Στον νέο χώρο του Θεάτρου Άττις συνεχίζονται οι παραστάσεις της Αντιγόνης του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία του Σάββα Στρούμπου.
Η παράσταση είναι δημιούργημα πολύμηνου εργαστηρίου πάνω στην αρχαία τραγωδία που διήρκησε από τον Οκτώβρη του 2018 ως τον Μάη του 2019, όπου και ολοκληρώθηκε με την πρεμιέρα της Αντιγόνης. Για τις ανάγκες τις παράστασης, αλλά και τις ερευνητικής διαδικασίας που προηγήθηκε, δημιουργήθηκε νέα μετάφραση του κειμένου από τον Δημήτρη Δημητριάδη.
Το αρχαίο δράμα εισέρχεται στο κοινωνικό παρόν μέσα από τις πολλαπλές τραγωδίες οι οποίες φωτίζονται στη παράσταση. Η σκηνοθεσία επηρεασμένη από την μέθοδο Τερζόπουλου παρουσιάζει μια παράσταση τελετουργικά σωματική. Με σπαρακτικό μοιρολόι της Αντιγόνης (Έβελυν Ασουάντ) να αντηχεί τον πανανθρώπινο πόνο και τα προαιώνια πολιτικά, άρα και ανθρώπινα, δίπολα να αντιπαραβάλλονται στη σκηνή η ομάδα Σημείο Μηδέν καταφέρνει να ενώσει το Μύθο με το σήμερα.
Η ενδυματολογική επιλογή που θυμίζει στολές λιμενικού, με τον Κρέοντα (Κωνσταντίνος Γώγουλος) να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους ηθοποιούς φορώντας δερμάτινο μπουφάν, σε αντιστοιχία με το άταφο σώμα του Πολυνείκη μπορούν εύκολα να αναγνωστούν ως άμεση αναφορά στους άταφους πρόσφυγες της εποχής μας.
Πάρα την εγγύτητά της με το παρόν τα στοιχεία του αρχαίου δράματος έχουν τηρηθεί. Ο Χορός, στον οποίο και ανήκουν κυκλικά όλοι οι ηθοποιοί της παράστασης με πρώτες του χορού τις Έλλη Ιγγλίζ και Ρόζυ Μονάκη, θυμίζει τα πολυφωνικά μοιρολόγια της Ηπείρου, πενθώντας όμως ή καλύτερα αναμετρώντας τον εαυτό του, δηλαδή την Πόλη, με την Δημοκρατία.
Στην παράσταση η τραγωδία της Αντιγόνης εμπεριέχει επιμέρους τραγωδίες. Η πάλη ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο, στη δημοκρατία και τον φασισμό, το δίκαιο και το άδικο, στην εξέγερση και στην υποταγής διαπερνά κάθε ένα από τα πρόσωπα του έργου συμβολίζοντας μια διαφορετική πτυχή του δράματος.
Μέσω του χώρου δημιουργούνται μια σειρά συλλογικές εικόνες, όπου ο ατομικός διαχωρισμός οφείλεται μονάχα στην προσωπική τραγωδία. Σε αυτό συμβάλλουν ταυτόχρονα ο φωτισμός του Κώστα Μπεθάνη, μέσω του όποιου η σκηνή μοιάζει με πίνακα. Ενώ η μουσική του Λεωνίδα Μαριδάκη ενισχύει την δραματουργία, χωρίς να υποβαθμίζει τους ηθοποιούς και το κείμενο.
Εν τέλει η παράσταση δημιουργεί ένα άρτιο σώμα εξιστόρησης της μάχης που έπεται του πολέμου.
Μαρίνα Καλλέργη