Το ’18, πολύ πριν η πανδημία σαρώσει και αλλάξει την βιομηχανία του θεάματος, όλα είχαν να κάνουν με το box office και την επιτυχία που σημείωνε μια ταινία εκεί. Ειδικά το πρώτο τριήμερο στην αμερικάνικη αγορά. Εκείνη την περίοδο και στην παντοδυναμία της Marvel στον κινηματογράφο, είχε κυκλοφορήσει μια ταινία που πολλοί δεν της έδωσαν σημασία στην αρχή αλλά κατάφερε να μπει σε αρκετές λίστες κριτικών με τις δεκάδες της χρονιάς εκείνης. Ήταν το Spider-Man: Into the Spider-Verse.
Το κοινό γνώρισε έναν άλλον SpiderMan σε μια ταινία που θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν ένα comik book που έπαιρνε ζωή μέσω της μεγάλης οθόνης. Το art work της ταινίας ήταν υπέροχο και ήταν μια πνοή ανανέωσης σε ένα είδος που φαινομενικά τα είχαμε δει όλα. Επίσης ήταν μια διαφορετική εισαγωγή σε ένα multiverse όπου η Marvel δειλά και άγαρμπα προσπαθούσε να δημιουργήσει αλλά που αυτή η ταινία έθεσε τις προαπαιτήσεις του τι είναι όντως πραγματικά καλό. Σήμερα με αλλαγές στην σκηνοθετική ομάδα κυκλοφορεί το sequel εκείνης της ταινίας με τον τίτλο Spider-Man Across the Spider-Verse (⭐⭐⭐⭐⭐)
Η ταινία ακολουθεί χρονικά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας αλλά εστιάζει αντί στον Morales, στην Gwen Stacy. Με αυτό τον τρόπο, το ενδιαφέρον μετατοπίζεται στην δική της ζωή και στο πως είναι τα πράγματα στην δική της εκδοχή της Γης. Μέσω αυτής γνωρίζουμε για την ύπαρξη μιας ομάδας SpiderMan όπου ταξιδεύουν ανάμεσα στα σύμπαντα και διορθώνουν καταστάσεις που βάζουν σε κίνδυνο τους πάντες. Όμως είναι τα γεγονότα στην πραγματικότητα του Morales που δημιουργούν της αλληλουχίες που φέρνουν τους πάντες απέναντι σε έναν μεγάλο κίνδυνο αλλά και μια αλήθεια που σαρώνει γενικότερα το storyline όλων των SpiderMan σε όποια πραγματικότητα.
Το στοίχημα της συγκεκριμένης ταινίας από την στιγμή που ανακοινώθηκε ότι θα υπάρξει ως συνέχεια, ήταν να στάθει αντάξια των προσδοκιών και του πήχη που είχε θέσει η πρώτη. Η ομάδα που δημιούργησε το Across the Spider-Verse, όχι απλά καταφέρνει και στέκεται στο ύψος των περιστάσεων αλλά καθορίζει ξανά τι είναι καλό sequel αλλά και multiverse. Χωρίς ουσιαστικά να χρησιμοποιεί έναν χώρο αλλά να αφήνει την ιστορία να κυλάει από την μια πραγματικότητα στην άλλη παρουσιάζει ένα οργασμό εικόνων και αναφορών που είναι ικανή να συμπαρασύρει και τον πιο έμπειρο θαυμαστή των κόμιξ. Η ταινία εμβαθύνει ακόμα πιο πολύ στο multiverse, βαραίνει αισθητά μιας και γίνεται πιο σκοτεινή χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξεχνάει το χιούμορ και τις ατάκες που είναι ο ορισμός της προσωπικότητας του SpiderMan.Η πανδαισία χρωμάτων και το art work συνολικά είναι κυριολεκτικά από έναν άλλον κόσμο. Σε όλα αυτά πρέπει κάποιος να προσθέσει ένα εκρηκτικό soundtrack που ”ντύνει” με τον καλύτερο τρόπο πολλές σκηνές.
Αν κάποιος πρέπει να βρει ένα μειονέκτημα, αυτό ίσως είναι η διάρκεια συνολικά της ταινίας που είναι εμφανής στις διάφορες μάχες που ζαλίζουν κυριολεκτικά τον θεατή. Παρόλα αυτά ο θεατής, και ειδικά ο συνειδητοποιημένος θαυμαστής, θα αναφωνήσει πολλές φορές με διάφορα cameo, αναφορές σε άλλες ταινίες και στην σύνδεση της ταινίας με τα γεγονότα των ταινιών της Marvel.
Αποτελεί με σιγουριά μια εγγυημένη διασκεδαστική έξοδο στην μεγάλη οθόνη και γιατί όχι σε κάποιο θερινό ενώ φορτσάρει σίγουρα για το Oscar της εν λόγω κατηγορίας.
Χρήστος Βασιλακόπουλος