Είναι μια πολύ καλή εβδομάδα για τις ταινίες, τόσο στις κινηματογραφικές αίθουσες όσο και στις συνδρομητικές πλατφόρμες.
Σίγουρα η ταινία που ξεχωρίζει και που είναι η πρόταση της εβδομάδας προβάλλεται από την άνεση του καναπέ σας, και φυσικά μιλάμε για το BLONDE του Netflix.
Η πολύ-αναμενόμενη ταινία έκανε πρεμιέρα την προηγούμενη Πέμπτη και σε αρκετούς λύθηκε η απορία αν η Ana de Armas μπορεί να ενσαρκώσει την θρυλική ξανθιά της χρυσής εποχής του Hollywood. Όμως το ερώτημα δεν θα έπρεπε να ήταν αυτό αλλά αν η ταινία αξίζει όλο αυτό το buzz που δημιουργήθηκε γύρω από αυτήν.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Andrew Dominik, δεν είναι γνωστός για την δημιουργία ”εύκολων” και εύπεπτών ταινιών. Άλλωστε δυο ταινίες που έχει υπογράφει σκηνοθετικά μαρτυρούν εύκολα περί τίνος πρόκειται, μιλάμε για τις ταινίες Killing Them Softly (2012) και The Assassination of Jese Jame by the Coward Robert Ford (2007).
Είναι σκληρός και τραχύς στις σκηνές που αφήνει τελικά να καταλήξουν στην ταινία και πάντα τον αφορά το θέμα της ταινίας, παρά το πρόσωπο. Κάτι που είναι εύκολο να το καταλάβει κανείς και σε αυτή την ταινία. Η ταινία BLONDE δεν είναι ακόμα μια τυπική βιογραφία για την Monroe αλλά ένα έργο για το τραύμα.
Για τις πληγές που μας ανοίγουν συγκεκριμένες καταστάσεις και με την αδυναμία μας να τις διαχειριστούμε σε σημείο να καταδυναστεύουν ή να ορίζουν την ζωή μας και μπορεί και τον πρόωρο θάνατο μας. Από την αρχή η ταινία επικεντρώνεται στο τραύμα της Norma Jeane που δεν γνώρισε ή δεν έμαθε ποτέ ποιος είναι ο πατέρας της και στην διαρκεί πάλη της να ανακαλύψει στα πρόσωπα των άλλων την πατρική φιγούρα που της στέρησαν. Το τραύμα που της δημιούργησε η προσπάθεια να αποδείξει ότι αξίζει σε έναν κόσμο όπου οι άντρες είχαν τον πρώτο λόγο σε όλα και στο πως χρησιμοποιούσαν ακόμα και το σώμα των γυναικών.
Τέλος, η άρνηση της και η μάχη της να ξεχωρίσει ότι αυτή που ήταν στην προσωπική της ζωή δεν είχε καμία σχέση με το είδωλο που όλοι αγαπούσαν σε σημείο να βλέπει το είδωλο της παντού και να μην αποδέχεται ότι είναι εκείνη.
Η Ana de Armas, που φαινομενικά δεν μοιάζει με την Marilyn Monroe, καταφέρνει να δώσει μια πραγματικά υπέροχη ερμηνεία σε μια ταινία που δεν ακολουθεί την γνωστή αφηγηματική συνταγή. Δεν έχει σημασία τόσο να στην θυμίσει (που το καταφέρνει με ευκολία) αλλά πιο πολύ να παραδώσει μια ερμηνεία για την ψυχοσύνθεση μιας γυναίκας που δεν ένιωσε ποτέ την αγάπη και την προσοχή που ήθελε αλλά αλλοιώθηκε και υπομονεύθηκε μπροστά στην σαρωτική παρουσία, στα μάτια όλων, της κινηματογραφικής περσόνας της.
Η ταινία διαρκεί τρεις ώρες παρά δεκαπέντε λεπτά, δεν είναι καθόλου εύκολη και έχει εικόνες που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε και να μας παρουσιάζουν από την Monroe. Σίγουρα δεν είναι για όλους και ένας θεατής πρέπει να είναι προετοιμασμένος για αυτή του την επιλογή χωρίς να περιμένει κάτι ανάλαφρο και πολύχρωμο. Όμως το σίγουρο είναι ότι αυτή η ταινία έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον. (⭐⭐⭐1/2)
Στις κινηματογραφικές αίθουσες τώρα υπάρχουν δυο επιλογές που αξίζουν εξίσου και καλύπτουν όλα τις προτιμήσεις. Απ’ την μια έχουμε την ταινία τρόμου SMILE (⭐⭐1/2). Μια ψυχολόγος σε μια ιδιωτική κλινική, έχει μια συνεδρία με ένα έκτακτο περιστατικό που της αφήνει μια τραυματική εμπειρία. Η ασθενής εκμυστηρεύεται ότι όπου και αν βρεθεί την ακολουθεί μια οντότητα που χαμογελάει, ακόμα και στα πρόσωπα των αγαπημένων της. Λίγο πριν αυτοκτονήσει μπροστά στα μάτια της ψυχιάτρου, η ψυχίατρος αντιμετωπίζει κάτι που την μπερδεύει. Η συγκεκριμένη ταινία όπως προδίδει και το trailer, έχει κάποια γνώριμα σεναριακά χαρακτηριστικά με την προ ετών επιτυχία It Follows. Αυτό που κάνει αρκετά καλά η ταινία στα 2/3 της διάρκεια της, είναι ότι μπορεί και παρασύρει τον θεατή μέσα στο κόσμο. Το τρίτο μέρος αλλά και διάφορα γνωστά jump scares δημιουργούν ένα πρόβλημα που δύσκολα θα ξεπεράσουν οι λάτρεις τους είδους.
Τέλος στις κινηματογραφικές αίθουσες αυτό το καιρό προβάλλεται και η ταινία The Woman King (⭐⭐⭐1/2). Το προσωπικό στοίχημα της Viola Davis, η οποία προσπαθούσε για χρόνια να το καταφέρει. Ένα ιστορικό δράμα για τα γεγονότα στις αρχές του 1800, στο Βασίλειο της Δαχομέης. Πως η Nanisca, ο ρόλος που υποδύεται η Viola Davis, πάλεψε και αποτίναξε από τους ώμους τους λαούς της τους Ευρωπαίους κατακτητές που είχαν μετατρέψει το βασίλειο της σε ένα μεγάλο σκλαβοπάζαρο.
Η Viola Davis δίνει μια πραγματικά αξιομνημόνευτη ερμηνεία, τελείως διαφορετική από ότι την έχουμε συνηθίσει μέχρι σήμερα. Η ταινία έχει ρυθμό, συγκίνηση και πολύ καλές κινηματογραφικές σκηνές δράσης.
Χρήστος Βασιλακόπουλος
