Γράφει η Σιλβάνα Παπαϊωάννου
Μια εισαγωγή, μια κριτική, ένα σχόλιο πάντα μας προϊδεάζουν. Στην περίπτωση της παράστασης Η αρρώστια της νιότης, βασισμένη στο ομώνυμο ψυχογράφημα του Ferdinand Bruckner (γραμμένο το 1926), η περιγραφή: «[…] προετοιμάζουν άθελά τους το έδαφος για τα κηρύγματα της εθνικοσοσιαλιστικής ναζιστικής ιδέας», προκαλεί μια αναμονή. Παρακολουθείς την παράσταση και προσπαθείς να κάνεις τις απαραίτητες συνδέσεις με την άνοδο του ναζισμού, με αποτέλεσμα κάποιες στιγμές να μην καταφέρνεις να σταθείς ολοκληρωτικά στο πραγματικό νόημα του έργου. Ένα μικρό εισαγωγικό σχόλιο, γιατί καμία φορά το να παρακολουθούμε μια παράσταση «απροετοίμαστοι» είναι απελευθερωτικό.
Βρισκόμαστε σε μια φοιτητική πανσιόν, στη Βιέννη του 1920. Έξι φοιτητές και μια υπηρέτρια κινούνται συνεχώς μέσα στο δωμάτιο της Μαρί, η οποία πήρε επιτέλους το πτυχίο της και θέλει να το γιορτάσει. Εφτά νέοι που δεν διστάζουν να εξερευνήσουν τα όρια τους. Χειριστικές καταστάσεις και σκληρά παιχνίδια εξάρτησης και ελέγχου. Αυτοκαταστροφικές τάσεις και ερωτικά τρίγωνα. Ποιος είναι ο θύτης τελικά και ποιος το θύμα;
Ο Δημήτρης Λάλος σκηνοθετεί μια εξαιρετική παράσταση γεμάτη παιχνίδια εξουσίας, σεξ και πειραματισμούς. Αποτυπώνει μια γενιά κατεστραμμένη από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, μια γενιά που προσπαθεί να ξεπεράσει τα όρια της. Η νιότη είναι αρρώστια και πρέπει να γιατρευτεί. Σώματα που εξουσιάζονται από το πάθος και την ανάγκη να ορίσουν και να οριστούν από την επικείμενη ενήλικη ύπαρξή τους. Μέσα από τις σκηνοθετικές του επιλογές, ο Δημήτρης Λάλος καταφέρνει να δημιουργήσει μια πνιγηρή κατάσταση, με κλιμακούμενη ένταση και τελικά τον πλήρη εκτροχιασμό της. Μια παράσταση αρκετά τολμηρή και γεμάτη έντονες συναισθηματικές φορτίσεις. Επιλέγει ένα εξαιρετικό καστ νέων ηθοποιών, οι οποίοι εξερευνούν συνεχώς τα όρια (των ρόλων) τους επί σκηνής.
Η Χριστίνα Μαριάνου (Λούση) με μια εξαιρετική, κυρίως σωματική, ερμηνεία ενσαρκώνει απόλυτα το ρόλο της αθώας υπηρέτριας που γίνεται εύκολα υποχείριο ενός σαδιστικού άντρα. Η φωνή της χαμηλή, οι κινήσεις τις εναρμονισμένες ακολουθούν εξαίσια την εξέλιξη του ρόλου. Ο Γιώργος Τριανταφυλλίδης (Φρέντερ) ταυτίζεται με το ρόλο του κυρίαρχου και χειριστικού – γοητευτικού – άντρα. Με ήπια αυταρχική παρουσία, αλλά με μια συνεχή ειρωνεία, καταφέρνει εύστοχα να ισορροπήσει ανάμεσα στις εξουσιαστικές του ορμές και στους προσωπικούς του δαίμονες. Η Νατάσα Εξηνταβελώνη (Ειρήνη) καταφέρνει να ξεγελάσει το θεατή με την ήρεμη παρουσία της, σχεδόν στέκεται στην άκρη. Δεν διστάζει όμως, την κατάλληλη στιγμή, να γίνει μια σκύλα.
Η Κρίστελ Καπερώνη (Ντεζιρέ) κινείται με τον αέρα της χειριστικής ντίβας, που καταφέρνει πάντοτε να περνάει το δικό της. Αφήνοντας παράλληλα ψήγματα αδυναμίας να ορίζουν την ύπαρξή της. Η Ξένια Αλεξίου (Μαρί) δίνει τα πάντα για έναν έρωτα που την πληγώνει. Βρίσκεται συνεχώς σε καταστάσεις που την απογοητεύουν, αλλά τελικά και η ίδια ασκεί εξουσία στους γύρω της μέσα από το ρόλο του θύματος. Ο Τάσος Δέδες (Αλτ) ενσαρκώνει τον ρόλο του καταλύτη, κινείται παρασκηνιακά με αποκορύφωμα μια εξαιρετική σωματική ερμηνεία προς το τέλος του έργου. Ο Ουσίκ Χανικιάν (Πετρέλ) περνάει από τον «Μπούμπη», ο οποίος εξαρτάται οικονομικά από την Μαρί, στον δυναμικό άντρα που δεν διστάζει να τα παρατήσει όλα για ένα σαρκικό έρωτα.
Η σκηνή του θεάτρου «Tempus Verum Εν Αθήναις» μεταμορφώνεται σε ένα δωμάτιο γεμάτο πάθος, έρωτα, πειραματισμούς και αυτοκαταστροφική διάθεση. Με ένα λιτό σκηνικό – ένα τραπέζι, στοίβες βιβλίων και ένα πιάνο – και εξαιρετικό φωτισμό, που γλείφει τις σκοτεινές πλευρές, πλαισιώνει αρμονικά τις ερμηνείες και αφήνει χώρο στα πράγματα να εκτροχιαστούν και να ξεφύγουν από των έλεγχο των ηρώων.
Tempus Verum Εν Αθήναις
Τετάρτη 6 Μαρτίου
Για 10 παραστάσεις
Τετάρτη στις 21.00
Είσοδος 15 Ευρώ κανονικό & 12 Ευρώ μειωμένο | Διάρκεια 75’
Μετάφραση – Σκηνοθεσία-Σκηνικός χώρος: Δημήτρης Λάλος
Παίζουν:
Ξένια Αλεξίου, Τάσος Δέδες, Νατάσα Εξηνταβελώνη, Κρίστελ Καπερώνη, Χριστίνα Μαριάνου, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Ουσίκ Χανικιάν
