Από το Greek Pete του 2009, ο Andrew Haigh συνέχισε με την ταινία Weekend και έπειτα με το 45 Years. Από το 2015 και έπειτα ασχολήθηκε με την σκηνοθεσία τηλεοπτικών επεισοδίων και ακόμα μιας ταινίας για να καταλήξει στο σήμερα και στην καλύτερη του ταινία. Το All Of Us Strangers (⭐⭐⭐⭐1/2) είναι το απαύγασμα των εμπειριών μιας ολόκληρης κοινότητας και θα καταλήξει να είναι το ορόσημο μιας ολόκληρης γενιάς.
Ο Adam γνωρίζει τον μυστήριο γείτονα του Harry, όταν αυτός του χτυπάει την πόρτα ένα βράδυ. Οι δυο τους είναι οι μοναδικοί ένοικοι σε ένα λονδρέζικο κτίριο που μέσα από την προφύλαξη από τους ήχους του έξω κόσμου, μοιάζει σαν μια γυάλινη, ψυχρή φυλακή. Όσο η σχέση τους προχωράει με τον Adam να κατεβάζει τις όποιες άμυνες απέναντι στο άγνωστο, ανακαλύπτει ότι οι γονείς του ζουν ακριβώς όπως το θυμάται πριν πεθάνουν, τριάντα χρόνια πριν.
Ο Haigh, απόλυτο πιστός στην αισθητική και την θεματολογία της φιλμογραφίας του προσφέρει μια πλήρη, συγκινητική coming out ιστορία. Μέσω του ήρωα του παραθέτει όλες τα βιώματα που καταλήγουν να χαρακτηρίζουν και να ορίζουν την ζωή ενός ομοφυλόφιλου άντρα. Η ενοχή για όσα δεν είπε, η επιθυμία για όσα δεν εισέπραξε και ο φόβος για όσα δεν έχει αφεθεί να νιώσει και ζήσει. Το All of us Strangers γίνεται από την πρώτη στιγμή η απόλυτη μαρτυρία πάνω στον ψυχισμό ενός ανθρώπου εγκλωβισμένου στις ίδιες της άμυνες του, παραδομένου να ζει την ζωή από απόσταση όλα όσα αφήνει να φαντασιωθεί στο χαρτί στον απόλυτο φόβο της παραδοχής της ίδιας του της φύσης.
Ο Adam καταλήγει να εκμεταλλεύεται αυτή την άχρονη φούσκα που βρίσκει τους γονείς να ζουν ακόμα στην ίδια κατάσταση πριν από το θάνατο τους, για να μπορέσει να εκμυστηρευτεί όλα όσα δεν πρόλαβε αλλά και να ανακαλύψει ο ίδιος όλα εκείνα που τον κρατούν κρυμμένο από το υπόλοιπο κόσμο και τον ίδιο. Το καθυστερημένο coming out με την μητέρα του, η στιγμή με τον πατέρα του αλλά και αποδοχή ότι όλα κάποια στιγμή τελειώνουν δημιουργούν τις συνθήκες για μια δεύτερη ενηλικίωση, κυρίως ψυχολογική, και ολοκλήρωσης ενός κύκλου. Σε όλα αυτά παράλληλα τρέχει η σχέση του με τον Harry, που αποτελεί την εξωστρέφεια του στο κόσμο αλλά που κρύβει μια πικρή αλήθεια που ο σκηνοθέτης αφήνει το κοινό να κάνει τους συσχετισμούς.
O Andrew Scott δίνει μια αθόρυβη αλλά εκκωφαντική σε σχέση με το συναίσθημα ερμηνεία. Καταφέρνει να ξεδιπλώσει όλες τις σκέψεις που δεν λέγονται και όλες εκείνες τις εμπειρίες που καταλήγουν να είναι βαρίδια εφόσον κάποιος δεν τα έχει βρει με τον εαυτό του. Μια ερμηνεία που πολλοί θα ταυτιστούν από το πρώτο λεπτό και μετά το πέρας της ταινίας θα νιώσουν ότι ξανά έζησαν τα δικά του αντίστοιχα βιώματα.
Όλα όσα δεν προλάβαμε να πούμε στους γονείς μας ή δεν έχουμε πει ακόμα. Όλα όσα φοβόμαστε να παραδεχτούμε για τον ίδιο μας τον εαυτό. Όλα όσα μας κάνουν να είμαι άγνωστοι μεταξύ μας, όπως και με τον ίδιο μας τον καθρέφτη.