Ότι και αν συνέβη μέσα στο καλοκαίρι ήταν αδύνατο να μην μάθεις για το φαινόμενο BarbenHeimer ή BarbieHeimer που αφορούσε την ταυτόχρονη πρεμιέρα των ταινιών Barbie και Oppenheimer στις κινηματογραφικές αίθουσες της Αμερικής αλλά και στο σύνολο του υπόλοιπου πλανήτη. Η χώρα μας αντιστάθηκε σε αυτή την ταυτόχρονη προβολή και ενώ είδαμε την ταινία Barbie μέσα στον Ιούλιο, σήμερα στις κινηματογραφικές αίθουσες κάνει πρεμιέρα το έπος του Christopher Nolan με τον τίτλο Oppenheimer (⭐⭐⭐⭐1/2).
Η ταινία μέχρι στιγμής έχει συγκεντρώσει πάνω από 700 εκατομμύρια δολάρια στο παγκόσμιο box office ενώ κόστισε μόλις 100 εκατομμύρια δολάρια. Είναι όμως το καλύτερο επίτευγμα στην πορεία του Nolan μέχρι σήμερα; Αξίζει η ταινία όλα αυτά τα διθυραμβικά σχόλια που προοικονομούν μια εύκολη πορεία στην οσκαρική κούρσα που σε λίγο ξεκινάει;
Ο J. Robert Oppenheimer ήταν Αμερικανός θεωρητικός φυσικός, εβραϊκής καταγωγής. Έμεινε γνωστός ως ο ”πατέρας της ατομικής βόμβας” μιας και ήταν ο επικεφαλής στο εργαστήριο του Λος Άλαμος και του σχεδίου Manhattan όπου και κατασκεύασαν την πρώτη ατομική βόμβα. Η ταινία είναι μια βιογραφία που εστιάζει κυρίως στο πως ο Oppenheimer κατέληξε σε αυτό το έργο που άλλαξε του ρου της ιστορίας και μέχρι σήμερα ζούμε με τις επιπτώσεις του. Εστιάζει επίσης στις πολιτικές πεποιθήσεις, στις γνωριμίες που όρισαν την προσωπικότητα του και που κατέληξαν να είναι η αφορμή για τον πόλεμο που δέχθηκε εκ των έσω, μετά τα γεγονότα της Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, ο Oppenheimer με μια επίπονη ακροαματική διαδικασία.
Χωρίς τον χρόνο ως αντικείμενο της νέας του ταινίας, ο Nolan μας δίνει μια ταινία που πλησιάζει περισσότερο στο ιστορικό ύφος της ταινίας Dunkirk παρά στην επιστημονική φαντασία που τον έκανε ευρέως γνωστό. Με χειρουργική ακρίβεια ο σκηνοθέτης παραθέτει τα γεγονότα, φτιάχνει το πορτραίτο του πρωταγωνιστή του και κρατάει το κοινό με κομμένη την ανάσα μέχρι την τελευταία στιγμή.
Η μουσική επένδυση που είναι πάντα κομβικής σημασίας στα έργα του Nolan. Για μια ακόμα φορά είναι το συστατικό που εξασφαλίζει στον θεατή την μέγιστη εμπειρία. Ο Nolan κάνει κάποιες επιλογές στην ταινία που αυτόματα θεωρούνται κλασσικές. Όπως η έλλειψη ήχου στην σκηνή της μεγαλειώδης έκρηξης ή το όραμα του Nolan αργότερα που δείχνει με τον πιο σκληρό τρόπο τον θάνατο που σκόρπισε η ατομική βόμβα.
Τα έγχρωμα μέρη της ταινίας είναι αποκλειστικά μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή ενώ τα ασπρόμαυρα από την οπτική όλων των άλλων.
Ο Cillian Murphy είναι καθηλωτικός ως Oppenheimer και το πρόσωπο του ο απόλυτος καμβάς για τις όποιες ψυχολογικές μεταπτώσεις του ήρωα. Χωρίς υπερβολές καταφέρνει και αποτυπώνει το κάθε συναίσθημα αθόρυβα αλλά συγχρόνως εκκωφαντικά. Όπως και ο Robert Downey Jr. στην καλύτερη παρουσία του στην μεγάλη οθόνη εδώ και δεκαετίες. Τόσο αυτός όσο και ο Murphy είναι σχεδόν ”κλειδωμένοι” για τις κατηγορίες Α’ και Β’ Ανδρικού Ρόλου στα Oscar του ’24.
Εν κατακλείδι, ο Nolan πήρε τον Oppenheimer, που ελάχιστοι στο σήμερα ήξεραν το όνομα του, εστίασε στην πορεία του και δημιούργησε ίσως την καλύτερη ταινία της χρονιάς χωρίς ευκολίες και ειδικά εφέ. Με έμφαση στα γεγονότα και στα πρόσωπα ανέδειξε το πριν και το μετά μιας δημιουργίας που άλλαξε το κόσμο δίχως συναισθηματικές ευκολίες. Με άριστη χρήση του τεχνικού μέρους, δημιούργησε ένα διαφορετικό blockbuster από αυτό που μας έχει συνηθίσει.
Δεν ξέρω αν αυτή είναι η καλύτερη ταινία του αλλά ο χρόνος θα αποδείξει ότι θα γίνει μια κλασσική αξία στην ιστορία του κινηματογράφου.
Χρήστος Βασιλακόπουλος