Ανάβουν τα φώτα των ανθρακωρύχων στο απόλυτο σκοτάδι της ερήμου Ατακάμα και ο χρόνος κυλά… Οι άνθρωποι στα νιτροχώρια της Χιλής γεννιούνται και πεθαίνουν κι ο χρόνος κυλά… Κάπου στο ενδιάμεσο ζουν μια ζωή στερημένη από χρήματα, γεμάτη από όνειρα απραγματοποίητα και αμφίβολη από μέλλον.
Εκεί ζει κι η Μαργαρίτα, ένα μικρό κορίτσι που ταυτίζει την οικογενειακή ευτυχία με τον κινηματογράφο και συναρπάζεται από τις ταινίες, τις γεύεται, τις μιμείται, τις παρατηρεί με όλες της τις αισθήσεις. Τα πενιχρά οικονομικά της οικογένειας την μετατρέπουν σε αφηγήτρια ταινιών για τα υπόλοιπα μέλη και όχι μόνο, καθώς το ταλέντο της γίνεται γνωστό στο υπόλοιπο χωριό πολύ σύντομα. Μαζί με τη φήμη, έρχεται το εισόδημα και καταστάσεις που αλλάζουν ολοκληρωτικά της ζωή της.
Στην σκηνή του θεάτρου Αργώ, η παράσταση Η σινε-παρμένη μας παρουσιάζει μια σκληρή ιστορία, βασισμένη στη νουβέλα Η αφηγήτρια ταινιών, του Χιλιανού συγγραφέα Hernán Rivera Letelier. Σε διασκευή και σκηνοθεσία Θανάση Χαλκιά.
Οι τρεις πρωταγωνιστές Ηλέκτρα Γεννατά, Μαρία Θρασυβουλίδη και Θανάσης Χαλκιάς ερμηνεύουν, τραγουδούν και χορεύουν. Μετακινούνται σε όλο το εύρος της σκηνής και σε όλη τη γκάμα των ρόλων. Χρησιμοποιούν αντικείμενα που προσδίδουν παραστατικότητα και προωθούν την πλοκή. Αντικείμενα και στοιχεία που υπονοούνται και καταδεικνύονται. Άλλοτε μ’ ένα μπαστούνι, ένα καπέλο κι ένα μουστάκι δίνουν υπόσταση στον Charlie Chaplin και άλλες φορές πάλι, με μόνο εφόδιο το σώμα τους, σε ολόκληρες ταινίες.
Μεγάλη έμφαση παρατηρούμε στην αναπαράσταση και πλαισίωση των αφηγουμένων ταινιών με ταυτόχρονη διπλή δράση. Τρεις ηθοποιοί επί σκηνής δημιουργούν ένα συνονθύλευμα κινήσεων, την ίδια στιγμή που πίσω τους προβάλλεται η εκάστοτε ταινία, τα βλέμματά μας μεταπηδούν πότε μπρος και πότε πίσω, προσπαθώντας να μη χάσουμε καμιά από τις δύο δράσεις.
Το τραγούδι που ενυπάρχει σε όλη την παράσταση, όπως κι η προσθήκη των ισπανικών αφηγήσεων αποτελούν μια ευχάριστη νότα, ένα μέσο για να ταξιδέψουμε κι εμείς νοερά στην επαρχία της Χιλής. Ενώ, η μουσική πλαισίωση και ο φωτισμός μας μεταφέρουν επιτυχημένα από τη χαρά του κινηματογράφου, στη θλίψη και την αγωνία της φτωχικής ζωής.
Η σινε-παρμένη είναι ίσως μόνο ένα παράδειγμα εκ των πολλών φτωχών κοριτσιών στη Χιλή, σίγουρα όμως, είναι μια ευκαιρία για να ανοίξουμε τους ορίζοντές μας στον κόσμο.
Γερονικάκη Κωνστάντια