Στην οδό Φρυνίχου, κάτω από την Ακρόπολη, το Θέατρο Τέχνης έχει την δεύτερη σκηνή του. Όταν κάποιος μπει σε αυτή την θεατρική γωνιά, νιώθει και λες πρόκειται να κάτσει δίπλα σου η Μελίνα Μερκούρη με τον Ζιλ Ντασέν. Ο ίδιος ο Κουν, καπνίζοντας από την μέση της πλατείας να δίνει τις τελευταίες οδηγίες πριν την πρεμιέρα και η Σώκου να παίρνει την θέση της με το μπλοκάκι της στα γόνατα. Αυτή είναι η αίσθηση που σου αφήνει ο χώρος με την πρώτη αναπνοή που παίρνεις μέσα σε αυτόν. Μια συσσωρεμένη ενέργεια δεκαετιών όσων πέρασαν και άφησαν ανεξίτηλο το αποτύπωμα τους. Σε αυτή την σκηνή, επιστρέφει ο Θοδωρής Βουτσικάκης με το Στην όδο Φρυνίχου…Ξανά.
Ο τίτλος έχει το ξανά γιατί ο Βουτσικάκης επαναλαμβάνει τον καλλιτεχνικό, εισπρακτικό και προσωπικό του θρίαμβο έναν χρόνο και κάτι μετά την πρώτη φορά. Τότε, στα τέλη του ’21 όπου για πρώτη φορά μαζί με την Λίνα Νικολακοπούλου παρέδωσαν μια μουσική παράσταση που ενδυνάμωνε την μνήμη, γιατρεύει την καρδιά και γαλήνευε το μυαλό. Άλλωστε εκείνη η παράσταση είχε πάρει αρκετές παρατάσεις, εν μέσω όλης της αβεβαιότητας και αυστηρών συνθηκών που είχε προκαλέσει η πανδημία.
Δεν θα προδώσουμε την λίστα των τραγουδιών που θα ακούσει ο θεατής αλλά θα αρκεστούμε να πούμε ότι ακόμα μια φορά η γκάμα των τραγουδιών έχει τέτοιο εύρος που καλύπτει μια μεγάλη μερίδα του κοινού που χρειάζεται κάτι ποιοτικό στην ζωή του χωρίς αυτό να είναι εξεζητημένο και μπλαζέ. Υπάρχει μια συγκεκριμένη διαδρομή που όλα τα τραγούδια μοιάζουν σαν στάσεις μέχρι τον τελικό προορισμό. Τραγούδια που συγκεντρώνουν τις αγάπες της ζωής μας όπως λένε και μέσα στην παράσταση. Όλα όσα μας έκαναν να αγαπήσουμε, εκείνα που έσπρωξαν να ερωτευτούμε και ότι μας προκαλεί νοσταλγία για όσα ζήσαμε.
Όπως είχαμε πει και το ’21, ο Θοδωρής Βουτσικάκης είναι ο επόμενος κρίκος μιας αλυσίδας ερμηνευτών που ενώνει με το παρελθόν και κρατάει ψηλά ακόμα τον πήχη για τον επόμενο που θα ακολουθήσει στο μέλλον. Η ερμηνεία του είναι αισθαντική και πάντα άρτια χωρίς να σου επιβάλλει να τον θαυμάσεις για το πόσο καλός είναι. Άλλωστε το γεγονός ότι σταματάει και αφήνει το κοινό να τραγουδήσει μεγάλα μέρη τραγουδιών αποδεικνύει την έλλειψη έπαρσης άλλων ερμηνευτών που θέλουν να ακούν την φωνή τους διαρκώς με συνέπεια να χάνουν την επαφή με τον κόσμο.
Αυτή η επαφή με τον κόσμο βέβαια είναι και το συν στο συγκεκριμένο θέατρο μιας και η σκηνή με κάποιο τρόπο αγκαλιάζει τον θεατή παρά τον απομακρύνει και τον αναγκάζει να βλέπει το θέαμα ως κάτι ψυχρό και απόμακρο.
Στην οδό Φρυνίχου…Ξανά, μέχρι αρχές Απριλίου, αν θέλετε μια εμπειρία που θα ανανεώσει την ενδιαφέρον σας τι εστί μουσική και ερμηνεία.
Χρήστος Βασιλακόπουλος
https://www.viva.gr/tickets/music/thodoris-boutsikakis-stin-odo-frynixou-ksana/