Η μεγάλη μάχη του καλοκαιριού, όσον αφορά το αμερικάνικο box office, θα είναι ανάμεσα στην ταινία Barbie και του Oppenheimer. Κυκλοφορούν την ίδια μέρα στις αίθουσες της Αμερικής και ήδη από τις προπωλήσεις φαίνεται ότι η Barbie θα νικήσει κατά κράτος το νέο σκηνοθετικό επίτευγμα του Nolan. Λογικό, αν σκεφτείς ότι η Mattel έχει πουλήσει πάνω από ένα δισεκατομμύριο Barbie μέχρι στιγμής ανά τον κόσμο. Όμως τι πρέπει να περιμένει κανείς από την ταινία Barbie;
Αντίθετα από τις Η.Π.Α., το ελληνικό κοινό θα έχει την ευκαιρία να δει πρώτα την μεταφορά της πιο γνωστής ξανθιάς κούκλας στην μεγάλη οθόνη και ύστερα την νέα ταινία του Nolan. Η BARBIE (⭐⭐⭐1/2) κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες στις 20/7 και τα πράγματα έχουν ως εξής.
Η Barbie ζει, κυριολεκτικά, στο ροζ σύμπαν της που υπάρχει παράλληλα με τον πραγματικό κόσμο. Εκεί, σε μια απόλυτη ροζ οπτασία, όλοι οι κούκλες Barbie ζουν ορμονικά μεταξύ τους ακόμα και αυτές που είχαν κυκλοφορήσει αλλά αποσύρθηκαν λόγω κοινωνικών εντάσεων. Μαζί τους είναι κα οι Ken, πάντα πιστοί αλλά και αόρατοι στα μάτια των Barbie. Η στερεοτυπική Barbie, βλ. Margot Robbie, ζει κάθε μέρα στον απόλυτο παράδεισο μέχρι που μια μέρα στο άδειο πλαστικό της κεφάλι εισέρχονται σκέψεις περί θανάτου και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παρατηρήσει διάφορες αλλαγές στην καθημερινότητα της. Αποφασίζει, μαζί με τον Ken του Ryan Gosling, να ταξιδέψει στον πραγματικό κόσμο για να ανακαλύψει την πηγή αυτώ των αλλαγών αλλά και πως μπορεί να κάνει τα πράγματα να επανέλθουν σε μια κανονικότητα πριν οι αλλαγές είναι μόνιμες.
Η Greta Gerwig κλήθηκε ως σκηνοθέτης να χειριστεί την ”καυτή” πατάτα που ακούει στο όνομα BARBIE. Η κούκλα που ”γεννήθηκε” από το μυαλό της Ruth Handler το 1959, έχει δει πολλές αλλαγές μέσα σε έξι δεκαετίες που είναι διαθέσιμη στην αγορά από την Mattel.
Μπορεί στα τέλη του ’50 να ήταν η κούκλα που έφερε επανάσταση στο χώρο, δίνοντας την δυνατότητα στα κορίτσια όλων των ηλικιών να ονειρευτούν μέσω αυτής μιας άλλη καθημερινότητα αλλά στο σήμερα αποτελεί την επιτομή του καταναλωτισμού και των κλισέ στερεοτύπων που όλες οι φεμινιστικές οργανώσεις ανά τον κόσμο προσπαθούν εδώ και χρόνια να αλλάξουν. Γι’ αυτό το λόγο η μεταφορά αυτού του ποπ συμβόλου στην μεγάλη οθόνη με πραγματικούς ηθοποιούς από το άκουσμα της είδησης είχε την συνοδεία πολλών προβληματισμών.
Η Gerwig, γνωστής για την ταινία Lady Bird αλλά και την ανανεωμένη οπτική της πάνω στις Μικρές Κυρίες, φάνηκε ως ιδανική επιλογή για ένα project που χρειάζεται να έχει την φωνή μιας γυναίκας με άποψη και λόγο. Η Gerwig καταφέρνει και παραδίδει μια ταινία που δεν είναι άγευστη και άχρωμη, θύμα της εταιρικής λογικής αλλά μια ταινία με έντονη κριτική και σάτιρα, ακόμα και για την ίδια την εταιρία που δημιούργησε την Barbie και των επιλογών τους ανά τα χρόνια.
