«Γεννιόμαστε. Κάπου. Από κάποιους. Κατακτάμε βήμα βήμα τη ζωή μας. Τα λίγα τετραγωνικά που μας αναλογούν.»
Το έργο «170 τετραγωνικά» του Γιωργή Τσουρή, με άξονα το εδώ και το τώρα της Ελλάδας, ξεδιπλώνει στη σκηνή του θεάτρου Ιλίσια- Βολανάκη, μια ιστορία με χιούμορ και σκληρό ρεαλισμό, που καταλύει επί σκοπού τις διακριτές γραμμές ανάμεσα σε δράμα και κωμωδία. Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Ελλάδας, ο θάνατος του πατέρα, ξαναφέρνει κάτω από την ίδια στέγη δύο αδερφές που έμεναν μακριά. Σκληρές αντιθέσεις και διαφωνίες, δημιουργούν μια έκρυθμη κατάσταση ανάμεσα στη μικρή εγκυμονούσα αδερφή, τον σύντροφό της και τη μεγάλη αδερφή, η οποία επιστρέφει στο σπίτι μετά από πολυετή απουσία με σκοπό να το πουλήσει.
Τα « 170 τετραγωνικά» είναι ένα κοινωνικό έργο που καθηλώνει τον θεατή. Αποτελεί ένα έναυσμα για σκέψη σχετικά με την πορεία της ζωή μας. Το έργο δεν επιχειρεί να δώσει απάντηση στα μεγάλα ερωτήματα της καθημερινότητάς μας. Ούτε επιχειρεί να θέσει καινούρια. Προσπαθεί μόνο να αφηγηθεί απλά και οικεία την καθημερινή τραγωδία. Μήπως γελάσουμε ή κλάψουμε για λίγο. Μήπως ειρωνευτούμε για λίγο με θράσος τον εαυτό μας. Να «πάρουμε μια βαθιά ανάσα» πριν ξαναπαραδοθούμε στα οριοθετημένα τετραγωνικά μας. Η πλοκή συνθέτει μια εντέλει συναρπαστική οικογενειακή ιστορία, που αποκαλύπτεται σταδιακά στον θεατή, του επιφυλάσσει αρκετές εκπλήξεις κι ένα άκρως δραματική. Το τέλος της ιστορίας παραμένει ανοιχτό, που από την μια αφήνει μετέωρο τον θεατή για το «τι μέλλει γενέσθαι», από την άλλη όμως δεν αποκλείει χαραμάδες αισιοδοξίας. Το έργο είναι ένα σκληρό θεατρικό παιχνίδι, όπου ο θεατής αναγνωρίζει πολλά κοινά στοιχεία του χαρακτήρα του με τους χαρακτήρες του έργου. Είναι σαν να αντικρίζει τον εαυτό του στον καθρέφτη και να έρχεται αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα.
Οι ηθοποιοί παίζουν ένα εξαντλητικό κρυφτό μέσα στην καθημερινότητά τους. Κρατούν μυστικά, αποκαλύπτουν τις αλήθειες μισές και αφήνουν πάντα ένα μέρος του εαυτού τους στο σκοτάδι. Και ο χρόνος κυλά. Σαν ωρολογιακή βόμβα. Που κανείς δεν ξέρει πότε θα εκραγεί. Και μετά; Έρχεται η συνείδηση; Η λύτρωση; Η στιγμή εκείνη που θα κοιτάξει ο ένας τον άλλον στα μάτια; Ή απλά η διάλυση;. Γεννιόμαστε και “θέλουμε”. Θέλουμε να εδραιώσουμε την ύπαρξή μας. Κόντρα στη φύση μας. Κόντρα στην θνητότητά μας, στη φυσική ροή των πραγμάτων. Τετραγωνίζουμε τον μικρό – τον πάρα πολύ μικρό- κόσμο μας και ονειροβατούμε. Περπατάμε με την απόλυτη σιγουριά, χωρίς να νιώθουμε που πηγαίνουμε και γιατί. Απλά προχωράμε. Στριμωγμένοι.
Κατερίνα Ζάχαρη