Την δεύτερη προς τρίτη εβδομάδα του έτους, στις κινηματογραφικές αίθουσες, είναι διαθέσιμες δυο ταινίες. Η μια από αυτές ευελπιστεί στην απονομή των Oscar σε δύο μήνες να φύγει τουλάχιστον με το βραβείο για την Καλύτερη Ανδρική Ερμηνεία Πρώτου Ρόλου. Φυσικά μιλάμε για το The Whale (⭐⭐⭐⭐) του Darren Aronofsky.
Έξι χρόνια μετά το άκρως διχαστικό Mother!, ο σκηνοθέτης επιστρέφει μια ταινία που από τις αρχές του φθινοπώρου του ’22 τράβηξε όλα τα βλέμματα για την ερμηνεία που δίνει μέσα σε αυτήν ο Brendan Fraser.
Στην ταινία ακολουθούμε τα γεγονότα των τελευταίων εφτά ημέρων του Charlie στην ζωή και αυτό δεν είναι κάποιο spoiler μιας και λέγεται στα πρώτα δέκα λεπτά της ταινίας. Ο Charlie είναι ένας υπέρβαρος άντρας, κλεισμένος στο σπίτι του για χρόνια, ο οποίος εργάζεται μέσα τηλεδιασκέψεων και παραδίδει μαθήματα στους μαθητές του Πανεπιστήμιου στο οποίο είναι καθηγητής. Οι μόνοι άνθρωποι που τον επισκέπτονται είναι μια νοσηλεύτρια με το όνομα Liz και ένας ντελιβεράς με την ιδιομορφία ότι αυτός δεν τον βλέπει ποτέ μιας και αφήνει την παραγγελία στην πόρτα του σπιτιού και απλά μιλάνε κατά την παράδοση. Ο Charlie σε μια προσπάθεια επανένωσης με την κόρη του, ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου και γινόμαστε μάρτυρες της ζωής του και για ποιόν λόγο έχει φτάσει σε αυτό το σημείο τον εαυτό του.
Πέρα από την βαθιά συγκινητική, ανθρώπινη και καταθλιπτική σε πολλά σημεία ιστορία του ήρωα αυτό που σίγουρα χαράσσεται έντονα στον θεατή είναι η παρουσία του Brendan Fraser. Ο ηθοποιός που είναι κυρίως γνωστός για το franchise της Μούμιας, κάνει ολικό comeback στα πράγματα με μια ερμηνεία – πραγματικά – ζωής. Ίσως αυτό να λέγεται κάθε φορά για μια καλή ερμηνεία ενός ηθοποιού αλλά σε αυτή την περίπτωση ισχύει. Κάτω από τα στρώματα προσθετικής που έχουν μετατρέψει τον ηθοποιό σε αυτό τον παχύσαρκο άτομο, κρύβεται ένα ταλέντο που καταφέρνει με τα μάτια του και μόνο να συμπαρασύρει όλους μας στο δράμα του. Έχει πολλές καλές στιγμές μέσα στην ταινία αλλά και αρκετές άβολες που θα φέρει κάποιους θεατές στα όρια τους. Ακόμα και αν δεν βραβευτεί με ένα Oscar για αυτό του τον ρόλο, είναι μια στιγμή του που θα γυρνάμε ξανά και ξανά σε αυτήν.
Πρόκειται για μια φορτισμένη, κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους ταινία που δεν σε αφήνει στιγμή να αναρωτηθείς τι ώρα είναι και πόσο θέλει ακόμα μιας και η δράση είναι συνεχής και δεν χάνεται στους αμέτρητους συμβολισμούς που αρέσκεται ο σκηνοθέτης όπως σε άλλες δουλείες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι λείπουν εντελώς. Το cast είναι εξίσου υπέροχο με την Hong Chau να καταφέρνει και να στέκεται επάξια δίπλα στον Fraser και σε κάποιες στιγμές να τον κοιτά κατάματα υποκριτικά και να ξεχωρίζει.
Ήδη η ταινία, επί μια εβδομάδα που κυκλοφόρησε σε ένα μικρό κύκλωμα αιθουσών στην Ελλάδα, πήγε παραπάνω από καλά, με το κοινό να φεύγει συγκινημένο αλλά και με κάποιους να μην κατανοούν γιατί τόσος ντόρος για την ταινία.
Η δεύτερη ταινία που βρέθηκε και στο Φεστιβάλ των Καννών, είναι μια παραγωγή σε συνεργασία της Γαλλίας, του Λουξεμβούργου και της Ουκρανίας. Ο Dmytro Sukholytkyy-Sobchuk σκηνοθετεί και παραδίδει την ταινία Pamfir (⭐⭐⭐).
O Leonid, επιστρέφει στο χωριό του στην Ουκρανία στα σύνορα με την Ρουμανία, έπειτα από χρόνια που ζει και εργάζεται στο εξωτερικό για να ενωθεί ξανά με την οικογένεια του. Κουβαλώντας στις πλάτες του ένα παράνομο παρελθόν προσπαθεί να φροντίσει την οικογένεια του πριν γυρίσει ξανά στο εξωτερικό για δουλείες. Όμως οι περιπέτειες του έφηβου γιου του, τον αναγκάζουν να πατήσει τον όρκο που έδωσε στην γυναίκα του ώστε να μπορέσει να σώσει το παιδί του.
Μπερδεύοντας την αγροτική ζωή της χώρας του, μαζί με λαϊκούς και σύγχρονους μύθους ο σκηνοθέτης δίνει ένα υπέροχο ντεμπούτο που αναμειγνύει σε ένα μια γκανγκστερική ταινία με αρχαία τραγωδία. Η ταινία διαθέτει μια ωμή ματιά σε μια καθημερινότητα που ίσως για πολλούς να μην είναι και τόσο άγνωστη. Την ίδια στιγμή έχει μια κριτική ματιά πάνω σε κοινωνικές και θρησκευτικές αξίες που θα μείνουν στο μυαλό του θεατή για αρκετή ώρα μετά το τέλος της ταινίας.
Χρήστος Βασικαλόπουλος