Δύο γυναίκες, η Μαντλέν και η Φρανσίς, ένας άνδρας ο Μάρτιν, κλασσικό το σενάριο, μην βιάζεστε… εικοσιπέντε χρόνια μοιραζόντουσαν τον ίδιο άνδρα! Συναντιούνται μετά από χρόνια για να γνωρίσει η μία την άλλη. Η Μαντλίν επιφυλακτική και κλειστή, η Φράνσις συναισθηματική και παρορμητική. Η μεν βαθιά θεωρητική με απροσφορότητα συναισθήματος και τραχύ βλέμμα, η δε με αδιαχείριστο συναίσθημα γεμάτο απορία βλέμμα. Η σύζυγος τον απομάκρυνε ενώ τον αγαπούσε, η ερωμένη τον έπνιγε γιατί τον λάτρευε. Ή μήπως, η υπόθεση μου μπορεί να λανθάνει. Τι νόημα έχουν άλλωστε οι υποθέσεις, όταν ο Μάρτιν βρίσκετε στο Σιάτλ με μια αρκετά πιο νέα γυναίκα και έχει προχωρήσει την ζωή του.
Οι κάτοικοι της βρετανικής επαρχίας προτιμούν την θάλασσα, έχουν τις λέσχες σκακιού, τις λέσχες κρίκετ, τις λέσχες συνάντησης και ομιλιών. Αγαπημένη ενασχόληση τους είναι η κηπουρική. Βαθειά συνδεδεμένη με την ύπαρξη, την χαλάρωση και την δημιουργία. Ο κήπος τους είναι συνδεμένος με την εξέλιξη τους, όπως και με την γαλήνη τους. Η Φράνσις προσπαθεί να γράψει τα απομνημονεύματα της. Η Μαντλίν αρνείται να συνεργαστεί. Οι ανθρώπινες ιστορίες δεν χωρούν σε μυθιστορήματα. Τα βιβλία σε μεταφέρουν, αλλά δεν σου λένε πάντα την αλήθεια. Ποια είναι η αλήθεια? Μπορεί ένας άνθρωπος να αγαπήσει δύο διαφορετικούς ανθρώπους και να κάνει παιδί με την ερωμένη του αντί με την σύζυγο. Το βρετανικό θέατρο πάντοτε φλέρταρε με αυτά τα ερωτήματα. Το Breath of Life, ανέβηκε για πρώτη φορά στο Royal Haymarket του Λονδίνου το 2002, από τον Ντέηβιντ Χέαρ.
Η απουσία του συντρόφου που δεν είχαν ποτέ ολοκληρωτικά αφοσιωμένο, υπερβολικά έντονη. Εσείς? Είσαστε αφοσιωμένοι, λαμβάνεται την ίδια αφοσίωση? Ή απλώς συμβιβάζεστε με ότι έχετε και πάτε παρακάτω…
Ένα αγγλικό τοπίο, ένα βικτωριανό παράθυρο που θες και εσύ να κοιτάξεις την θάλασσα, ένα σπίτι βρετανικό και λιτό. Πού? Στον «πολυχώρο Αλεξάνδρεια» υπό την σκηνοθεσία του ευαίσθητου και επιβλητικού Κώστα Αρζόγλου. Ο οποίος, επιτυγχάνει την σύζευξη του αριθμητού δύο γυναικών, εκ δια μέτρου αντίθετων, να διαιρεθούν με το ίδιο παρονομαστή, τον ίδιο άνδρα. Ευαίσθητη απόδοση με δύο σημαντικές ερμηνείες γυναικών( της ακέραιης Κων/νας Ανδριοπούλου και της ρομαντικής Κατερίνας Κλήμη) που κοίταξαν την ζωή από εντελώς διαφορετικό πρίσμα και πάραυτα ερωτεύτηκαν το ίδιο πρόσωπο. Ξεκαθάρισμα λογαριασμών ετεροχρονισμένα ή απλώς ανάσα ζωής από το παρελθόν τους, ώστε να συνεχίσουν το μέλλον ?
Δεν έχετε παρά να παρακολουθήσετε την παράσταση που σε μεταφέρει λίγο στο Μεγάλο Νησί και στις συνήθεις του πληθυσμού του! Tea time please … με τις μουσικές επιλογές της ομάδας των συντελεστών!!!