Avatar: The Way of Water
Ο κινηματόγραφος αλλάζει και πολλοί είναι εκείνοι που προειδοποιούν ότι είμαστε προ τω πυλών για το τέλος της μεγάλης οθόνης όπως την γνωρίσαμε. Η πτώση των εισιτηρίων ανά τον κόσμο υπάρχει και είναι ανησυχητική, ειδικά μετά τα χρόνια της πανδημίας. Φέτος αυτή την πτωτική τάση φρέναραν αρκετές ταινίες αλλά σίγουρα η πρώτη ανάμεσα τους ήταν το TOP GUN: MAVERICK. Μέχρι στιγμής, και δεν φαίνεται να αλλάζει στις επόμενες δεκαπέντε μέρες που απομένουν, είναι η ταινία που έκοψε τα περισσότερα εισιτήρια και τότε λέγαμε ότι ένας αστέρας του κινηματογράφου που γνωρίζουμε καλά, έφερε τους θεατές στα καθίσματα των κινηματογράφων.
Σήμερα, στην εκπνοή του χρόνου, το ερώτημα είναι αν ο σκηνοθέτης των blockbuster θα καταφέρει το ίδιο. Φυσικά μιλάμε για την επιστροφή του James Cameron και του sequel του Avatar με τίτλο The Way of Water που κάνει πρεμιέρα παγκοσμίως έπειτα από αναμονή δεκατριών χρόνων.
Ένα κενό μιας δεκαετίας είναι αρκετό για μια νεότερη γενιά να μην αντιληφθεί την φρενίτιδα που επικράτησε το ’09, με την έξοδο του AVATAR στους κινηματογράφους. Ο σκηνοθέτης ταινιών όπως ο Τιτανικός, Εξολοθρευτής και Alien προκάλεσε έναν ”σεισμό” στην ποπ κουλτούρα που οι σεισμικές δονήσεις φτάνουν ως και τις μέρες αφού η επανακυκλοφορία της ταινίας τον Σεπτέμβριο στις αίθουσες έφερε 75 εκατομμύρια σε εισπράξεις, κέρδη που δεν φθάνουν ούτε ολοκαίνουργιες ταινίες. Η πρώτη ταινία σήμερα κρατά την πρώτη θέση τις μεγαλύτερης εισπρακτικής επιτυχίας με τρία δις δολάρια παρά εκατό εκατομμύρια σε εισπράξεις.
Ο Cameron καλείται αν όχι να επαναλάβει τον μύθο του εντός και εκτός της αίθουσας, τουλάχιστον να επιβεβαιώσει ότι το Avatar είναι ακόμα σχετικό σε έναν παγκόσμιο κινηματογράφο που την τελευταία δεκαετία όλα αλλάξαν και το streaming αλλά και η Marvel-ποίηση του είναι γεγονός. Τελικά, τα κατάφερε;
Αρκετά χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, βρισκόμαστε ξανά στην Pandora και βλέπουμε τον Jake Sully να έχει δημιουργήσει την δική του οικογένεια αλλά και να έχει κεντρικό ρόλο στην ηγεσία της φυλής τους. Όμως όλα αυτά θα αλλάξουν απότομα όταν οι Γήινοι επιστρέφουν προετοιμασμένοι να ”διορθώσουν” την ήττα τους. Μια προσωπική βεντέττα (και η πρώτη ανατροπή της ταινίας) αναγκάζει τον Sully και την οικογένεια του να τραπούν σε φυγή για να σωθούν και να βρουν καταφύγιο σε μια άλλη φυλή, τους Metkayina όπου ζουν σε νησιά και ευημερεύουν μέσω της θάλασσας.
Πιστό στον οικολογικό του χαρακτήρα το Avatar διαρκεί τρεις ώρες και είναι ένα υπερθέαμα που θα χρειαστεί ο θεατής λίγα λεπτά για να συνηθίσει με πόσες πληροφορίες των βομβαρδίζει η ταινία. Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι το πιο άχαρο αφού χρειάζεται να υπενθυμίσει στο θεατή όσα ξέρει αλλά και να κάνει την σύνδεση με τα χρόνια που πέρασαν. Όταν όμως περνάμε στο δεύτερο μέρος και η εικόνα κατακλύζεται από το στοιχείο του νερού, τότε η ταινία ανοίγει και βρίσκει ρυθμό.
Αν και μοιάζει πλεονασμός κάποιος να επισημάνει την τεχνολογική αρτιότητα της ταινίας, την ίδια ώρα δεν γίνεται να μην τονίσει κανείς ότι πρόκειται για ένα αριστούργημα. Όχι μόνο στα ειδικά εφέ αλλά και στην σύλληψη της κινηματογράφησης όλων αυτών των σκηνών. Δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή που ο θεατής μπορεί να ξεχωρίσει τις διαφορές ανάμεσα στον ηθοποιό που υπάρχει και σε αυτό που δημιουργήθηκε από την ομάδα του Cameron. Κάποιοι θα πουν ότι το Avatar είναι μονό αυτό και δεν προσφέρει κάτι παραπάνω σε θέμα σεναρίου. Αυτό θα ήταν άδικο όμως γιατί εξ ορισμού αν κάποιος σε μια τέτοια ταινία περιμένει σενάριο που θα ανατρέψει όσα ξέραμε, τότε είναι ο λάθος θεατής στην λάθος ταινία.
Οι ηθοποιοί, παλιοί και νέοι, κλήθηκαν να ερμηνεύσουν τους ρόλους τους σε ένα φορμάτ που μοιάζει αδιανόητα δύσκολο αλλά που φαίνεται να αποδίδει μιας και τα συναισθήματα τους, τα εκφραστικά τους μέσα διαπερνούν τον αποστομωτικό θρίαμβο των ειδικών εφέ του σκηνοθέτη. Από την άβολη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι η Sigourney Weaver υποδύεται μια έφηβη μέχρι την προσθήκη της Kate Winslet στο cast, η ταινία προσφέρει τα πάντα σε υψηλό επίπεδο.
Το Avatar: The Way of Water (⭐⭐⭐⭐) είναι μια ολόκληρη εμπειρία που κάποιος/α πρέπει να την ζήσει στην μεγάλη οθόνη. Ο Cameron κατάφερε ξανά, ειδικά στην 3D έκδοση, να παραδώσει ένα παραμύθι που κυριολεκτικά το ζεις, αναπνέεις και βυθίζεται σε αυτό. Αν τα blockbuster πρέπει να υπάρχουν, τότε ας είναι έτσι.
Χρήστος Βασιλακόπουλος