Ακούω και κάποιους που επιμένουν ότι τα έχουν καλά με τον εαυτό τους και νιώθω για μερικά δευτερόλεπτα πίσω στην εξέλιξη μου ως άτομο. Αλλά αυτό κρατάει μόνο μερικά δευτερόλεπτα.
Μακάρι να τα έχουν όλοι καλά με τον εαυτό τους, αλλά ας είμαστε ρεαλιστές, δεν συμβαίνει πάντα.
Τον εαυτό μας τον γνωρίζουμε καθημερινά μέσα από μια αρκετά επίπονη διαδικασία, αφού καλούμαστε να μας εξετάσουμε νηφάλια και χωρίς εγωισμούς. Να παραδεχτούμε και να αποδεχτούμε ακόμα, τα ελαττώματα μας, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να τα διορθώσουμε και να εξελιχτούμε. Και να το κάνουμε για εμάς. Όχι για το χατίρι κάποιου, γιατί θα είναι σαν να κάνουμε μια γιγάντια τρύπα στο νερό.
Γιατί όμως;
Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει από το να γνωρίσουμε τον εαυτό μας;
Η δική μου θεωρία, στέκεται στα “πρέπει”, τα “μη”, τα “ναι” και τα “όχι” , τα οποία είναι αποδεκτά από το σύνολο.
Αυτό που μας διαφεύγει όμως, είναι, ότι ο καθένας μας είναι ένα ξεχωριστό και μοναδικό ον.
Πως πρέπει να φερόμαστε, τι πρέπει να φοράμε, τι πρέπει να σπουδάσουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι άνθρωποι στο μέλλον, ποιους πρέπει να σεβόμαστε. Υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις που κανένας δεν μας επέτρεψε να φιλτράρουμε μόνοι μας.
Είναι σαν ένα καλό πιάτο φαΐ που μας πρόσφεραν και το φάγαμε χωρίς ερωτήσεις.
Φαντάσου σε ένα φανταχτερό, μεγάλο και χλιδάτο σπίτι, να πρέπει να αλλάξεις μετά από τόσα χρόνια τα θεμέλια του, χωρίς να το γκρεμίσεις. Δεν μοιάζει αδύνατον;
Πάλι καλά, δεν είμαστε σπίτια. Είμαστε άνθρωποι και μπορούμε.
Από το να μάθεις να διαβάζεις το σώμα σου πριν καταρρεύσει από την κόπωση, μέχρι να μάθεις να ελέγχεις το συναισθηματικό σου κόσμο, ώστε να συμπεριφέρεσαι με βάση τον πραγματικό σου χαρακτήρα, η διαδικασία της αυτογνωσίας, ίσως είναι η δυσκολότερη απ’όλες. Και ίσως γι’ αυτό ορισμένοι, συνειδητά ή ασυνείδητα, την αποφεύγουν.
Μπορεί να χρειαστεί να πιάσεις πάτο, ορισμένες από τις φορές που θα προσπαθείς, αλλά μη σταματήσεις να προσπαθείς.
Αναρωτήσου γιατί κάνεις πράγματα;
Τα κάνεις για σένα, επειδή τα θέλεις, τα νιώθεις και τα χρειάζεσαι; Ή τα κάνεις γιατί ακολουθείς το ρεύμα της γενιάς σου; Επειδή για παράδειγμα, έγινες 30 χρονών, άρα “πρέπει” να σοβαρευτείς και “πρεπει” να παντρευτείς; Κι αν δεν θες; Ποιος θα κρίνει κάτι που δεν τον αφορά; Κι ακόμα και να το κάνει, αν εσύ νιώθεις πράγματι καλά με τον εαυτό σου, γιατί να ασχοληθείς με τέτοιου είδους απόψεις;
Μην εθελοτυφλείς, είναι ο εαυτός σου.
Είναι δικός σου και μόνο δικός σου.