Παρακολούθησα το έργο του Andrew Bovell, Όλα όσα γνωρίζω στα αλήθεια, στο θέατρο Αλκμήνη. Ένα έργο, το οποίο ανεβαίνει για πρώτη φορά στο ελληνικό σανίδι από την ομάδα Indigo.
Η ιστορία εκτυλίσσεται γύρω από μια εξαμελή, φαινομενικά χαρούμενη, οικογένεια, των οποίων η ζωή ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Οι γονείς της οικογένειας έχουν ως σκοπό να αναθρέψουν τα παιδιά τους δίνοντας τους τις κατάλληλες αξίες, έτσι ώστε να ανταπεξέλθουν στην ενήλικη ζωή τους. Τα παιδιά πλέον έχουν μεγαλώσει και ακολουθεί ο καθένας τον δρόμο του. Όμως ο φόβος τους για την αντίδραση των γονιών τους, για διάφορα ζητήματα που τους προκύπτουν, τους ακολουθεί.
Η μητέρα της οικογένειας(Άννα Αναστασοπούλου) προβάλλεται ως αυταρχική μορφή, μιας και προσπαθεί να επηρεάζει τις επιλογές των ενήλικων πλέον παιδιών της. Προσπαθεί να αποδεικνύει στα παιδιά της, στον άντρα της, αλλά και στον ίδιο της τον εαυτό, πως πρέπει να φέρεται με βάση το πρότυπο του σωστού γονέα. Κάνει πέρα τις προσωπικές της ευχαρίστησης για χάρη της οικογένειας.
Ο πατέρας(Ιορδάνης Καλέσης) είναι πιο αποστασιοποιημένος όσον αφορά την ανατροφή των παιδιών. Είναι πιο συναισθηματικός και συζητήσιμος από την μητέρα. Μεταξύ τους το ζευγάρι φαίνεται να έχει περάσει δυσκολίες στο παρελθόν, δένοντας τους περισσότερο, παρά τις όποιες διαφωνίες έχουν μεταξύ τους. Σίγουρο όμως είναι ότι έχουν έναν στόχο, την σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους.
Η μικρότερη κόρη της οικογένειας(Σοφία Λαμπιδώνη) έχει όνειρα για το μέλλον και ξεκινάει μια νέα αρχή στις σπουδές της. Σε αυτή την νέα αρχή αποζητά την συμπαράσταση των γονιών της. Η ίδια μέσα στο έργο φαίνεται αφελής και αθώα και πολλές φορές αδυνατεί να καταλάβει και να διαχειριστεί κάποιες καταστάσεις, που οδηγούν την οικογένεια σε εντάσεις. Αρνείται να κατανοήσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν θέλοντας να πιστέψει πως αποτελούν πρότυπο οικογένειας. Παρόλα αυτά είναι στο πλάι των δικών της, έτοιμη να απλώσει το χέρι της σε κάθε δυσκολία.
Η μεγαλύτερη κόρη(Γεωργία Σοφού) φαίνεται πως ακολουθεί τα χνάρια της μητέρας της. Έχει την δική της οικογένεια όμως δεν έχει πάψει να εργάζεται. Παρόλα αυτά αισθάνεται πως ο γάμος της πλησιάζει στην ημερομηνία λήξης του, καθώς θέλει να ξεκινήσει μια νέα αρχή στην προσωπική της ζωή αλλά και στην δουλειά της. Ο φόβος για την αντίδραση των γονιών της, την οδηγεί να αποκρύψει τα πραγματικά αίτια του χωρισμού της.
Ο μεγάλος γιός της οικογένειας(Κωνσταντίνος Μαρούγκας) αποφασίζει επιτέλους να αποκαλύψει την διαφορετικότητα του. Αυτή η αποκάλυψη δημιουργεί σύγχυση στην οικογένεια και τα συναισθήματα της απόγνωσης και της απογοήτευσης κατακλύζουν τους δύο γονείς. Φοβισμένος και αποκαρδιωμένος ονειρεύεται ένα καλύτερο αύριο, μακριά από τα στερεότυπα που τον εγκλώβιζαν τόσα χρόνια.
Ο μικρός γιός(Αντώνης Καραστεργίου) είναι ένας μεγαλομανής και φιλοχρήματος άνθρωπος με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Σκοπός του είναι να αποδείξει στον πατέρα του ότι ζει μια μεγάλη ζωή με χρήματα και υλικά αγαθά. Η ιδέα που έχει για τον εαυτό του τον οδηγεί σε μπελάδες με την εταιρία που εργάζεται.
Η σκηνοθεσία της Γιάννας Γκιώνη είναι πολύ ενδιαφέρουσα καθώς μας παρουσιάζει σε μικρό χρονικό διάστημα, μια πλήρη εικόνα για όλους τους χαρακτήρες. Τονίζει το στενό δέσιμο και την αγάπη των παιδιών με τους γονείς τους, αλλά και την μεταξύ τους αλληλοϋποστήριξη. Με την χρήση μικρών -σε έκταση- μονολόγων, κάθε πρόσωπο έχει τον χρόνο του, έτσι ώστε να συστηθεί στους θεατές και να δώσει σημαντικά στοιχεία για τον χαρακτήρα του.
Αξιοσημείωτη είναι η σκηνογραφική προσέγγιση της Κατερίνας Χατζοπούλου που χρησιμοποίησε δύο κύκλους, οι οποίοι φωτίζονται στο δάπεδο της σκηνής. Έτσι χωρίζεται με πολύ έξυπνο και εντυπωσιακό τρόπο, η σκηνή σε δύο μέρη. Στο ένα μέρος υπάρχει ο κήπος του σπιτιού και στο άλλο, το εσωτερικό του. Επίσης στην σκηνή βλέπουμε ένα παγκάκι, πολλά λουλούδια, εργαλεία για τον κήπο, μια κούνια, μια ξύλινη σκάλα και ένα τραπέζι με καρέκλες.
Οι χορογραφίες της Κατερίνας Λιόντη αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της παράστασης, καθώς δίνουν μια ανάσα στον θεατή ανάμεσα στις σκηνές. Οι κινήσεις των ηθοποιών ταιριάζουν αρμονικά και με την μουσική του Ορέστη Τάνη, η οποία δίνει μια ανάλαφρη πινελιά στο έργο. Τέλος οι φωτισμοί του Ηλία Τσαντού αποτυπώνουν το συναισθηματικό κομμάτι του έργου.
Η παράσταση αγγίζει πολλά ευαίσθητα θέματα που απασχολούν την κοινωνία μας. Θίγει, μεταξύ των άλλων, την διαφορετικότητα, τα ναρκωτικά, την απληστία για το χρήμα, τα όνειρα για το μέλλον, τον χωρισμό και τον θάνατο. Θέματα που αφορούν όλους μας. Οι ηθοποιοί κατάφεραν με επιτυχία να μας εντάξουν στα δεσμά μιας οικογένειας και να μας προβληματίσουν με το εξής ερώτημα:
Γνωρίζουμε στ’ αλήθεια τι συμβαίνει πίσω από την πόρτα κάθε οικογένειας;
Χριστίνα Μαραβελή