Το Διπλανό Σπίτι – Cara Hunter: Μια γυναίκα κι ένα παιδί βρίσκονται κλειδωμένοι σ’ ένα υπόγειο, ακροβατώντας μεταξύ ζωής και θανάτου. Κανείς δεν γνωρίζει την ταυτότητά τους. Η γυναίκα δεν μπορεί να μιλήσει, ενώ δεν υπάρχουν αναφορές αγνοουμένων που να ταιριάζουν στο προφίλ τους. Ο σαστισμένος, ηλικιωμένος ιδιοκτήτης του σπιτιού ισχυρίζεται ότι δεν τους έχει ξαναδεί ποτέ.
Οι κάτοικοι της ήσυχης οδού Όξφορντ σοκάρονται, πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο κάτω από τη μύτη τους; Ωστόσο, ο επιθεωρητής Άνταμ Φόλεϊ ξέρει ότι όλα είναι πιθανά. Και ότι κανένας δεν είναι τόσο αθώος όσο φαίνεται…Ένα ατελείωτο, αγωνιώδες μυστήριο, καλά κρυμμένα μυστικά και τέρατα που κρύβονται σε κοινή θέα…
Αυτό είναι το δεύτερο συναρπαστικό μυθιστόρημα με πρωταγωνιστή τον επιθεωρητή Άνταμ Φόλεϊ.
Αρχίζοντας, να πω ότι δεν είναι απαραίτητο να έχετε διαβάσει το «Μπροστά στα μάτια τους», το πρώτο βιβλίο της σειράς με τον επιθεωρητή Φόλεϊ, για να απολαύσετε το «Το διπλανό σπίτι». Προσωπικά, είναι το πρώτο βιβλίο της Cara Hunter που διαβάζω και δεν είχα κανένα θέμα, καμία αίσθηση πώς κάτι λείπει από την ιστορία ή τους χαρακτήρες.
Μου άρεσε πολύ που το βιβλίο δεν χωρίζεται σε κεφάλαια και, παράλληλα, το ότι περιέχει διαφορετικό τύπου κείμενο όταν αναφέρεται σε μηνύματα, σε πρακτικά ανάκρισης κτλ. Η αφηγηματική φωνή εναλλάσσεται, από πρωτοπρόσωπη, όταν μιλά ο Φόλεϊ, σε τριτοπρόσωπη εστιασμένη σε διαφορετικούς χαρακτήρες, ανάλογα την περίσταση.
Το βιβλίο ξεκινά λίγο χλιαρά, με μπόλικη πληροφορία –ποιος είναι ποιος;– στις πρώτες σελίδες, αλλά σταδιακά η ιστορία μπλέκεται και όλα έχουν τη θέση τους μέσα στο κουβάρι αυτό. Με αποκορύφωμα ένα πολύ καλό και καθόλα αναμενόμενο τέλος.
Έχω μεγάλο θέμα με τα αστυνομικά μυθιστορήματα και το τέλος τους. Νευριάζω όταν η λύση έρχεται από το πουθενά, όταν τα κομμάτι δεν ενώνονται ή όταν το τέλος είναι αναμενόμενο και ανούσιο. Στην περίπτωση του βιβλίου « Το διπλανό σπίτι», η λύση έρχεται πραγματικά στις τελευταίες σελίδες. Κάνει την ανατροπή, εκεί που δεν το περιμένεις, ξεδιπλώνοντας με καλογραμμένο τρόπο όλη την ιστορία πίσω από το κορίτσι που βρέθηκε στο υπόγειο.
Είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα της κατηγορίας «Police procedural», το οποίο επικεντρώνεται στη δράση του επιθεωρητή Φόλεϊ και των συνεργατών του. Και ενώ τα τελευταία χρόνια απέχω από το συγκεκριμένο είδος –άρχισαν να με κουράζουν οι ικανοί επιθεωρητές, οι γεμάτοι κουσούρια που είναι υπεράνω όλων–, το βιβλίο της Hunter (458 σελίδες) με τράβηξε για τον τρόπο με τον οποίο επιλέγει να αφηγηθεί την ιστορία.
Δεν αναλώνεται σε κουραστικές λεπτομέρειες, παρά μόνο σε όσα στοιχεία είναι απαραίτητα είτε στην ιστορία είτε στην κατανόηση των βασικών χαρακτήρων. Παρακολουθώντας την ιστορία από διάφορες πλευρές, καταφέρνει να δώσει μια σφαιρική εικόνα, που δεν απέχει πολύ από όσα θα μπορούσαν να συμβούν σε μια πραγματική εξιχνίαση ενός εγκλήματος.
Ένα βιβλίο, εν κατακλείδι, που πραγματικά ευχαριστήθηκα. Διάβαζα σε κάθε ευκαιρία που είχα μέσα στην ημέρα μου. Πριν τον ύπνο, στο διάλειμμα από τη δουλειά, στην παραλία μαζί. Δεν χρειάστηκα πάνω από 3-4 ημέρες για να το ολοκληρώσω και περίμενα πώς και πώς να μάθω τι γίνεται τελικά.
Αναζητήστε το βιβλίο από τις εκδόσεις Διόπτρα. Μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ ένα απόσπασμα.
Συλβάνα Παπαϊωάννου