Έφυγε από τις φετινές Κάννες, με το ανδρικό βραβείο ερμηνείας για τον Jesse Plemons. Η νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, τον ξανά βρίσκει να συνεργάζεται με τον σεναριογράφο των πρώτων ταινιών του, τον Ευθύμη Φιλίππου. Ο λόγος για το Ιστορίες Καλοσύνης ή με τον αγγλικό στίχο Kinds of Kindness (⭐⭐1/2).
Η ταινία πρόκειται για ανθολογία. Τρεις διαφορετικές ιστορίες, με τους ίδιους ηθοποιούς σε διαφορετικούς ρόλους με έναν κεντρικό άξονα που παραμένει ο ίδιος. Ο έλεγχος, η αλληλεξάρτηση και η εξουσία είναι οι προβληματισμοί που θέτει η ταινία και είναι αυτοί που υποκινούν ότι γίνεται μέσα σε αυτήν. Η πρώτη ιστορία που είναι οδηγός για ότι ακολουθεί έχει έναν αφεντικό-δυνάστη που θέλει να ελέγχει στο απόλυτο την ζωή του υπαλλήλου του που τον υποδύεται ο Jesse Plemons. Ακολουθεί η δεύτερη ιστορία με τον Jesse Plemons να στροβιλίζεται σε ένα τρελό, εμμονικό λαβύρινθο αφού δεν μπορεί να πιστέψει ότι η γυναίκα του, που επέστρεψε σώα έπειτα από ένα ατύχημα, είναι όντως η γυναίκα του, την υποδύεται η Emma Stone. Τέλος, στην τρίτη ιστορία η Emma Stone χάνει κάθε επαφή με την πραγματικότητα στο κυνήγι της για να βρει τον επόμενο Μεσσία, στο πρόσωπο μιας γυναίκας που μπορεί και ανασταίνει νεκρούς.
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι ο Λάνθιμος είναι ο auteur της εποχής μας. Έχει δημιουργήσει το δικό του σινεμά και πλέον ξέρει ο θεατής τι θα δει από εκείνον και τι πάνω κάτω μπορεί να περιμένει. Ίσως ταινίες όπως η Ευνοούμενη και το Poor Things να έφεραν ένα κοινό σε αυτόν που δεν είχε δει τις προηγούμενες δουλειές του αλλά ο τρόπος που ο Λάνθιμος δημιουργεί τις εικόνες του και τις ιστορίες του, είναι πλέον γνωστός. Σε αυτή την ταινία, λόγω Φιλίππου, έχουμε επιστροφή σε αυτό που φαντάζει δυσνόητο, περίεργο και σε σημεία άβολο. Ο Γιώργος Λάνθιμος αφήνει λίγο την σκηνοθετική του έξαρση των προηγούμενων ταινιών και αφήνει τον Φιλίππου να ”οργιάσει”. Πάνω στο χαλί που έστρωσαν οι αδερφοί Κοέν στο σινεμά με έναν πρωταγωνιστή που δεν φαντάζεται που πάει να μπλέξει αλλά δεν αντιλαμβάνεται πότε πρέπει να σταματήσει, ο Λάνθιμος και ο Φιλίππου παραδίδουν την πιο αμετανόητη ιστορία τους. Ή καλύτερα τρεις ιστορίες τους.
Στις δυο προηγούμενες ταινίες του, έδωσε την ευκαιρία στις πρωταγωνίστριες του να κάνουν ρεσιτάλ ερμηνειών και να σηκώσουν τα χρυσό αγαλματίδιο της Ακαδημίας. Τώρα, παραδίδει μια ταινία για αυτόν. Κρατάει τις εξάρσεις, αφήνει την φαντασία του να οργιάζει και παραδίδει ένα σύνολο καθαρά επιστροφή στις ρίζες του λανθιμικού σινεμά. Παρ’ όλα αυτά καταφέρνει για μια ακόμα φορά, να φροντίζει τόσο πολύ τις ερμηνείες των ηθοποιών του, που ο Plemons σε μια μαεστρική στιγμή του, βάζει από τώρα τις βάσεις για μια διαδρομή για τα Όσκαρ, έπειτα και από την βράβευση του στις Κάννες.
Εν κατακλείδι, αυτή η νέα ταινία μοιάζει λες και ο Λάνθιμος την έφτιαξε για να ξεκουραστεί, να χαλαρώσει. Δίνει μια δόση παραπάνω από εκείνο που αγάπησαν σε αυτόν οι πρώτοι του θαυμαστές αλλά δεν αφήνει στην απ’ έξω όλους εκείνους που προστέθηκαν τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι η πιο δύσκολη δουλειά του αλλά δεν έχει την ”εμπορικότητα” του Poor Things. Δεν στοχεύει σε αυτήν και αυτό σίγουρα δεν είναι κακό. Διαρκεί τρεις ώρες, έχει άνισες στιγμές, κάποιες ποπ αναφορές αλλά στο σύνολο αξίζει την προσοχή σας και την έξοδο σας σε ένα θερινό σινεμά.
Χρήστος Βασιλακόπουλος