Εις ένα ηλιοβασίλεμα που θα μας ανήκει
Υπάρχουν στίχοι που έχουν γραφτεί πολλά χρόνια πριν, με νόημα που δεν σταματά να είναι διαχρονικό, αληθινό και φανερό. Ένας απο αυτούς είναι το «Σαν απόκληρος γυρίζω στην κακούργα ξενιτιά» το παράπονο του ξενιτεμένου, που περιπλανιέται δυστυχισμένος μακριά απο την αγκαλιά της μάνας του.
Έτσι σαν απόκληροι ζούμε κι εμείς στην κακούργα ξενιτιά τα τελευταία δυο χρόνια. Απο χρόνο σε χρόνο ελπίζουμε στο πριν. Έχουμε ξεχάσει το μετά. Ζούμε το τώρα ελπίζοντας στο μέλλον και ανακαλώντας το παρελθόν. Φοβόμαστε να νιώσουμε το οτιδήποτε μήπως και ανατραπεί.
Κάνουμε σχέδια και όπως γκρεμίζονται, φεύγουν και οι προσδοκίες μας για το οτιδήποτε. Μα δεν είναι αυτή η ζωή. Η ζωή είναι απέραντη, είναι μεγάλη έχει τόσα να κάνεις, τόσα να δεις, τόσα να ζήσεις. Να αγαπήσεις, να νιώσεις, να ερωτευτείς. Δεν πρέπει να σταματήσεις να ονειρεύεσαι και να την σχεδιάζεις. Δεν γνωρίζεις ποτέ τι μπορεί να συμβεί, αυτό άλλωστε μας το έμαθε η ιστορία χωρίς να σημαίνει όμως πως ισχύει πάντοτε. Είναι φορές που όλα ανατρέπονται και φορές που όλα μένουν σταθερά και αναλύοτα.
Υπάρχουν περιπτώσεις για όλα τα γούστα. Δυστυχώς όμως, οι επιλογές δεν γίνονται μόνο απο εμάς. Οι συνθήκες αλλάζουν και διαμορφώνονται όπως αυτές επιθυμούν. Προσωποποιούνται και η μορφή τους μένει χαραγμένη σε κάθε νου, κάθε καρδιά. Άλλοτε αποτελούν πλήγμα, άλλοτε έναυσμα. Όλα έχουν ενα τίμημα. Ας μην απογοητευόμαστε όμως.
Κάθε τέλος και δύσκολο κάθε αρχή και καινούργια. Όταν το τέλος δεν είναι αυτό που θα θέλαμε, αυτό δεν σημαίνει πως κι η αρχή θα είναι έτσι.
Είναι στο δικό μας χέρι το πως θα το δούμε. Πως θα το ορίσουμε ώστε να μας ταιριάζει. Όσο κι αν επικρατεί αυτή η κατάσταση, όσο κι αν κάποιος μας επιβάλλει και μας κινεί, η δική μας κίνηση έχει προτεραιότητα. Κι έπειτα Σαχ ματ.
Κλείσε τα μάτια και σκέψου, πόσα σου έδωσε αυτή η χρονιά. Ναι δεν ήταν εύκολη. Ίσως να ήταν η πιο δύσκολη απο όλες ως τώρα. Εμένα, με έμαθε την υπομονή. Με έμαθε να στηρίζομαι σε ανθρώπους και να μην νιώθω μόνη. Μου απέδειξε πως τα αισθήματα δεν έχουν όρια. Δεν πίστευα σε πολλά πράγματα που εν τέλει πίστεψα.
Μου έδειξε ένα μέρος που ερωτεύτηκα την ησυχία του. Κάθε μικρή πετρούλα στην θάλασσα του. Το καμπαναριό στην εκκλησιά του. Τον ήχο των κυμμάτων του και τις ιστορίες πίσω απο τους βράχους και το μικρό λιμάνι του. Ένα μέρος που δεν θα άλλαζα με τίποτε άλλο σε αυτόν τον κόσμο. Φεύγοντας άφησα την ψυχή μου εκεί.
Κάθε εικόνα μου και κάθε λέξη. Αν κάτι συγκράτησα απο αυτό το ταξίδι αυτές τις 365 ημέρες, είναι πως όλα θα συμβούν.
Στην ώρα τους, στο σωστό σημείο, την σωστή ώρα με έναν έρωτα. Εγώ αφήνω αυτήν την χρονιά με αυτό το όμορφο ηλιοβασίλεμα. Αυτό είναι για μένα η ελευθερία που πάντα ονειρευόμουν.
Margarita Stadler