Σε μια εποχή, στην οποία η πληροφορία ρέει ταχύτατα και η μουσική παραγωγή είναι τόσο ογκώδης που σίγουρα θα χαθείς, πώς μπορείς να εντοπίσεις το ενδιαφέρον, το ουσιαστικό, το διαφορετικό, εκείνο τον εκλεκτό ήχο που θα ξυπνήσει μνήμες και θα σου προσφέρει ξανά την απόλαυση της ανακάλυψης; Σε αυτή την επίμονη αναζήτησή μου, δεν βρίσκω καλύτερη λύση από το να προσεγγίσω την ίδια την πηγή της μουσικής. Εν προκειμένω, να εμπιστευτώ τις προτάσεις ενός μουσικού με πολύ υψηλό αισθητικό κριτήριο. Ο Κώστας Ανδρέου (https://www.costasandreou.com) είναι ένας καλλιτέχνης, που παρακολουθώ συστηματικά εδώ και χρόνια.
Πρόκειται για έναν πραγματικά πολυπράγμονα μουσικό και συνθέτη ο οποίος, με όχημα το άταστο ηλεκτρικό μπάσο και τη ζωντανή επεξεργασία ήχων, δημιουργεί πολυεπίπεδα κομψοτεχνήματα σε πραγματικό χρόνο. Οι πολυάριθμες εγχώριες και διεθνείς συνεργασίες του, αλλά και οι ζωντανές εμφανίσεις του, προσφέρουν μια ιδιαίτερη και ασυνήθιστη εμπειρία στον ακροατή. Και η έννοια της εμπειρίας φαίνεται να βρίσκεται διαχρονικά στο επίκεντρο οποιουδήποτε πρότζεκτ του. Σε κάθε παραγωγή του ο Κώστας Ανδρέου αφηγείται μελωδικές ιστορίες και πλάθει περίτεχνες εικόνες. Κάτι τέτοιο διαπίστωσα από κοντά, για ακόμη μία φορά, στο DJ set του με τίτλο “Γαλλόφωνη μουσική στο ηλιοβασίλεμα”.
To DJ set αποτελεί μέρος της παραγωγής MIF (Musique Indépendante Francophone – Ανεξάρτητη Γαλλόφωνη Μουσική) (https://www.musique.gr), που ξεκίνησε να παρουσιάζει το 2021, με τη μορφή μηνιαίων playlists (https://www.musique.gr/playlists) με ανεξάρτητους μουσικούς, σχήματα και εταιρείες, τόσο από τη Γαλλία όσο και από άλλες γαλλόφωνες χώρες. Ο Κώστας Ανδρέου επιλέγει κυκλοφορίες από ένα ευρύτατο φάσμα ειδών και τάσεων από τον γαλλόφωνο μουσικό κόσμο. Οι λίστες είναι ευπαρουσίαστες και οργανωμένες με τέτοιο τρόπο, που επιτρέπουν στον ακροατή να συλλέξει πληροφορίες για τους δημιουργούς, να ψάξει περαιτέρω όσους του κινούν το ενδιαφέρον, αλλά και να αγοράσει μουσική από την πλατφόρμα Bandcamp.
Το τελευταίο διάστημα η παραγωγή, την οποία έχουν αγκαλιάσει τόσο το μουσικόφιλο κοινό όσο και οι ίδιοι οι δημιουργοί, παρουσιάζεται τακτικά και υπό τη μορφή ενός εκλεπτυσμένου μουσικού event σε μια από τις ομορφότερες ταράτσες της Αθήνας, το Olympias Rooftop Bar, που στεγάζεται στο ιστορικό ξενοδοχείο Ολυμπιάς (Αθηνάς 57). Το πιο πρόσφατο event είχε προγραμματιστεί για τις 23 Δεκεμβρίου. Η ιδέα ότι θα έχω την ευκαιρία να ακούσω ψαγμένες κυκλοφορίες που έχουν επιλεγεί από έναν μουσικό με μεράκι και γνώση, απολαμβάνοντας το ηλιοβασίλεμα και την καλύτερη θέα της πόλης φάνταζε δελεαστική, ειδικά τις γιορτινές μέρες. Προετοιμασμένη, λοιπόν, για μια υψηλού επιπέδου πολυπολιτισμική εμπειρία, ενστικτωδώς σκέφτηκα πως θα περάσω πολύ καλά και πως θα επιστρέψω στο σπίτι γεμάτη με εικόνες και ερεθίσματα. Και δεν διαψεύστηκα.
Με την παρέα μου φτάσαμε σχετικά νωρίς στη συμβολή της οδού Αθηνάς με την Σοφοκλέους, για να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα και το σετ από την αρχή. Μιας και αγαπώ ιδιαίτερα την αρχιτεκτονική και το κίνημα του μοντερνισμού, πριν ανέβω στην ταράτσα θέλησα να μείνω για λίγο μόνη, ώστε να “συνομιλήσω” με το κτίριο και την ιστορία του. Εξάλλου, δεν πρόκειται για ένα τυχαίο κτίσμα. Το πενταώροφο διατηρητέο ξενοδοχείο, σε σχέδιο του αρχιτέκτονα Φίλιππου Οικονόμου, θεμελιώθηκε το 1921 (οι εργασίες ολοκληρώθηκαν το 1939, ενώ λειτούργησε για πρώτη φορά το 1931) και αποτελεί ένα από τα τοπόσημα του εμπορικού κέντρου, καθώς συνεισέφερε στη διαμόρφωση της αρχιτεκτονικής φυσιογνωμίας της μεσοπολεμικής Αθήνας.