Βέβαια αυτό που λειτουργεί ως κριτική από την μια μπορεί για κάποιον άλλον να είναι έντεχνο ξέπλυμα και μια έμμεση διαφήμιση ενός brand που χρειάζεται επανακαθορισμό για να συνεχίσει να παράγει το ίδιο. Ας μείνουμε όμως ότι η σκηνοθέτης είχε την άνεση να ανοίξει κατά πολύ την βεντάλια των θεμάτων τα οποία θίγει και πολλές φορές με έξυπνο τρόπο. Πρόκειται για μια πολύχρωμη, αστεία ταινία που σε σημεία παίρνει σοβαρές στροφές δίνοντας σε ένα κοινό που δεν ασχολείται με το θέμα, τροφή για σκέψη.
Όμως για το κοινό που ασχολείται και έχει εκφράζει άποψη, ίσως ότι ακούσει και δει στην ταινία να είναι τα αναμάσημα όσων λέγονται χρόνια τώρα.
Για το cast έγινε η επιλογή μεγάλων ονομάτων που ειδικά την περίπτωση του πρωταγωνιστικού διδύμου, είναι ευρέως διαδεδομένο ότι αποτελούν τα ζωντανά παραδείγματα της Barbie και του Ken. Ίσως η ταινία χρειαζόταν περισσότερους κωμικούς για να υπάρχει πάντα η επιλογή του αυτοσχεδιασμού στις σκηνές παρά της πιστής και άρτιας εκτέλεσης του κειμένου από κατά γενική ομολογία, ταλαντούχων ηθοποιών. Η Margot Robbie, που μοιάζει εξωτερικά όσο το δυνατόν περισσότερο με την ξανθιά κούκλα, λάμπει μέσα σε ένα επικίνδυνο ρόλο που άθελα της θα μπορούσε να ήταν πιο πλαστικός και από την πλαστική κούκλα που υποδύεται. Ειδικά κοντά στο τέλος της ταινίας της δίνεται ο χρόνος και ο χώρος για να αποδείξει το εύρος της υποκριτικής της δεινότητας. Άλλωστε εδώ και χρόνια η Margot Robbie είναι η επιβεβαίωση ότι η ομορφιά μπορεί να πηγαίνει χέρι-χέρι και με το ταλέντο.
Όσο για τον Ryan Gosling και τον Ken, καταφέρνει και ξεφεύγει με ευκολία από αυτή την παγίδα που ακούει στο όνομα του αόρατου Ken που σε πρώτη ανάγνωση δεν πιστεύεις ότι έχει να σου δώσει πολλά αλλά όσο προχωράει το σενάριο δίνει τα κατάλληλα πυρομαχικά στον Gosling να αποδείξει πόσο μας έλειψε από την μεγάλη οθόνη, με αποκορύφωμα το μουσικό νούμερο κοντά στο τέλος της ταινίας.
Η ταινία θα μπορούσε να ήταν μια επιλογής ψυχαγωγίας χωρίς κάποιο βάθος ή να χαθεί στο απύθμενο πηγάδι της σοβαροφάνειας και να χαθεί κάθε έννοια ψυχαγωγίας. Όμως καταφέρνει να έχει μια αδύναμη ισορροπία ανάμεσα σε αυτά τα δυο, ανάλογα από ποια προοπτική βλέπεις την ταινία. Σίγουρα μιλάμε για μια έντονα φεμινιστική ταινία που όμως δεν ανακαλύπτει τον τροχό ή δεν δίνει το κάτι παραπάνω στους υποψιασμένους ενώ την ίδια ώρα δεν είναι μια κενή διασκεδαστική ταινία παρά βάζει την φωτιά στους ανυποψίαστους εφόσον αυτή θέλουν να καούν.
Χρήστο Βασιλακόπουλος