Μέσα στο καλοκαίρι όπου οι κινηματογράφοι ”πνίγονται” στο ένα blockbuster μετά το άλλο, έρχεται να κάνει πρεμιέρα μια ελληνική ταινία που αξίζει την προσοχή σας και πιο πολύ τον χρόνο σας. Ο λόγος για την ταινία BLACK STONE (⭐⭐⭐1/2) του Σπύρου Ιακωβίδη.
Ένα διμελές συνεργείο που προσπαθεί να ανακαλύψει και να ρίξει φως στα λεγόμενα φαντάσματα του δημοσίου (όλους εκείνους που έχουν διοριστεί αλλά δεν έχουν πατήσει ποτέ στην δουλειά τους), πέφτει επάνω σε μια περίεργη ιστορία εξαφάνισης όταν τους ανοίγεται η πόρτα ενός μέσου ελληνικού νοικοκυριού.
Η Χαρούλα ψάχνει τον γιό της Πάνο, ο οποίος έχει να δώσει σημεία ζωής αρκετές μέρες. Το συνεργείο μπαίνει μέσα στο σπίτι της και ανακαλύπτει ότι πέρα της εξαφάνισης του Πάνου, η Χαρούλα έχει ακόμα έναν γιο τον Λευτέρη, τον ανάπηρο και δύστροπο αδελφό του Πάνου. Άθελα τους βρίσκονται εν μέσω μιας οικογενειακής κρίσης και μπροστά τους ξετυλίγονται όλες οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας.
Ο Ιακωβίδης σκηνοθετεί ένα ψευδό ντοκιμαντέρ που λέει μόνο αλήθειες για την ελληνική πραγματικότητα. Στο σκηνοθετικό ντεμπούτο παρουσιάζει μια κατάμαυρη κωμωδία που έχει αρκετές έξυπνες στιγμές αλλά συγχρόνως και αρκετές σκληρές. Από την εικόνα εγκατάλειψης του ελληνικού δημοσίου, με έντονα τα στοιχεία της διαφθοράς και κατάχρησης στο πορτραίτο μιας οικογένειας με τις προκαταλήψεις και τους κοινωνικούς αυτοματισμούς που είτε φαίνονται ως άμυνες, είτε ως συμπεριφορά αποφυγής της αλήθειας. Με μια επιτηδευμένη κακοτεχνία και σκληρά κοψίματα, ο Ιακωβίδης χρησιμοποιεί το εύρημα του ντοκιμαντέρ για να μην χάσει στιγμή ο θεατής οτιδήποτε γίνεται μπροστά στον φακό της κάμερας που μένει πάντα ανοιχτός.
Η Ελένη Κοκκίδου, με μεγάλη πορεία στο θέατρο αλλά κυρίως γνωστή μια δεκαετία τώρα μέσα από την συμμετοχή της στην σειρά Μην Αρχίζεις Την Μουρμούρα, σε μια λεπτομερή, μετρημένη ερμηνεία ως Χαρούλα αποκαλύπτει ξανά ότι μπορεί να αντιμετωπίσει ερμηνευτικά τα πάντα και να τα φέρει εις πέρας. Από τους αναστεναγμούς και τον βαρύ βηματισμό της μέχρι την σκιές που προσθέτει στο ψυχισμό του χαρακτήρα της όσο προχωράει το έργο και αλλάζουν τον κόσμο γύρω της αλλά και την ίδια, καταφέρνει να παρουσιάσει μια Χαρούλα που την ξέρεις, την έχει ζήσει ή σε έχει γεννήσει και σίγουρα μένει μια πόρτα πιο δίπλα από εσένα.
Άξιος προσοχής και ο Τζούλιο Γιώργος Κατσής που παίζει τον άλλο γιο της Χαρούλας, τον Λευτέρη. Ο Κατσής που τα τελευταία χρόνια παραδίδει δυνατές ερμηνείες στο θέατρο, επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για έναν ηθοποιό αξιώσεων.
Παρόλο που ο Ιακωβίδης δείχνει με ωμό τρόπο την Ελλάδα του χθες και που ακόμα συναντάμε και σήμερα, την ίδια στιγμή ρίχνει φως σε αυτό που έρχεται. Ο θεατής γίνεται μάρτυρας μιας αλλαγής που προκύπτει αβίαστα και φυσιολογικά όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να την δαιμονοποιήσουν. Το οικογενειακό τραπέζι που μοιάζει να κουβαλά μια στειρότητα στην σκέψη, μια κούραση και αρκετές ενοχές χωρίς βία και με απόλυτα αρμονικά τρόπο αλλάζει, μοιάζει τελικά να τους χωράει όλους και αυτό δεν είναι ενάντια στο τι είναι κανονικότητα.