Αν και τα στοιχεία στο εξωτερικό του περίβλημα παραπέμπουν σε νεοβυζαντινές και νεοκλασικές φόρμες διακόσμου –πράγμα σύνηθες για τη μεταβατική περίοδο του αθηναϊκού μοντερνισμού– το κτίριο εσωτερικά έχει όλα τα στοιχεία που μπορούν να σε μεταφέρουν στην καρδιά του μοντερνιστικού κινήματος. Τα πολύ ψηλά ταβάνια, η επιβλητική λιτότητα, οι καθαρές γραμμές, οι απέριττοι ενιαίοι χώροι, οι χαρακτηριστικές μεγάλες τζαμαρίες με τον μεταλλικό σκελετό αφήνουν μια αίσθηση αβίαστης ροής, επιτρέποντας να διαχέονται ελεύθερα το φως, η κίνηση και η ενέργεια στον χώρο. Στην ταράτσα η θέα είναι απεριόριστη. Βλέπεις την Αθήνα στο πιάτο και την Ακρόπολη στο βάθος, παρατηρώντας το περιβάλλον αστικό τοπίο και απολαμβάνοντας μια νοητή διαδρομή μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος της πόλης. Ιδανικό σκηνικό για μια πολλά υποσχόμενη βραδιά.
Στο χωροχρονικό ταξίδι συνεισφέρει η κομψή διακόσμηση που στήθηκε από την ομάδα του Olympias Rooftop Bar με σεβασμό στην ιστορική ταυτότητα του κτιρίου, με κυρίαρχα τα στοιχεία του σκανδιναβικού mid-century design και τον ζεστό φωτισμό. Στα συν του μπαρ είναι ο κατάλογος, με επιλεγμένα χαρμάνια καφέ, τσαγιού και ροφημάτων, προσεγμένα πιάτα, καθαρά ποτά, craft μπύρες από ελληνικές μικροζυθοποιίες (το εκτίμησα ιδιαίτερα αυτό). Η άψογη εξυπηρέτηση, η ευγενέστατη συμπεριφορά του προσωπικού, η ποιότητα όσων καταναλώσαμε και ο πεντακάθαρος χώρος μάς άφησαν πλήρως ευχαριστημένους.
Ως προς το μουσικό και τεχνικό κομμάτι, έχω να πω ότι ο ήχος ήταν κρυστάλλινος και απόλυτα επαγγελματικός, πράγμα σπάνιο για DJ set σε μαγαζί, και δη της πόλης μας. Επίσης, ότι η προσδοκία μου να ανακαλύψω καινούργιες μουσικές ικανοποιήθηκε με το παραπάνω. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς μίλησα με τον Κώστα Ανδρέου, κρατώντας σημειώσεις και ρωτώντας με περιέργεια “Τι είναι αυτό; Ποιοι είναι αυτοί;”, θέλοντας να μάθω περισσότερα για τους καλλιτέχνες και τα συγκροτήματα. Μερικά από τα πολλά και αξιόλογα ευρήματα της βραδιάς ήταν, ενδεικτικά, τα παρακάτω (παραθέτω και τα links που οδηγούν στις σχετικές λίστες):
-οι folk rockers Salammbô (https://www.musique.gr/08-2022), με αρκετά φρέσκο κιθαριστικό ήχο, που παραπέμπει σε μια west coast oriented οικειότητα και ζεστασιά.
-η Wendy Martinez ( https://www.musique.gr/09-2021), που πατάει με την αισθησιακή φωνή της στα γνώριμα χνάρια της γαλλικής τραγουδοποιίας και κλείνει το μάτι στην ονειρική ποπ του Ginsburg παντρεύοντας ψυχεδελικούς ήχους με τη ροκ των 70s-80s.
-οι παριζιάνοι La Veine (https://www.musique.gr/10-2022), με την ιδιόρρυθμη μίξη εκλεπτυσμένης pop, avant garde κιθαριστικών ουρών και ασυνήθιστων αρμονιών. Πολύ καθαρός και ποιητικός ήχος, αλήθεια!
-οι mohair (https://www.musique.gr/11-2022), που παίζουν ένα οργανικό αμάλγαμα από σκοτεινά βαλς, μακρόσυρτες κιθαριστικές μελωδίες, με τα krautrock synths τις ιδιαίτερες αλλαγές στα chord progressions να δημιουργούν ένα νοσταλγικό ηχητικό τοπίο.
-η τραγουδοποιός Junes από το Μόντρεαλ (https://www.musique.gr/01-2022), που με την ατμοσφαιρική φωνή της δημιουργεί ένα πολύχρωμο μελαγχολικό alternative pop σύμπαν, έτοιμο να σε υποδεχθεί με τρυφερότητα στην αγκαλιά του.
Φυσικά, δεν έμεινα μόνο σε αυτά τα κομμάτια. Πέρασα αρκετές ποιοτικές ώρες στο σπίτι, ακούγοντας τις λίστες του MIF και βρίσκοντας ακόμη περισσότερους ενδιαφέροντες καλλιτέχνες. Κλείνω το κείμενό μου με αυτό το μικρό cliff hanger (μη σας στερήσω την ευχαρίστηση της ανακάλυψης – αναζητήστε τις λίστες, είναι μια πραγματικά φρέσκια και πρωτότυπη πρόταση!) και ανυπομονώ για την επόμενη περιπέτεια στον μαγικό κόσμο της γαλλόφωνης μουσικής, που εύχομαι να πλησιάζει.
Χριστίνα Κασσεσιάν