Το 1961 μια ταινία έφερε την αλλαγή στο είδος της. Έφερε το μιούζικαλ στους δρόμους αντί των κινηματογραφικών στούντιο και κέρδισε εκτός από εμπορική επιτυχία, δέκα Όσκαρ. Υποψήφια για έντεκα, κατάφερε να κερδίσει βραβεία όπως Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθέτη, Μουσικής αλλά όχι και αυτό του Σεναρίου που ήταν το μόνο που τους ξέφυγε. Φυσικά μιλάω για το West Side Story του Jerome Robbins και Robert Wise με την Natalie Wood, Rita Moreno κ.α.
Εξήντα χρόνια μετά και ενώ το συγκεκριμένο μιούζικαλ τόσο στην σκηνή όσο και στον κινηματογράφο αγγίζει πλέον τα όρια του μύθου, ο Steven Spielberg επιλέγει να το μεταφέρει ξανά στην μεγάλη οθόνη με τον δικό του τρόπο.
Αν και πάνω κάτω όλοι γνωρίζουν την πλοκή του συγκεκριμένου μιούζικαλ, ας πούμε ότι βασίζεται πάνω στην ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας ή καλύτερη εμπνέεται από αυτήν μιας και έχουμε αντί για δυο οικογένειες δυο συμμορίες που ανταγωνίζονται για το ποιος διεκδικεί την γειτονιά τους (οι Jets και οι Sharks) και μέσα σε αυτή την διαμάχη, γεννιέται ένας νεανικός έρωτας ανάμεσα στην Maria και τον Tony.
Η ιστορία εξελίσσεται την δεκαετία του ’50, σε μια Αμερική που αλλάζει και βράζει από την κοινωνική και φυλετική καταπίεση.
Οι δυο συμμορίες διαχωρίζονται από το χρώμα και την κουλτούρα, μιας και οι Sharks είναι Πορτορικανοί και οι Jets, λευκοί.
Στην ταινία του ’60, αυτό δεν ήταν εμφανές μιας και η λογοκρισία και ο ρατσισμός της εποχής, δεν άφηνε την ίση εκπροσώπηση στο cast της ταινίας. Όμως η εκδοχή του Spielberg έρχεται να το διορθώσει αυτό και αμέσως να κάνει αυτή την ταινία κάτι μεγαλύτερο. Ο ίδιος όχι μόνο επέλεξε και προσπάθησε να βρει ηθοποιούς επί το πλείστων με Πορτορικανές ρίζες αλλά αποφάσισε στην ταινία να μην υπάρχουν υπότιτλοι όταν οι ίδιοι μιλούν την γλώσσα τους γιατί όπως είπε ο ίδιος:
Αυτή ήταν μια εντολή που έδωσα στη Σίντι Τόλαν που έκανε το καστ στην ταινία, ότι δεν επρόκειτο να περάσω από οντισιόν άτομα που δεν έχουν γονείς ή παππούδες ή δεν είναι οι ίδιοι από χώρες της Λατινικής Αμερικής. Ειδικά από το Πουέρτο Ρίκο, κοιτάξαμε πολύ στο Πουέρτο Ρίκο, έχουμε 20 ερμηνευτές στην ταινία μας από το Πουέρτο Ρίκο ή είναι Νουγιορίκανοι.
Αυτό ήταν πολύ σημαντικό και αυτό συμβαδίζει με το σκεπτικό μου να μην υποτιτλίσω τα ισπανικά. Αν έβαζα υπότιτλους στα ισπανικά, απλώς θα διπλασίαζα τα αγγλικά και θα έδινα στα αγγλικά την εξουσία πάνω στα Ισπανικά. Αυτό δεν επρόκειτο να συμβεί σε αυτήν την ταινία, έπρεπε να σεβαστώ τη γλώσσα αρκετά ώστε να μην την υποτιτλίσω.
Εδώ να συμπληρώσω για τους θεατές που θα αναρωτηθούν αν θα μπερδευτούν με την έλλειψη υποτίτλων, κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί γιατί είναι τέτοια η εκφραστικότητα αλλά και η ροή στην γλώσσα του σώματος των ηθοποιών που είναι σαν να ακούτε να μιλούν ελληνικά.
Ο Steven Spielberg για πρώτη φορά στην μακρόχρονη και άκρως πετυχημένη καριέρα του σκηνοθετεί μιούζικαλ. Είναι τέτοιο το πάθος, η ορμή και η ζωντάνια αυτής της ταινίας που είναι λογικό να αναρωτηθείς μετά το τέλος της, πως γίνεται ένας άνθρωπος εβδομήντα πέντε χρόνων να παραδίδει δουλειές που είναι λες και δημιουργήθηκαν από κάποιον πρωτοεμφανιζόμενο.
Το σενάριο της ταινίας είναι προσαρμοσμένο από τον Tony Kushner (υποψήφιο για 2 Oscar) στο θεατρικό κείμενο του Arthur Laurents. Το όραμα του σκηνοθέτη είναι ξεκάθαρο στο το τι ήθελε να πει το σενάριο και για αυτό εμπιστεύτηκε έναν μακροχρόνιο συνεργάτη του.
Στην ταινία ο θυμός για την κοινωνική καταπίεση και τον φυλετικό ρατσισμό είναι διάχυτος και ξεκάθαρος. Όπως επίσης δοσμένη με σαφήνεια είναι ο διαχωρισμός ανάμεσα στις γυναίκες και τους άντρες. Την λογική και το συναίσθημα ενάντια στην παρόρμηση και την υπερηφάνεια που διαχωρίσει τα δυο φύλα.
Η Rachel Zegler, στο ντεμπούτο της στην μεγάλη οθόνη, είναι μια αποκάλυψη ως Maria. Ενώ η Ariana DeBose είναι ο οδοστρωτήρας που κυριολεκτικά κλέβει τις εντυπώσεις σε κάθε σκηνή που παίζει και ειδικά στην σκηνή του ‘America’. Βέβαια στην ταινία υπάρχει η συναισθηματική γέφυρα που ενώνει τις δυο γενιές με την παρουσία της Rita Moreno.
Η Anita της ταινίας του ’61 που κέρδισε το Oscar Β’ Γυναικείου Ρόλου ενσαρκώνει έναν ρόλο που δημιουργήθηκε μόνο για αυτήν και είναι η νοσταλγική νότα της ταινίας που κάνει την διαφορά.
Ansel Elgort, David Alvarez και Mike Faist είναι το πρωταγωνιστικό τριο των ανδρών που ξέρεις ότι η επόμενη μέρα τους ανήκει και ειδικά των δυο τελευταίων που αυτή η ταινία είναι η μεγαλύτερη τους δουλειά μέχρι σήμερα στον κινηματογράφο.
Η φωτογραφία, η μουσική και οι χορογραφίες όλα δημιουργούν μια κινηματογραφική εμπειρία που δεν πρέπει -κυριολεκτικά- να χάσεις και να βιώσεις στην μεγάλη οθόνη.
Δεν μιλάμε μόνο για την ταινία της εβδομάδας αλλά για την ταινίας της χρονιάς και αν δεν υπήρχε ο προκάτοχος της και ο Spielberg ήταν ο πρώτος που έκανε την μεταφορά στο λευκό πανί, τότε θα ήταν η ταινία της δεκαετίας.
Σίγουρα θα σαρώσει στις υποψηφιότητες των Oscar και θα ήταν δίκαιο να κερδίσει όσες περισσότερες μπορέσει. Αλλά μέχρι τότε απλά πρέπει να την δείτε.
⭐⭐⭐⭐⭐
Χρήστος Βασιλακόπουλος