημασία. Ένιωθα τα χέρια του όμως να με πνίγουν. Έβλεπα το βλέμμα του. Την ικανοποίηση στα μάτια του,  που βασάνιζε εμένα ψυχικά. Δεν μπορούσα να ελέγξω τίποτα. Δεν φοβήθηκα. Απλά προσπαθούσα να ξεφύγω, κάνοντας την αδιάφορη. Κοιτάζοντας συνεχώς αλλού και ακούγοντας απλά τα όσα μου έλεγε. Ήταν στην καθημερινότητα μου. Δεν γινόταν κι αλλιώς. Έπρεπε να κάνω υπομονή και να το διαχειριστώ. Δεν ήθελα να σκέφτομαι τι θα γινόταν, αν απλά έλεγα τι μου συμβαίνει. Προτίμησα να μην πω κάτι. Το ήξεραν λίγοι. Οι οποίοι με βοήθησαν και να το διαχειριστώ.

Όταν δεν καταλαβαίνεις την πρόθεση του άλλου, κι έπειτα βλέπεις  ξανά σαν να είχες κλειστά τα μάτια σου, τόσο καιρό νιώθεις λίγη. Που άφησες έναν άνθρωπο «σοβαρό, μετρημένο» να έχει έστω και έμμεσα μια επιρροή πάνω σου. Φυσικά υπήρξαν και μηνύματα. Ύστερα από όλα αυτά, ήμουν ανέκφραστη, απότομη και συνέχισα να είμαι. Μέχρι και αρκετά πρόσφατα. Δεν με ένοιαξε γιατί, δεν με ένοιαξε το πως μπόρεσε, με ένοιαξε το ότι δεν με σεβάστηκε. Και αν με διαβάζει, θέλω να ξέρει πως καταλάβαινα. Καταλάβαινα τότε και πως τον σιχάθηκα. Όπως σιχάθηκα κι εμένα όταν κατάλαβα τι εν τέλει συνέβαινε.