«Οι κάτω από τ’ αστέρια»
«Στην Μένια μου…»
Ένα αύριο που ήρθε και βρήκε το «μαζί» σπασμένο σε μονάδες, να αναζητούν τον τρόπο να γίνουν και πάλι ακέραια. Ένα «χωρίς εσένα» που αναπόφευκτα μετατράπηκε «χωριστά από εσένα» και κλήθηκε να γίνει μια νέα ζωή. Μια πάλη με το «μέσα», που επιβάλλει την ολοκλήρωση σε ένα παρόν μισό.
«Γιατί ρε Νικολή;»
«Δε μιλάμε μωρό μου πια. Έχουμε καιρό να μιλήσουμε.»
Εφηβικά συναισθήματα που δεν βρήκαν τρόπο έκφρασης κι έγιναν ενήλικα απωθημένα. Η αγάπη ως συναίσθημα που βιώθηκε τότε, βιώνεται και τώρα πολύ έντονα και αποτελεί κίνητρο διαλόγου. Μάτια που εξομολογούνται την μοναδικότητα παιδικών στιγμών και δικαιώνουν την ύπαρξη.
Ένα χέρι μας έκλεισε τα μάτια και τα ζήσαμε όλα χωριστά.
«Ποτέ, πια!»
«Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει – ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει – ακούς;
Είμ’ εγώ που φωνάζω κι ειμ’ εγώ που κλαίω. Μ’ ακούς.
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.» – Ο. Ελύτης (Το Μονόγραμμα)
Βέρα Αδαμοπούλου