Στις νέες ταινίες που έκαναν πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες, έχουμε για ακόμα μια εβδομάδα διαφορετικά είδη που καλύπτουν ένα μεγάλο μέρος των θεατών που εξακολουθούν να στηρίζουν τις σκοτεινές αίθουσες.
Η Πρόταση της Εβδομάδας
Μπορεί να μην αποτελεί την καλύτερη ταινία της φιλμογραφίας του αλλά μόνο και μόνο ότι είναι δουλειά του αποτελεί μια επιλογή που δεν μπορείς να την προσπεράσεις. Ο M. Night Shyamalan επανέρχεται δυο χρόνια μετά το μέτριο OLD, με την καινούργια του κινηματογραφική δουλειά με τον τίτλο, Knock at the Cabin (⭐⭐1/2).
Σε αυτή την ταινία μια οικογένεια διακόπτει βίαια τις διακοπές τους όταν μια παρέα αγνώστων τους κρατά ομήρους μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Η οικογένεια έχει να επιλέξει μέσα στην δική τους σωτηρία ή στο να σώσουν (κατά τους απαγωγείς) όλη την ανθρωπότητα.
Ο Shyamalan αρχικά προσεγγίζει την ταινία ως μια κανονική ταινία εισβολής για να έρθει να το μπερδέψει με μια κριτική ματιά απέναντι στην παραπληροφόρηση της εποχής αλλά και στον υπαρξισμό που ενέχουν μέσα τους τα θρησκευτικά θέματα. Γνωστός για τις ανατροπές του για ένα μεγάλο μέρος της ταινίας κρατά το ενδιαφέρον του θεατή ως το προς τι πραγματικά συμβαίνει και τον ιντριγκάρει να ανακαλύψει το twist πριν αυτό συμβεί μπροστά στα μάτια του. Όμως είναι τελικά αυτή η υπόσχεση της αλλαγής που πραγματικά δεν έρχεται και που μπορεί να αφήσει ανικανοποίητους τους φανατικούς θαυμαστές του που τον ακολουθούν από την δεκαετία του ’90.
Το cast της ταινίας δεν κάνει λάθη και προσθέτει παρά αφαιρεί στο σύνολο της εμπειρίας. Η ταινία ξεκινά αρκετά δυνατά αλλά όσο εξελίσσεται και ο θεατής αντιλαμβάνεται το μοτίβο της χάνει με ταχύτητα το όποιο ενδιαφέρον. Για μια ακόμα φορά, ο Shyamalan αδυνατεί να ολοκληρώσει το ίδιο δυνατά μια ιστορία όπως την ξεκινά.
Έπειτα έχουμε τον Sam Mendes (1917, Skyfall) να επιστρέφει έπειτα από μια τριετία με την νέα του ταινία, Empire of Light (⭐⭐)Μια ταινία που ξεκίνησε ως πιθανή οσκαρική περίπτωση αλλά ”ξεφούσκωσε” αρκετά γρήγορα έπειτα από τις μέτριες κριτικές που δέχτηκε. Η ταινία διαδραματίζεται στην ταραχώδη, για την Αγγλία, δεκαετία του ’80 και με φόντο έναν κινηματογράφο σε παρακμή βλέπουμε την δυναμική που έχουν οι ανθρώπινες σχέσεις και πως αυτές αλλάζουν την ζωή όσων ερχόμαστε σε επαφή. Μέσα απ’ αυτή την ταινία ο σκηνοθέτης μιλάει για τον κινηματογράφο, τις αίθουσες, την μαγεία της προβολής μιας ταινίας σε αίθουσα και πως αυτή μπορεί να είναι το εφαλτήριο για αλλαγές στην ζωή μας. Από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας είναι η λεπτομερής αναφορά στο πως από το καρέ του φιλμ της ταινίας ο θεατής αντιλαμβάνεται μια ψευδαίσθηση του φωτός ως κινούμενη εικόνα και στο τέλος έναν άλλον κόσμο. Στην ταινία η Olivia Colman παραδίδει για ακόμα μια φορά μια συγκινητική ερμηνεία που σου μένει στο μυαλό για αρκετές μέρες έπειτα από την θέαση της. Μια ταινία για τους λάτρεις του κινηματογράφου αφού αποτελεί μια βραδύκαυστη επιλογή με μεγαλύτερο συναισθηματικό αντίκτυπο παρά μια εμπειρία εύκολου εντυπωσιασμού.
Από το ’99, έχουμε δει τον Αστερίξ και Οβελίξ ενάντια στον Καίσαρα, στην προσπάθεια τους να σώσουν την Κλεοπάτρα, να παίρνουν μέρους στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά και να επισκέπτονται την Βρετανία. Έντεκα χρόνια μετά την τελευταία τους περιπέτεια, έρχεται στις αίθουσες μια ακόμα. Αυτή την φορά καλούνται να ταξιδέψουν μέχρι την Κίνα.
Για μια ακόμα φορά το cast είναι διαφορετικό και μες στις αλλαγές που έχουν γίνει μέσα στην δεκαετία που πέρασε ήταν και η αποχώρηση του Depardieu ως Οβελίξ, έναν ρόλο που κατείχε από την πρώτη ταινία ως και το 2012. Η ταινία διαθέτει όλα τα κλισέ που κάποιοι αγαπούν και άλλοι μισούν στην συγκεκριμένη σειρά ταινιών και που φαίνεται ότι ακόμα έχει μια κάποια απήχηση εκεί έξω. Η ταινία κυκλοφορεί με τίτλο Αστερίξ και Οβελίξ στον Δρόμο για την Κίνα(⭐1/2).
Τέλος, έχουμε την ταινία Burning Days (⭐⭐). Η ταινία που έκανε πρεμιέρα στις Κάννες αποτελείται συμπαραγωγή με την Ελλάδα και τον Γιώργο Τσούργιαννη της Horsefly και με διευθυντή φωτογραφίας τον Χρήστο Καραμάνη. Ο Emin Alper σκηνοθετεί ένα τουρκικό γουέστερν στο σήμερα όπου ένας εισαγγελέας μετατίθεται σε μια επαρχιακή πόλη της Τουρκίας με χρόνια προβλήματα στην υδροδότηση των πολιτών. Εν μέσω προεκλογικής περιόδου καλείται να ξεκαθαρίσει το τοπίο σε αυτό το πρόβλημα όταν ο ίδιος μπλέκεται σε μια μπερδεμένη υπόθεση βιασμού. Ένα πολιτικό, κοινωνικό θρίλερ που ξεκινάει με μεγάλες προσδοκίες για να καταλήξει σε ένα αδύναμο φινάλε που μαρτυρά ότι ο σκηνοθέτης δεν ήξερε πως να τελειώσει μια αρκετά μπερδεμένη ιστορία που είχε αφήσει να απλωθεί ως ο ιστός μια αράχνης. Στο μεγαλύτερο μέρος της η ταινία αξίζει για όλα όσα δείχνει για τις συνθήκες της κοινωνίας και την ανοχή τους ή μη σε διάφορα θέματα που κραυγάζουν λογικές Μεσαίωνα.
Χρήστος Βασιλακόπουλος