Ύστερα από τις αποφάσεις του τόσο στην μάχη με τον Thanos αλλά και στην βοήθεια που έδωσε στον Spider-Man, ο Doctor Strange αντιμετωπίζει μια κριτική αν έπραξε όπως έπρεπε και στις δυο περιπτώσεις. Κατά την διάρκεια ενός γάμου, ο ίδιος μπλέκεται σε μια νέα περιπέτεια όταν βλέπει ένα τέρας να κυνηγάει μια νεαρή κοπέλα που αποδεικνύεται ότι είναι η America Chavez και κατέχει μια δύναμη που κάποιος θέλει να της αποσπάσει. Για να βοηθήσει την America αλλά και για να μπορέσει να διορθώσει τα κακώς κείμενα όσων έχουν προηγηθεί, ο Doctor Strange απευθύνεται στην Wanda και εκεί τα πράγματα πραγματικά μπερδεύονται και όχι μόνο σε αυτό το σύμπαν. Αυτό μπορεί να ειπωθεί για την ιστορία της νέα ταινίας της Marvel, η οποία είναι sequel του πρώτου Doctor Strange αλλά και του πρόσφατου Spider-Man αλλά και της σειράς WandaVision. Φυσικά μιλάμε για το Doctor Strange in the Multiverse of Madness.
Για να ξεκαθαρίσουμε λίγο τα πράγματα σε όποιον και όποια δεν ακολουθεί κατά γράμμα το σύμπαν της Marvel. Πλέον το σύμπαν της έχει περάσει στην επόμενη φάση και σε αυτό νέοι χαρακτήρες προστίθενται με γεωμετρική αύξηση. Η 4η φάση μπερδεύει σειρές και ταινίες και ναι για να κατανοήσεις καλύτερα την νέα ταινία με κεντρικό χαρακτήρα τον Doctor Strange θα χρειαστεί να έχει δει την σειρά WandaVision, που είναι ήδη μια από τις καλύτερες σειρές της Marvel.
Μετά την έκρηξη και διάσπαση του σύμπαντος από τον Doctor Strange στο No Way Home, ο σκηνοθέτης Sam Raimi καλείται να βάλει σε μια τάξη το χάος από επιλογές που του προσφέρει το multiverse (αν ακόμα αναρωτιέσαι τι είναι το multiverse, σε αυτή την ταινία δίνεται η πιο ορθή απάντηση. Σκέψου ότι κάθε όνειρο που βλέπεις είναι μια ματιά σε ένα παράλληλο σύμπαν). Ο Raimi είχε να σκηνοθετήσει ταινία στην μεγάλη οθόνη από το Oz The Great and Poweful του 2013. Εκείνη η ταινία και το Drag Me To Hell είχαν βάλει ένα στοπ στην φαντασία ενός σκηνοθέτη που πολύ μας έλειψε και που τώρα μας υπενθυμίζει γιατί τον αγαπήσαμε. Ο σκηνοθέτης της πρώτης τριλογίας του SpiderMan της δεκαετίας του ’00 αλλά και του The Evil Dead της δεκαετίας του ’80, προσφέρει το κάτι διαφορετικό στο σύμπαν της Marvel.
Για πρώτη φορά μια ταινία του MCU αγγίζει τα όρια του θρίλερ, με τον τρόπο που ξέρει καλύτερα ο Raimi. Δεν παραδίνεται ολοκληρωτικά στο είδος αλλά μπορείς να δεις τις επιρροές από την φιλμογραφία του σκηνοθέτη που ταλαντεύεται τόσο στο horror στοιχείο, όσο και στην κωμωδία. Γιατί το camp horror που πρεσβεύει ο Raimi σου δίνει τις αφορμές να γελάσεις με κάποιες σκηνές. Φυσικά δεν λείπει η χρωματική παλέτα, η καταιγιστική εναλλαγή σκηνών που μας έμαθε στα πρώτα SpiderMan.
Βέβαια η ταινία έχει συγκεκριμένα βαρίδια και ένα από αυτά είναι ότι μοιάζει να μην αφήνει αρκετές σκηνές να αναπνεύσουν όπως πρέπει και να μοιάζουν βιαστικές ενώ άλλες θα έπρεπε να ήταν πιο σύντομες. Αυτό όμως είναι ένα πρόβλημα που θα αντιμετωπίζουμε πιο συχνά στο MCU γιατί η ελευθερία χρόνου και ανάπτυξης που σου δίνει μια σειρά καταλήγει να είναι πρόβλημα στην διάρκεια μιας ταινίας στον κινηματογράφο.
Στα συν της ταινίας είναι η παρουσία της Elizabeth Olsen. Η ηθοποιός καταφέρνει και κερδίζει τις εντυπώσεις από την πρώτη στιγμή και είναι το προσωπικό της ταξίδι που ορίζει τις εξελίξεις της ταινίας. Η Olsen δοκιμάζει και αξιοποιεί ερμηνευτικά όσα της χάρισε η σειρά και μπορεί και προχωράει τον ρόλο πολλά βήματα παρακάτω και γίνεται η MVP της ταινίας ολόκληρης. Ενώ η Benedict Cumberbatch προσφέρει για λόγους που θα δείτε μέσα στην ταινία, μια παλέτα υποκριτικών δυνατοτήτων που ξέρουμε ότι κατέχει αλλά είναι αναζωογονητικές κάθε φορά που τις βλέπουμε στην μεγάλη οθόνη.
Όπως είπα και παραπάνω, η ταινία έχει συνεχώς ανατροπές και εμφανίσεις χαρακτήρων που κάνει απίστευτα δύσκολο να μιλήσεις για εκείνη χωρίς να προδώσεις κάτι αλλά που οι θαυμαστές θα μείνουν με το στόμα ανοιχτό. Ειδικά όσοι μπορούν να συνδυάσουν ότι βλέπουν με τα αντίστοιχα κόμικ.
Γιατί στην τελική η ταινία είναι ακριβώς αυτό, ένα κόμικ στην μεγάλη οθόνη και αυτό είναι πραγματικά ένας άθλος που κάποιοι μπόρεσαν και κατάφεραν με τόση ακρίβεια και φαντασία.
⭐⭐⭐1/2
Χρήστος Βασιλακόπουλος