Λίγο πριν το λήξη της χρονιάς, γράφεται και το τέλος του DCU. Το σύμπαν της D.C. που μας σύστησε κινηματογραφικά ήρωες όπως τον Aquaman, την Wonder Woman αλλά και την πολύπαθη Justice League, θα αποτελεί από το ’23 και μετά παρελθόν. Η αυλαία πέφτει με την ταινία Aquaman and the Lost Kingdom (⭐1/2) που κάνει πρεμιέρα στις αίθουσες αυτή την Πέμπτη.
Η δεύτερη ταινία του Aquaman ακολουθεί τα γεγονότα της πρώτης και βρίσκει τον θαλάσσιο βασιλιά να διοικεί την Ατλαντίδα και τα βασίλεια που υπάγονται σε αυτήν αλλά να εκτελεί χρέη και ως…μπαμπάς. Την ώρα που προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες μεταξύ των γήινων και των υποθαλάσσιων, ένας εχθρός από το παρελθόν δεν λέει να ηρεμήσει. Ο Black Manta της πρώτης ταινίας, εξακολουθεί και προσπαθεί να βρει τον τρόπο ώστε να υπερισχύσει σε δύναμη του Aquaman και να καταφέρει να πάρει εκδίκηση για τον θάνατο του πατέρα του. Στην αναζήτηση του αυτή ανακαλύπτει κάτι που ήταν θαμμένο αιώνες και του υπόσχεται να τον βοηθήσει στο σκοπό του. Όμως αυτή η συνάντηση θα έχει ως αποτέλεσμα τον κίνδυνο του αφανισμού ολόκληρου του πλανήτη και κάπου εκεί η Ατλαντίδα και ο Aquaman πρέπει να απαντήσει.
Το ότι αυτή είναι η τελευταία ταινία του DCU, είναι ξεκάθαρο από την πρώτη στιγμή. Αρχικά να πούμε ότι η έκδοση της ταινίας σε 3D δεν έχει καμία καινοτομία αλλά ούτε βοηθάει στο να περάσει ο θεατής καλύτερα. Σε μια ταινία διάρκειας δύο ωρών, χάνεις είκοσι λεπτά στο να μπορέσεις να ξεπεράσεις την ζάλη που σου προκαλούν τα γυαλιά και από εκεί και ύστερα είναι το ίδιο πράγμα μέχρι το τέλος. Αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς ότι αυτό ήταν περισσότερο για εισπρακτικούς λόγους παρά για να πάνε την τέχνη του 3D παραπέρα. Έπειτα η ταινία είναι ψυχρή, κούφια, κενή από οποιαδήποτε συναίσθημα αλλά και νόημα. Έχουμε μια κλασσική φόρμα περιπέτειας χωρίς την οποιαδήποτε πρόκληση, με ειδικά εφέ που μοιάζουν μπερδεμένα και θορυβώδεις σκηνές μόνο και μόνο για τον εύκολο εντυπωσιασμό, ενός θεατή που μετά από δέκα χρόνια υπερηρωικών ταινιών ακόμα αρνείται να αντιληφθεί το όποιο μοτίβο.
Στην ταινία παρουσιάζεται όλο το αρχικό cast σε μια δόση πασαλείμματος της τελευταίας στιγμής με ένα σενάριο που τους αντιμετωπίζει σαν πλαστικά στρατιωτάκια. Κανένας ουσιαστικός διάλογος, ξύλινοι χαρακτήρες που απλά αραδιάζουν ατάκες για να πάμε παρακάτω. Η ταινία έχει τουλάχιστον δυο πραγματικά κακές σκηνές που θυμίζουν βραζιλιάνικη σαπουνόπερα. Ο Aquaman του Jason Momoa είναι περισσότερο Momoa παρά ο ίδιος ο ήρωας της D.C., αφού κάθε ατάκα είναι μια macho κάφρικη υποσημείωση του πόσο τεστοστερόνη έχει μέσα του ο πρωταγωνιστής.
Μπορεί να λέμε για το τέλος του DCU με αυτή την ταινία αλλά δεν σημαίνει ότι η D.C. αποχωρεί από τον κινηματογράφο. Είναι γνωστό εδώ και καιρό ότι ο James Guun και Peter Safran είναι οι δυο υπεύθυνοι για το reboot που κάνει η εταιρία τόσο στον κινηματογράφο όσο και στην τηλεόραση. Το πρώτο κεφάλαιο του νέου εγχειρήματος έχει τον τίτλο ‘Gods & Monsters‘ και ξεκινάει το 2025, με την ταινία Superman: Legacy.
Ενώ όλη η ποπ κουλτούρα μιλάει για τον κίνδυνο που έχει περιέλθει το σύμπαν της Marvel, αγνοεί επιδεικτικά την ταραχώδη ζωή του σύμπαντος της DC. Η κληρονομία ενός σχεδίου που ξεκίνησε με το όραμα του Zack Snyder για να κοντράρει το σύμπα της Marvel είχε πολλά προβλήματα. Αφήνει πίσω του ένα συμπαθές Man of Steel (2013), μια καλή Wonder Woman (2017), ένα διασκεδαστικό Shazam! (2019) και Birds of Prey (2020) αλλά και ένα υποτιμημένο The Flash(2023) και Blue Beetle (2023). Όμως τα κακά Suicide Squad (2016), Justice League (2017), Wonder Woman 1984 (2020), Black Adam (2022), Shazam! Fury of the Gods (2023) ήταν αρκετά μεγάλα βαρίδια για να μπορέσει η εταιρία να ορθοποδήσει.
Το ότι η ταινία μπορεί να προσφέρει 120 λεπτά χαλαρής ψυχαγωγίας παρέα με pop corn και αναψυκτικό, δεν την κάνει και αυτόματα καλή.
Χρήστος Βασιλακόπουλος