Όλα σ’ αυτόν τον κόσμο έχουν να κάνουν με το σεξ εκτός από το ίδιο το σεξ. Το σεξ έχει να κάνει με την εξουσία, είχε πει ο Όσκαρ Ουάιλντ στα τέλη του 19ου αιώνα, και από τότε ίσως, δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα. Θεατρικά έργα, όπως αυτό του Αυστριακού Άρτουρ Σνίτσλερ που παρακολουθήσαμε στο“Θησείον – Ένα θέατρο για τις τέχνες”, μας κάνουν να το συνειδητοποιούμε.
Μπαίνοντας στον όμορφο χώρο του θεάτρου, η industrial αισθητική διεγείρει το ενδιαφέρον μας και τίποτα δεν προμηνύει το νοερό μας ταξίδι στην αλλοτινή Βιέννη, με τόσο λιτό και συνάμα άμεσο τρόπο.
Η θέαση μιας κοινωνίας μέσα από την αλληλεπίδραση διαφορετικών ερωτικών συντρόφων, δοσμένη με κωμικές πινελιές και παύσεις συναισθηματικής έντασης, καταδεικνύει τα στοιχεία καθωσπρεπισμού, οικονομικής και πνευματικής υπεροχής, καθώς και συναισθηματικών αναγκών που περικλείονται σε κάθε ερωτικό παιχνίδι.
Σ’ έναν κόσμο κοινωνικών συμβάσεων που διαμορφώνεται από τον λόγο, το έργο “Reigen – Δέκα διάλογοι για το σεξ” έρχεται να μας παρουσιάσει πως ο λόγος μετασχηματίζει τις δυναμικές. Το σεξ από πρωταρχικό κίνητρο, μπορεί να μετατραπεί σ’ ένα μέσο ελέγχου, υποταγής, αποδοχής και επιβεβαίωσης.
Κατά συρροή εραστές παίζουν σ’ ένα παιχνίδι ισχύος, διασκεδάζοντας με το θήραμά τους, δοκιμάζουν τα θέλγητρά τους και αντανακλούν στον ερωτικό παρτενέρ τις ανασφάλειές τους.
Η ερωτική συνεύρεση μπορεί να απογυμνωθεί ή να ωραιοποιηθεί μέσα στον ανθρώπινο ψυχισμό και να επιφέρει τη ματαίωση ή την ολοκλήρωση.
Όλα αυτά, υπό τη σκηνοθετική ματιά της Αλίκης Δανέζη Knutsen, αποδίδονται εύστοχα και παραστατικά, με το επίκεντρο τη προσοχής να στρέφεται στα συμπυκνωμένα νοήματα που ακόμη κι ένα βλέμμα μαρτυρά, με τον πιο εύληπτο τρόπο.
Εναλλασσόμενα ζευγάρια σε μια ευρηματική ανάστροφη χρονική πορεία ξετυλίγουν το κουβάρι των εμπειριών που ενυπάρχει σε κάθε συμπεριφορά. Ένα έξυπνο ψυχογράφημα, όπου διαχρονικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα ερωτικών σχέσεων παρουσιάζονται επί σκηνής, καθιστώντας τους ήρωες της Βιέννης του 1900, ανθρώπους του παρόντος!
Ο πληθωρικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών, Θεοδώρας Τζήμου και Γιώργου Χανιώτη, λαμβάνουν χώρα σ’ ένα μινιμαλιστικό σκηνικό φέρνοντας εμπρός μας ολοκληρωμένες εικόνες. Ενώ, τα ευρηματικά κοστούμια σε συνδυασμό με την αισθαντική μουσική και το ημίφως που διαδέχεται τις πνιγηρές σκιές και τανάπαλιν, δημιουργούν όχι μόνο την ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής, αλλά και μιας ψυχικής κατάστασης στην οποία γινόμαστε όλοι μέτοχοι.
Γερονικάκη Κωνστάντια
Πληροφορίες για την παράσταση ΕΔΩ