Πάντα λάτρευα να ακούω ιστορίες, να βλέπω βιογραφίες και ντοκιμαντέρ. Όχι, όχι από όρεξη για μάθηση, αλλά από λαχτάρα για παρατήρηση. Με νοιάζει τι ωθεί τους ανθρώπους να ανθίσουν ή να μαραθούν.
Και πόσο ωραίο φαντάζει, οι ίδιοι να σου ξεκλειδώνουν μια πόρτα και να σε προσκαλούν μέσα, στο μέσα τους… Άραγε στις προσωπικές εκμυστηρεύσεις μας οι άνθρωποι συνηθίζουμε να είμαστε φειδωλοί ή γενναιόδωροι;
Ανοίγουμε την ψυχή μας και ρέουν ποτάμια οι σκέψεις και τα συναισθήματά ή μήπως τα βάζουμε κάτω, τα καλλωπίζουμε, τα τακτοποιούμε και τα σπρώχνουμε δειλά δειλά να γοητεύσουν τον κόσμο; Όλα αυτά που έχουμε στο κεφάλι μας λέω, στην ψυχή μας… Εμείς που βρίσκουμε τον εαυτό μας ανάμεσα στις αφηγήσεις μας και στις αφηγήσεις των άλλων.
Κάπου εκέι ένιωσα πως βρήκα και τη Φριδούτσα. Μια βροχερή νύχτα στο θέατρο Αποθήκη, εμφανίστηκε και άνοιξε την ψυχή της και κύλησαν ποτάμια οι σκέψεις και τα συναισθήματα, ανάμεσα στις αφηγήσεις, των Fly Theatre και τις δικές της.
Με έναν τρόπο, πρωτότυπο και συνάμα γνώριμο, άμεσο και ζωντανό, την ανίχνευσα σε μια διαφορετική θεατρική δυναμική, που δεν θα μπορούσα να περιγράψω καλύτερα απ’ ότι οι ίδιοι οι Fly Theatre:
“είναι η πρώτη μας απόπειρα να παντρέψουμε την κουκλοπαιχτική με την τεχνολογία. Και εμπειρία συνέχεια. Την υποκριτική με την τεχνολογία, μερικώς την είχαμε ήδη δέσει, την είχαμε ήδη δοκιμάσει παλαιότερα. Είδαμε κάτι, παίξαμε με κάτι, κι όταν ήρθε η ώρα της Φρίντα είπαμε « κι αν τη Φρίντα, την ακίνητη, την ορίζει κάτι εξωτερικό; Ένας κάποιος σαν κουκλοπαίχτης;» Μπορεί να μη φαίνεται, άλλα αν το καλοσκεφτείτε κάτι τέτοιο κάνουμε. Χειρισμό κούκλας δίχως την κούκλα. Ο Ρόμπιν χειρίζεται τη Φρίντα, η Φρίντα, ίσως, χειρίζεται το κοινό…σίγουρα δεν κινείται με φυσικό τρόπο, δε μιλά με φυσικό τρόπο.. Το είδατε; Ναι, αμβλύνουμε τον όρο και τον ορισμό. Αλλά, και αυτό μια αρχή είναι. Ένα άνοιγμα της φαντασίας. Το τι κρίνουμε ως κούκλα, παιχνίδι, τεχνολογία…εκεί θέλει να μπεις στο μυαλό του σκηνοθέτη και στη φαντασία μας. Κι η αλήθεια είναι πως πάνω από ένα ερώτημα έχτισαν αυτή την παράσταση. Το ερώτημα «πώς να ταξιδεύουμε εύκολα και γρήγορα;» έφερε τον αριθμό δυο. Και το Ρόμπιν στη θέση του χειριστή, και τον προτζέκτορα στη θέση πηγής φωτισμού, και την μεταφορά του εικαστικούς έργου της Κάλο επί σκηνής μέσω της βιντεοπροβολής ως κομμάτι της ζωής, της, του κόσμου της. Κι έτσι, ίσως, να πλησίασε και την πραγματικότητας της. Αυτή, την δική της πολύ προσωπική πραγματικότητα που είναι πέραν του υλικού κόσμου μας. Ενώνει το υπαρκτό με το όνειρο και τη ζωή με το θάνατο.”
Η Κατερίνα Δαμβόγλου και ο Robin Beer απαρτίζουν τους Fly Theatre εδώ και 6 χρόνια και για 3η συνεχόμενη χρονιά δίνουν ένα βήμα στη Φρίντα να μας μιλήσει. Ρέει ο λόγος, ρέει ο χρόνος και όταν τελειώνει η παράσταση βρίσκεσαι να ζητάς κι άλλο. “Frida κι άλλο” ο τίτλος, όχι τυχαία αν με ρωτάτε!
Διάσπαρτες γνώσεις για το έργο και τη ζωή της ζωγράφου, λίγο πολύ κατοικούσαν στο μυαλό μου, μα όσο άκουγα, έβλεπα και γευόμουν τα βιώματα της Frida, τόσο πιο πολύ οι σκέψεις άφηναν τα ηνία στα συναισθήματα. Πρώτη φορά γέμισε η ψυχή μου τόσο μαύρο και τόσο χρώμα την ίδια στιγμή. Σαν φλεγόμενο βέλος που ήρθε να μετασχηματίσει τον τρόπο που βλέπω, όχι μόνο εκείνη, αλλά και τον ίδιο μου τον εαυτό.
Η Frida μας πήρε από το χέρι και μας μίλησε για τους ελεύθερους και τους ατρόμητους ανθρώπους και προσπαθήσαμε να μπούμε κι εμείς λίγο στα παπούτσια της Κατερίνας και να την καταλάβουμε καθώς μας αφηγείται για τη δική της Φριδούτσα: “κρατά το χέρι μου σε κάθε βουτιά στο άγνωστο. Η επαφή με το «δέρμα» της μου δίνει εγρήγορση και ευστροφία. Και πολλή πολλή δύναμη. Ευλογία και μαγεία. Αντί να με εξοντώνει, με κάνει δοτική και καταλήγω πάντα με το συναίσθημα ευγνωμοσύνης.”
Κι είμαι σίγουρη πως κι εσείς θα νιώσετε ευγνωμοσύνη, αν απλώσετε το χέρι στη φλογερή Φριδούτσα και αφεθείτε να σας ταξιδέψει στον κόσμο της. Γιατί το να γελάσεις, να κλάψεις ,να λυπηθείς και να μείνεις εμβρόντητος από θαυμάσμο σε μια παράσταση, με το ίδιο πρόσωπο, σε τόσο λίγο χρόνο, είναι επιτυχία. Είναι κάτι που αξίζει να το γευτείς!
Γερονικάκη Κωνστάντια