Η απώλεια είναι μια κατάσταση την οποία αντιλαμβάνεσαι τόσο έντονα και παράλληλα δεν την συνειδητοποιείς καθόλου. Είναι μια ζώνη του λυκόφωτος. Υπάρχεις μέσα της, ενώ την ίδια στιγμή αιωρήσε έξω από αυτή. Ψήγματα Απώλειας.
Έρχεται σε ανύποπτες στιγμές. Σκέφτεσαι, δεν μπορεί να μην υπάρχει πια. Δεν μπορεί να έχει πεθάνει. Και παράλληλα, βιώνεις την απουσία του ατόμου κάθε στιγμή της ημέρας. Οι μήνες περνούν και αδυνατείς να αφήσεις τη μια ή την άλλη πλευρά.
Δεν είναι κάτι που κάνεις επίτηδες. Έρχεται και φεύγει. Εκεί που το κεφάλι σου είναι ξαπλωμένο στο μαξιλάρι, ξάφνου βυθίζεσαι στην αλήθεια. Για λίγο. Δευτερόλεπτα. Όσο αντέχει το μυαλό. Μετά απότομα, ο διακόπτης γυρίζει και τίποτα δεν συμβαίνει. Είναι άλλη μια καθημερινή και η ζωή προχωράει.
Η απώλεια είναι κάτι που κουβαλάς. Άλλες φορές κάτι μικρό, ξεχασμένο στις τσέπες. Άλλες πάλι, μοιάζει με ρούχο που το δέρμα σου γδέρνει.
Οι άνθρωποι φεύγουν
Η γενική όμως μένει
«Στο δωμάτιο της μαμάς»
«Στο κρεβάτι της γιαγιάς»
Θα μπορούσαμε να πούμε
«Στο δωμάτιο με το διπλό»
«Στο μικρό ντιβάνι»
Αλλά η συνήθεια ξεχνάει
Δεν βρίσκεται βλέπεις στη φούσκα της απώλειας
Τα ψήγματα της απώλειας μοιάζουν με έναστρο ουρανό, νύχτα καλοκαιριού. Όταν ξημερώσει, για λίγο χάνονται.
Η γη κάνει κύκλους. Η ζωή κάνει κύκλους. Η απώλεια είναι ένας φαύλος κύκλος. Ακάνθινο σύρμα και ανηφόρα το ένα ημικύκλιο. Πάγος και κατηφόρα το άλλο. Όμως, σε ποια πλευρά βρίσκεσαι κάθε φορά, ξέρεις;