Η νέα ταινία του Scorsese έχει την συνάντηση για πρώτη φορά στην μεγάλη οθόνη του Leonardo Di Caprio και του Robert De Niro. Aλλά και την αφήγηση ενός θέματος που αποτελεί πληγή μέχρι σήμερα στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτείων της Αμερικής. Το Killers of the Flower Moon (⭐⭐⭐⭐1/2) εξελίσσεται στην αρχές της δεκαετίας του ’20, τότε που τα μέλη της φυλής Οσείτζ στην Οκλαχόμα δολοφονούταν το ένα μετά το άλλο. Ο λόγος ήταν η δικαιοδοσία τους πάνω στο πετρέλαιο και τα κέρδη που απέκτησαν από αυτό, όταν το ανακάλυψαν στην περιοχή τους.
Πριν από εκατό χρόνια η φυλή των Οσέιτζ ανακάλυψε πετρέλαιο στην γη τους και αυτό τους έκανε πλούσιους μέσα σε μια νύχτα, με τους ίδιους να αποκτούν όποιο πανάκριβο αγαθό ήθελαν. Όμως οι λευκοί δεν αρκέστηκαν μόνο στο ρόλο των παρατηρητών όλου αυτού του πλούτου αλλά με τον νόμο στα χέρια τους βρέθηκαν να χειρίζονται την ροή των χρημάτων και εν τέλει να προσπαθούν με όποιον τρόπο να περάσουν τα δικαιώματα της φυλής σε αυτούς.
Ο 80χρονος σήμερα Scorsese έρχεται μετά την προσωπική του κατάθεση στην ταινία Σιωπή και την υπογραφή του, σε ένα είδος που μεγαλούργησε και υπηρέτησε όσο κανείς, στον Ιρλανδό, να διαχειριστεί μια μεγάλη τραγωδία με κινηματογραφικούς όρους που εκείνος ξέρει να χειρίζεται καλύτερα αλλά αφήνοντας αρκετά χαρακτηριστικά του στοιχεία όπως το μοντάζ και την γρήγορη κίνηση της κάμερας στην απ’ έξω. Χωρίς να βιασύνη ( η ταινία είναι λίγο πάνω από τρεισήμισι ώρες) παραθέτει με ακρίβεια τα γεγονότα, σε σημείο που ίσως κάποιος βρει μια επανάληψη των θεματικών, και καταλήγει να αλλάζει την ερώτηση του ”ποιος το έκανε” στο ”γιατί το έκανε” από τα πρώτα λεπτά της ταινίας.
Ο Scorsese πιάνει το νήμα της ιστορίας από μέσα, με τον μακιαβελικό χαρακτήρα του William Hale (Robert De Niro) που δηλώνει γαιοκτήμονας και κτηνοτρόφος αλλά ουσιαστικά ελέγχει και καθορίζει το τι γίνεται στην περιοχή με άλλους τρόπους. Σε αυτόν καταφεύγει ο ανιψιός του Ernest Burkhart (Leonardo Di Caprio) και ζητάει δουλειά και ένας μέρος για να μείνει. Εκεί ο Ernest γνωρίζει την αυτόχθονα Mollie (Lily Gladstone) και με την συγκατάθεση του θείου την παντρεύεται. Όμως είναι η περιουσία της οικογένειας της Molly που κινεί τα νήματα σε κάτι που εξελίσσεται σε βίαιη απαλλοτρίωση δικαιωμάτων και ζωών.
Όσον αφορά τις ερμηνείες, πρέπει να πούμε ότι ο χαρακτήρας του Di Caprio είναι ένας ανεπαρκής και αποστασιοποιήμενος ήρωας που δημιουργεί συνεχώς τις καταστάσεις για να πάει παρακάτω το σενάριο. Η αντιπάθεια που γεννιέται στο κοινό για αυτόν τον ρόλο μετριάζεται από την πραγματικά υπέροχη ερμηνεία του ηθοποιού που μέσω των εκφραστικών του μέσων προσδίδει μια συμπόνοια που μεταφράζεται και δικαιολογείται αργότερα και από τον χαρακτήρα της Mollie μέσα στην ταινία.
Όμως οι ερμηνείες που ορίζουν την ταινία είναι αυτές από τον Robert De Niro και την Lily Gladstone. Ο Robert De Niro δίνει μια από τις πιο ώριμες ερμηνείες, πάλι κάτω υπό τις σκηνοθετικές υποδείξεις του Scorsese. Δίνει ζωή σε μια υποχθόνια, μακιαβέλικη μορφή που όσο η ταινία εξελίσσεται, ανοίγει τα χαρτιά της και αποκαλύπτεται το πόσο πραγματικά τέρας είναι. Ενώ η Lily Gladstone είναι η ψυχή της ταινίας, που χωρίς μελοδραματικές εντάσεις και κραυγαλέες υποκριτικές κορώνες συμπαρασύρει τον θεατή και του επικοινωνεί τον πόνο και την απελπισία ενός ολόκληρου λαού που στις πλάτες του έγιναν μεγάλα εγκλήματα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η ίδια αναβαθμίστηκε από προτεινόμενη της παραγωγής για το Oscar Β’ Γυναικείου Ρόλου σε αυτό για τον Α’ Γυναικείο Ρόλο.
Με αυτή την υποψηφιότητα αλλά και αρκετές ακόμα που σίγουρα θα κερδίσει η ταινία, ο Scorsese φέρνει στο προσκήνιο μια τραγωδία και με ένα σκηνοθετικό εύρημα στην τελευταία σκηνή ζητάει συγγνώμη σχολιάζοντας παράλληλα την είσοδο του σινεμά στην αλήθεια.
Χρήστος Βασιλακόπουλος