Ο τίτλος της συλλογής δηλώνει την υποκείμενη φιλοσοφία που εκφράζεται μέσα από αυτά τα ποιήματα: ότι η επίγεια ευτυχία είναι, ή θα έπρεπε να είναι, εφικτή, αλλά μας την αρνείται ο ρατσισμός, ο μισογυνισμός, η βία και η καταπίεση από την κορυφή της ταξικής πυραμίδας. Ο Φορητός Παράδεισος δεν αντιπροσωπεύει τη ματαιότητα της συσσώρευσης υλικών αγαθών, αλλά τη χαρά της ανοικτότητας των ανθρώπων, τους τόπους, τις απολαύσεις των αισθήσεων και τις ανταμοιβές από τις τέχνες του λόγου, του ήχου και της εικόνας – εν συντομία μια «ακόρεστη πείνα» για τη ζωή. Τα ποιήματα αποτυπώνουν έναν έντονο θυμό ενάντια στην αδικία, αλλά και την αγάπη του Roger Robinson για τους ανθρώπους, για το χιούμορ τους, για την περιέργειά τους και για τη γενναιοδωρία του πνεύματός τους
Ο Roger Robinson κουμπώνει στην ποίηση το κομμάτι της πραγματικότητας, που πολλές φορές της λείπει.
Μια συλλογή που αποτελείται, για μένα, από τρεις θεματικές: Φωτιά, φυλή, ζωή. Οριοθετούνται στις σελίδες κάπως, στην πράξη όμως αποτελούν κομμάτια αλληλοεπικαλυπτόμενα. Αποτελούν κομμάτια της ζωής μας. Ορίζουν την ύπαρξή μας.
Ορμώμενος από το τραγικό συμβάν της φωτιάς στον Grenfell tower ξεκινά μια ποιητική προζα. Μια μίξη ύφους, συναισθημάτων, γλωσσικής έκφρασης που πότε γίνονται πένθος, πότε θυμός, πότε μια απλή και ξεκάθαρη ανάγκη για έκφραση.
Ιστορίες που μέσα τους εγκολπώνουν όλη την αλήθεια που βιώνει ένας άνθρωπος που γεννιέται και περπατά ανάμεσα σε ρατσιστικά δάχτυλα στραμμένα στο κέντρο της ύπαρξης του. Που καθημερινά πρέπει να αντιμετωπίσει μια ‘κανονικότητα’ τόσο βίαια δοσμένη σε αυτόν.
Τα ιστορικά γεγονότα που γίνονται η αφορμή και η έμπνευση για την ποιητική συλλογή μπορεί να συμβαίνουν σε συγκεκριμένο χρόνο, η ποίηση όμως του Robinson παρόλο που αναφέρεται εκτενώς σε αυτά, παραμένει διαχρονική και συμπεριληπτική.
Η οργή, ο θυμός, ο πόνος μετουσιώνονται με το πέρας τον στίχων και ο αναγνώστης καταλαβαίνει, παρά τις αμυδρές θρησκευτικές αναφορές, ότι η έννοια του Παραδείσου ορίζεται από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Ένας φορητός παράδεισος δεν είναι κάτι έξω από εμάς. Κάτι έξω από την κοινωνία. Κάτι έξω από την καθημερινότητα μας. Η ποίηση συνηθίζει να μας ταξιδεύει. Αντίθετα, η ποίηση του Robinson μας γειώνει. Μας φέρνει στο τώρα μας. Μας αναγκάζει να δούμε πού βρισκόμαστε. Να επιβιώσουμε (χάρις) στον δικό μας, φορητό παράδεισο.
Υ.Γ kudos στον Χαράλαμπο Γιαννακόπουλο για την εξαιρετική μεταφραστική δουλειά!
Και αν μιλάω για Παράδεισο,
τότε μιλάω για τη γιαγιά μου
που μου είπε να τον έχω πάντα
μαζί μου, κρυμμένο, έτσι που κανείς άλλος
να μην το ξέρει εκτός από μένα.
Έτσι δεν θα μπορούν να σ’ τον κλέψουν, είπε.
Κι αν είναι ζόρικη μαζί σου η ζωή, χάιδεψε με το δάχτυλο μέσα στην τσέπη σου τις κορυφογραμμές του,
μύρισε τη μυρωδιά του πεύκου στο μαντίλι σου,
μουρμούρισε τον ύμνο του με χαμηλή φωνή.
Και αν τα ζόρια σου είναι αδιάκοπα και καθημερινά,
πήγαινε σ’ ένα άδειο δωμάτιο –σ’ ένα ξενοδοχείο,
σ’ έναν ξενώνα, σε μια καλύβα– βρες μια λάμπα
και άδειασε τον παράδεισό σου πάνω σ’ ένα τραπέζι:
την ξανθή άμμο σου, τους πράσινους λόφους και τα φρέσκα ψάρια.
Φώτισέ τα με τη λάμπα σαν μια νέα ελπίδα
πρωινή και μείνε να τα κοιτάς μέχρι να αποκοιμηθείς
Συλβάνα Παπαϊωάννου
Η ποιητική συλλογή κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κείμενα.