Παρακολούθησα το Μαμ, του Σάκη Σερέφα, σε σκηνοθεσία Καλλιρόης Βελέντζα. Η σκηνή του θεάτρου Άβατον γεμάτη από ένα εξαιρετικό και φοβερά μελετημένο σκηνικό – τέσσερα, πέντε πολύχρωμα αποθηκευτικά κουτιά – και τα κουστούμια αποκλειστικά ραμμένα για την παράσταση – «Τι πιο αταίριαστο έχει το βεστιάριο, αυτό; Φέρτο!». Τρεις ηθοποιοί –η μία ήταν η σκηνοθέτις, καθόλου στημένο!– σε ερμηνείες υπέροχες, τύπου «τώρα μιλάς εσύ».
Όπως καταλαβαίνετε, μια κριτική θεάτρου πρέπει να είναι μεστή, δομημένη. Να περιέχει τις απαραίτητες πληροφορίες και να είναι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική. Να είναι σοβαρή! Αυτό συμβαίνει όταν δεν έχεις παρακολουθήσει μια παράσταση με έντονα τα στοιχεία του σουρεαλισμού. Και όταν δεν έχεις ενθουσιαστεί τόσο πολύ, ώστε να μην μπορείς να παραμείνεις στο όριο του «αντικειμενικού» [που άμα ξέρει κανείς τα όρια, ας μου τα πει].
Ας σοβαρευτούμε. Μου άρεσε πάρα πολύ το «Μαμ». Αρχικά βρήκα εξαιρετική την ιδέα του Σερέφα, για μια αλληγορική ιστορία ενηλικίωσης μέσω ιδιαίτερων γαστρονομικών επιλογών. Ο «Μεγάλος» μυεί στα μυστικά της ζωής τον Ζοζέφ, μέσα από το περιεχόμενο 7 τάπερ.
Βρήκα πολύ δημιουργική την σκηνοθετική προσέγγιση της Καλλιρρόης Βελέντζα. Ο τρόπος που ξεφεύγει από τα στεγανά του άρτιου σκηνικού ή της «απόλυτης» ερμηνείας, κάνει τον θεατή να έρθει ακόμη πιο κοντά στους ήρωες. Να ταυτιστεί.
Η αφαιρετική ματιά της Ομάδα Re-act, τόσο για τα σκηνικά όσο και για τα χρωματιστά ρούχα, προσέδωσε τον έντονο χαρακτήρα σουρεαλισμού, που τόσο ταιριάζει στο κείμενο.
Να περάσουμε και στο επόμενο πιάτο… τις ερμηνείες. Ο Έκτορας Γασπαράτος είναι ο μικρός Ζοζέφ. Ανήκει στις κλασσικές περιπτώσεις που η φωνή δεν ταιριάζει με το παρουσιαστικό. Μία τέλεια άρθρωση και σταθερή και ολίγον τι βροντερή φωνή, έρχεται σε αντίθεση με το χαλαρό ύφος και τις παιδικές κινήσεις στο χώρο. Είναι ένα παιδί, έτοιμο όμως να μάθει τι μέλει γενέσθαι εκεί έξω, έξω από τα όρια της εφηβείας και του σχολείου. Μια δυναμική ερμηνεία –το λεγόμενο τα δίνω όλα επί σκηνής– που προσωπικά με συνεπήρε.
Ο Κωνσταντίνος Πασσάς είναι ο «Μεγάλος», αλλά και λίγο ο πατέρας του Ζοζέφ. Η εναλλαγή των ρόλων του έρχεται τόσο φυσικά, και με το απαραίτητο χιούμορ, που δεν σε κουράζει καθόλου. Μια εύπλαστη ερμηνεία, με σώμα και έκφραση προσώπου που θεωρώ ατού σε έναν ηθοποιό.
Η Καλλιρόη Βελέντζα, πέρα από τη σκηνοθεσία, αναλαμβάνει να πλαισιώσει το δίδυμο Ζοζέφ-Μεγάλος με έναν περισσότερο βοηθητικό ρόλο, που όμως δεν στερείται μιας ωραίας ερμηνείας. Με παρουσία κυρίως σωματική και με τέλειες εκφράσεις προσώπου, παραμένει επί σκηνής καθ’ όλη τη διάρκεια, και λειτουργεί εξαιρετικά ως το απαραίτητο κωμικό συστατικό αποφόρτισης μιας ιστορίας ενηλικίωσης.
Μέσα από εκείνα τα 7 τάπερ, με το κατάλληλο φαγητό για την περίσταση, παρακολουθούμε επί σκηνής σε flash-back ή σε flash-forward τη διαδικασία ενηλικίωσης του Ζοζέφ και την τρυφερή σχέση που αναπτύσσει με έναν ιδιαίτερο μέντορα. Γέλασα αρκετά και απόλαυσα τις ερμηνείες, στα όρια του γκροτέσκο, που πάντοτε λατρεύω. Μην τη χάσετε!
Υ.Γ Και αν πιστεύετε ότι δεν ενθουσιάστηκα τόσο να ρωτήσετε τον φίλο που πήγαμε μαζί, τα στοιχεία του θα δημοσιοποιηθούν μόνο σε περίπτωση αμφιβολίας!
Συλβάνα Παπαϊωάννου