Το 2015, κυκλοφορεί το ντοκιμαντέρ Amy. Φτάνει μέχρι τα Oscar, κερδίζει βραβείο στην κατηγορία του και όλοι πιστέψαμε ότι όλα όσα έπρεπε να ειπωθούν πάνω στην ζωή της τραγουδίστριας από την Βρετανία, είχαν ειπωθεί μέσα από τη ματιά του Asif Kapadia. Όμως να που η ζωή της Amy Winehouse γίνεται ταινία και κυκλοφορεί στις αίθουσες αυτή την Πέμπτη με τον τίτλο: Back to Black (⭐⭐).
Χρονικά, η ταινία ξεκινά λίγο πριν την ηχογράφηση του πρώτου της album και φτάνει μέχρι και την βραδιά που η ίδια κέρδισε για το ομότιτλο της ταινίας και δεύτερο της album, πέντε Grammy βραβεία. Μέσα σε αυτά ζούμε τη σχέση της με τη γιαγιά της και πως ήταν το πρότυπο της ζωή της και της σκηνικής της εικόνας, η θυελλώδης σχέση της με τον Blake Fielder-Civil και η εξάρτηση της από το πότο ανάμεσα σε άλλα.
Όπως είπαμε όλα όσα έπρεπε να είχαν ειπωθεί για την Amy, είχαν συμπεριληφθεί στο ντοκιμαντέρ του 2015. Αλλά φαίνεται ότι η σκηνοθέτης Sam Taylor-Johnson βρήκε μια άλλη γωνία στο θέμα, ώστε να στήσει την κάμερα της και να προβάλλει την οπτική της πάνω στη Winehouse. Έχοντας εξασφαλίσει τα δικαιώματα των τραγουδιών, της λύθηκαν τα χέρια για να μπορέσει να βυθιστεί και να αναδείξει πως η τραγουδίστρια ήταν το ένα και το αυτό με τις δημιουργίες της. Χρησιμοποιεί τα τραγούδια της, όχι ως ένα ασταμάτητο jukebox, για να τα συνδυάσει ως πηγή έμπνευσης αναδεικνύοντας παράλληλα τα γεγονότα που έζησε η ίδια.
Η Marisa Abela, στον πρώτο της μεγάλο ρόλο, κάνει μια φιλότιμη προσπάθεια να ενσαρκώσει την Amy Winehouse και ευτυχώς το πετυχαίνει.
Άλλωστε σε μια βιογραφία, ο σκοπός δεν είναι η απόλυτη μίμηση αλλά ο ηθοποιός να ”κοροϊδέψει” τόσο τον θεατή ώστε να τον συμπαρασύρει μαζί του στην ιστορία. Η Abela σε κανένα σημείο δεν βγάζει εκτός συνθήκης τον θεατή και η μίξη της δικιάς της φωνής με της ίδιας της Amy, είναι ένα συν στην παραγωγή της ταινίας. Καταφέρνει σιγά σιγά και μεθοδικά να γίνει το πρόσωπο μιας γυναίκας που βασανίστηκε από την (μανιο)κατάθλιψη και τον αλκοολισμό αλλά που κατάφερε να αφήσει το αποτύπωμα της στην παγκόσμια μουσική σκηνή όσο ζούσε.
Εκείνο όμως που κλωτσάει στην ταινία, είναι η ωραιοποίηση συγκεκριμένων προσώπων και καταστάσεων. Μοιάζει λες και η ταινία να παρακάμπτει τις συμπεριφορές που στοίχειωσαν την ζωή της τραγουδίστριας και όλα να τα ρίχνουν στην ίδια και τη συμπεριφορά τους. Στο κάδρο δεν μπαίνει ποτέ πραγματικά τα όσα έπραξε ο πατέρας της και σε κανένα σημείο δεν φαίνεται η εκμετάλλευση και η καταπίεση από μεριάς του ενώ η σχέση της με τον Blake μοιάζει με πασάλειμμα μπροστά σε μια πραγματικά τοξική συνθήκη. Είναι ένα μελόδραμα που ρίχνει προβολέα περισσότερο στους δαίμονες της ίδιας παρά όλων όσων ήταν γύρω της.
Η ταινία είναι συμπαθητική, παρακολουθείται ευχάριστα αλλά παραμένει ένα στρογγυλοποιημένο αποτέλεσμα πολλών γωνιών που θα έδιναν άλλο βάρος τόσο στην ταινία όσο και στις ερμηνείες.
Χρήστος Βασιλακόπουλος