Σε ένα κινηματογραφικό τοπίο που το σύμπαν της Marvel γιγαντώνεται και συμπαρασύρει και άλλες εταιρίες παραγωγής να ασχοληθούν με υπερήρωες ή κόμιξ, καλούμαστε να ξεχωρίσουμε ποιες ταινίες αξίζουν την προσοχή μας ή όχι. Το Everything Everywhere All At Once είναι η καλύτερη ταινία του μήνα και σίγουρα μια από τις καλύτερες της χρονιάς.
Η Evelyn Wang πρέπει μέσα σε μια μέρα να διαχειριστεί την επιχείρηση της, τις ιδιοτροπίες του ηλικιωμένου πατέρα της, τα μυστικά της κόρης της, την οργάνωση ενός πάρτυ αλλά και να σώσει την επιβίωση του ονείρους τις από τις απαιτήσεις της εφορίας. Όσες ώρες έχει μια μέρα δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες που δημιουργούνται μέσα στην καθημερινότητα της. Μέσα σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί μια καταιγιστική, τρελή διαδρομή στην δίνη του χωροχρόνου και πολλών παράλληλων συμπάντων.
Το πολυσύμπαν ή multiverse που είναι πολύ της μόδας λόγω της επέκτασης του σύμπαντος της Marvel αλλά και της D.C., δεν είναι κάτι καινούργιο. Το ταξίδι στο χρόνο ή σε μια παράλληλη πραγματικότητα έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές ως σεναριακό εύρημα ή από μηχανής θεός για να σωθεί μια ταινία στο παρελθόν. Αυτό που κάνει την διαφορά είναι ποσά καλά χρησιμοποιεί κανείς αυτή την δαιδαλώδη ιδέα και φέρνει εις πέρας την σκέψη του στην μεγάλη οθόνη.
Ο Dan Kwan και Daniel Scheinert καταφέρνουν και παραδίδουν ένα master class πάνω σε αυτό το είδος, τόσο σκηνοθετικά όσο και στο σενάριο. Δημιουργούν μια καταιγιστική δράση χωρίς να χάνουν το χιούμορ τους ούτε μια στιγμή και με καμία δόση σοβαροφάνειας. Ο τρόπος που πειραματίζονται και ξεπερνούν τα όρια σε μια original ταινία και όχι μέρος ενός franchise είναι υποδειγματικός.
Η Michelle Yeoh, μια έμπειρη ηθοποιός της μικρής και μεγάλης οθόνης, κυριολεκτικά ”λάμπει” σε αυτή την ταινία και γίνεται άμεσα σημείο αναφοράς στην φιλμογραφία της, ειδικά για τους νεότερους που δεν ξέρουν το παρελθόν της. Ο τρόπος που χειρίζεται τον ρόλο της στις πιο ακραίες στιγμές αλλά και στις πιο συναισθηματικές αποδεικνύει την μαεστρία της και για ποιόν λόγο πρέπει να την βλέπουμε πιο συχνά σε πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Ειδική μνεία στην Jamie Lee Curtis που τσαλακώνεται όσο ποτέ άλλοτε και ”κλέβει” πραγματικά τις εντυπώσεις.
Η ταινία είναι διασκεδαστική, αστεία και εννοείται μερικές φορές φτάνει στα όρια του γελοίου. Το γελοίο προκύπτει στην σύμβαση με το κοινό που μπορεί να διαρραγεί αν κάποιος προσπαθήσει να δικαιολογήσει με την λογική του τι συμβαίνει επί της οθόνης. Εκεί έχει χάσει ήδη την σύνδεση του με την ταινία και ποτέ δεν θα μπορέσει να την δει όπως πραγματικά είναι.
Μια εξωφρενική περιπέτεια με roller coaster συναισθημάτων και με πλούσια έκφραση πολλών ιδεών.
⭐⭐⭐
Χρήστος Βασιλακόπουλος