Ο Αλέξανδρος, μετά από την προτροπή ενός φίλου, γύρω στα 15 θα έρθει σε επαφή με την εκκλησία και θα γίνει παπαδοπαίδι. Οι γονείς του αρχίζουν και ενοχλούνται από τη σχέση του με την εκκλησία και προσπαθούν να τον αποτρέψουν. Εκείνος όχι μόνο δεν τους ακούει, αλλά αποφασίζει ότι θέλει να γίνει μοναχός.
Στο βιβλίο του Νέστορα Φανάρα, Κανόνας Ερωτικός / στο άγιο όρος, το πρώτο από τη σειρά Εξομολογήσεις των εκδόσεων Λογότυπο, διαβάζουμε την ιστορία του Αλέξανδρου, από την απόφασή του να μπει στο άβατο του Αγίου Όρους, μέχρι τη στιγμή που θα επιστρέψει πίσω στα εγκόσμια.
Μέσα από μια τριτοπρόσωπη αφήγηση, γνωρίζουμε εις βάθος έναν έφηβο άντρα και ερχόμαστε αντιμέτωποι με το πάθος του να γίνει μοναχός. Προσωπικά, απέχω από οτιδήποτε θρησκευτικό – και σίγουρα λόγω φύλου από την όποια επαφή με το Άγιο Όρος – και δεν έχω σε εκτίμηση, θα έλεγα, όλον αυτό τον τρόπο ζωής: ασκητισμός, νηστεία, προσευχή, θυσίες, κτλ.
Παρόλα αυτά, το γεγονός ότι κάποια στιγμή τυχαία είχαν συναντηθεί οι δρόμοι μας με τον συγγραφέα, με έκανε να είμαι σίγουρη ότι θα διαβάσω κάτι ενδιαφέρον και που θα κουμπώσει στις προσωπικές μου αντιλήψεις πάνω στο συγκεκριμένο θέμα.
Ο Κανόνας ερωτικός είναι ένα βιβλίο 522 σελίδων. Ένα βιβλίο 17 χ 24, έξω δηλαδή από τα συνηθισμένα μεγέθη. Εμπεριέχει μέσα στις σελίδες του όλη την αλήθεια ενός πενταετούς σκληρού βιώματος, μέσα από το άντρο του μοναχισμού.
Διαβάζοντάς το, άρχισαν να ξετυλίγονται μπροστά μου με λεπτομέρειες, όλες οι εμπειρίες του Αλέξανδρου. Από την πρώτη στιγμή, κατάλαβα ότι μιλάμε για μια ιστορία που θα με νευρίαζε. Μια ιστορία που θα με έπνιγε. Μια ιστορία που θα με ιντρίγκαρε και θα κολλούσα, θέλοντας να μάθω τι έχει συμβεί. Μια ιστορία που θα με έκανε να κλάψω.
«Αυτό που είχε συμβεί στη ζωή του δεν ήταν κάτι που θα έφευγε διαμιάς επειδή πέταξε τα ράσα. Το μοναστήρι είχε ποτίσει μέσα του για τα καλά».
Δεν ξέρω τα συναισθήματα που γέννησε το συγκεκριμένο βίωμα, στην ψυχή του Αλέξανδρου. Αν και κάλλιστα μπορώ να φανταστώ. Ξέρω όμως ότι εγώ δεν μπόρεσα να δω κάτι έξω από τη λέξη: Αιχμαλωσία. Ο παραλογισμός μιας κάθετης ηγεσίας, γεμάτη όχι από αγάπη και πίστη, αλλά από σαδισμό, βία, κακοποίηση, πίκρα και τυφλή υπακοή.
Ξεφεύγω όμως από τον σκοπό αυτού του κειμένου, που δεν είναι άλλος από μια «κριτική» του βιβλίου. Ένα βασικό θετικό στοιχείο, όπως ήδη θα καταλάβατε, είναι ότι σε κερδίζει και σε γεμίζει σκέψεις και συναισθήματα. Είναι μια ιστορία, που οι λεπτομέρειες την κάνουν τόσο ρεαλιστική, τόσο απτή. Τόσο πνιγηρή.
Ο Νέστορας Φανάρας γράφει υπέροχα. Μέσα από την απλότητα της γλώσσας, μαζί με όρους του μοναχισμού που επεξηγούνται επαρκώς, χτίζει κινηματογραφικά τη ζωή του Αλέξανδρου. Σε βάζει μέσα στην καθημερινότητα ενός μοναχού, στις σκέψεις του, στους φόβους του, στην κακοποίηση που δέχεται ψυχή και σώματι.
Νιώθω ότι διάβασα ένα βιβλίο που περίμενε χρόνια, καρτερικά, να εκδοθεί. Μια κάθαρση που αξίζει μια θέση στο ράφι σας!
Συλβάνα Παπαϊωάννου
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λογότυπο: