Poor Things | Κριτική Ταινίας

Poor Things

Η πρώτη ταινία της χρονιάς, είναι και αυτή που έκανε πρεμιέρα την πρώτη μέρα του χρόνου. Ήδη έχει υποψηφιότητες για τις Χρυσές Σφαίρες αυτής της Κυριακής και είναι σίγουρο ότι θα συγκεντρώσει αρκετές ακόμα για τα βραβεία της Ακαδημίας. Ναι, ο Γιώργος Λάνθιμος μας προσφέρει την καλύτερη του δουλειά μέχρι στιγμής μέσα από το Poor Things (⭐⭐⭐⭐⭐).

Η Bella Baxter επιστρέφει στην ζωή χάρη στον μεγαλοφυή αλλά και ανορθόδοξο επιστήμονα που ακούει στο όνομα, Dr. Godwin Baxter. Η επαναφορά της στην ζωή κρύβει ένα μυστικό που όμως η ανακάλυψη του μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, μπροστά στην εξερεύνηση της ίδιας της ζωής. Σιγά και σταδιακά η Bella ανακαλύπτει το κόσμο, περνάει με γρήγορο ρυθμό της φάσης της ζωής και μαθαίνει την πικρή αλήθεια για όλους όσοι είναι γύρω της, φτάνοντας στην συνειδητοποίηση τους ίδιους της του εαυτού.

Αρχές της δεκαετίας του ’00 και με την ταινία Ο Καλύτερος μου Φίλος, κανείς δεν θα περίμενε ότι θα μιλούσαμε σήμερα για την ύπαρξη ενός αυθεντικού auteur με ρίζες από την χώρα μας. Μέσα σε μια δεκαετία καβάλησε το κύμα του weird cinema, ταξίδεψε στα φεστιβάλ της Ευρώπης, βραβεύτηκε και κατάφερε να θεωρείται στο παγκόσμιο σινεμά ένα μεγάλο όνομα. Όλα αυτά χωρίς να προδώσει ποτέ την τέχνη του, το όραμα του για το πως θέλει να εξιστορεί τα παραμύθια χωρίς καλλιτεχνικές εκπτώσεις για χάρη του εμπορικής επιτυχίας. Ο Κυνόδοντας για πολλούς ήταν δυσνόητος αλλά βρήκε το κοινό του, ακολούθησε ο Αστακός που επιβεβαίωσε την αισθητική, έπειτα Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού που απέδειξε ότι δεν ήταν απλά ένας σκηνοθέτης του σωρού και τέλος η Ευνοούμενη που σφράγισε την τέχνη.

Σε όλα αυτά σίγουρα κάποιος έβλεπε μια εξέλιξη ή μια προσπάθεια εξισορρόπησης του δικού του θέλω με το άνοιγμα σε ένα μεγαλύτερο κοινό. Ο Λάνθιμος θα μπορούσε πάνω στην έκρηξη της δημιουργίας του να είχε περιοριστεί σε σκληροπυρηνικό κοινό που θα έπινε νερό στο όνομα του. Όμως όχι κατάφερε να φτάσει στο επίπεδο αναγνωρισμένοι star όπως η Nicole Kidman να ζητούν να πειραματιστούν υπό τις δικές του σκηνοθετικές υποδείξεις. Όσο και αν κάποιος έβρισκε σημεία στις ταινίες που δυσκολευόταν να ακολουθήσει με ευκολία, δεν έπαυε να αναγνωρίζει ότι αυτό που του δίνεται έχει μια αξία.

Κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα

Ο Λάνθιμος παραδίδει μια ιστορία που καλύπτει τους πάντας και συγχρόνως είναι τέχνη. Είναι τέχνη γιατί προκαλεί τον θεατή να σεβαστεί αυτό που βλέπει και να το αναγνωρίσει, να παρασυρθεί μαζί του και να χαθεί μέσα στην ιστορία. Μια ιστορία που μοιάζει παραλλαγή της κλασσικής φόρμας του Frankenstein αλλά με πολλές περισσότερες αναφορές στο σήμερα και με μια παράξενη αλλά όχι αποτρεπτική ματιά. Ο Λάνθιμος μέσα από την ηρωίδα του Bella και την αυθόρμητη, απενοχοποιημένη παιδική ματιά της κοσκινίζει και ξεμπροστιάζει την κοινωνία μας και όλα όσα συντηρούν το ποιοι είμαστε. Αν αυτό φωνάζει σε κάποιους δράμα, τότε έρχεται η μεγαλύτερη έκπληξη. Το Poor Things θα σε κάνει να γελάσεις, σε σημεία σπαρακτικά, αβίαστα και να περάσεις καλά.

Σε όλο αυτό, πρώτο βιολί είναι η Emma Stone. Η χημεία της με τον Λάνθιμο είναι πρόδηλη όπως και το πόσο την ωρίμασε υποκριτικά. Το επίπεδο δυσκολίας σε αυτή την ταινία ήταν δυσθεώρητο, μιας και η Stone έπρεπε να δημιουργήσει έναν ρόλο από το μηδέν. Κυριολεκτικά με την ανάσταση του χαρακτήρας στην ζωή, μοιάζει λες και μόλις γεννήθηκε και μέσα στα λεπτά που διαρκεί η ταινία βλέπουμε την ηθοποιό να μαθαίνει τα πάντα από την αρχή. Ίσως η καλύτερη σκηνής της είναι αυτή του ανεξέλεγκτου χορού της που ήταν ο καρπός του ίδιους του αυτοσχεδιασμούς της που αποδεικνύει έμπρακτα την εμβάθυνση της στο ρόλο.

Φυσικά η ερμηνεία της έρχεται και δένει δίπλα σε έναν σπουδαίο Mark Ruffalo που δίνει την καλύτερη του στιγμή στον κινηματογράφο. Ο Ruffalo θα είχε εύκολα το Oscar Β’ Ανδρικού στο χέρι αν δεν ήταν υποψήφιος μέσα σε μια φοβερά ανταγωνιστική χρονιά στην κατηγορία του.

Αν η σκηνοθεσία, το σενάριο και οι ερμηνείες είναι οι καλύτερες εκεί έξω, τότε τι να πει κανείς για την σκηνογραφία αλλά και τα κοστούμια. Τα σκηνικά της ταινίας μαρτυρούν μια θεατρική αντίληψη που αναβλύζει κάτι χειροπιαστό στο θεατή και όχι ψυχρά στουντιακό.

Η νέα ταινία του Λάνθιμου είναι μια σπουδαία στιγμή τόσο για την δική του φιλμογραφία, όσο και τον παγκόσμιο κινηματογράφο. Ίσως θα έπρεπε αυτό να το ζήσετε και οι ίδιοι με μια επίσκεψη στον κινηματογράφο και όχι από την άνεση αργότερα του καναπέ σας.

Χρήστος Βασιλακόπουλος