Πάμε μια βόλτα, στο θάλαμο νούμερο 6 μιας ψυχιατρικής κλινικής. Πάμε να γνωρίσουμε ένα κορίτσι που μένει εκεί, φυλακισμένο επί έξι συναπτά έτη. Θα μας διηγηθεί την δικιά του ιστορία. Μια ιστορία που τελικά φαίνεται να μας είναι πολύ οικία, γιατί την ζούμε καθημερινά και καθρεφτίζει την σύγχρονη πραγματικότητα.
Η παράσταση «Θάλαμος ν.6», βασίζεται στο ομώνυμο διήγημα του Τσέχωφ που δημοσιεύτηκε το 1892 και θέτει βασικά ερωτήματα που μας αφυπνίζουν και μας ενεργοποιούν σχετικά με την ύπαρξη μας στον κόσμο αυτό, τον τρόπο που υπάρχουμε μέσα στην εκάστοτε κοινωνία, το πως και το εάν αντιδρούμε απέναντι σε οτιδήποτε άδικο συμβαίνει γύρω μας. Τα ερωτήματα είναι καίρια και παραμένουν διαχρονικά απασχολώντας μας ακόμη και σήμερα. Ποιος είναι το αντίκτυπο των πράξεων μας στις ζωές των άλλων? Γιατί δεν αντιδράμε στη βαρβαρότητα που μας περιτριγυρίζει? Γιατί καθόμαστε παθητικοί θεατές απέναντι στην αδικία που κάποιοι «ισχυροί» μας επιβάλουν? Πώς γίνεται να κλείνουμε τα αυτιά μας στον ξεριζωμό τόσων ανθρώπων? Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να θεωρείται «λαθραίος»? Πόσο «νοικοκυραίος» είναι κάποιος που κινείτε σαν ένα καλοκουρδισμένο ρομπότ έχοντας αποκλείσει από τη ζωή του τη ζεστασιά και την ανθρωπιά και που ασκεί βία στο όνομα του καθήκοντος και της τάξης των πραγμάτων? Πως είναι δυνατόν να ξεχνάς τις σκληρές εικόνες που αντικρίζουμε καθημερινά?
Πάνω στη σκηνή τρία κορίτσια (Ηλέκτρα Αρσενίδου, Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου και Έρη Μανουρά), που με εκπληκτικό τρόπο διασκευάζουν το έργο του Ρώσου θεατρικού συγγραφέα και το φέρνουν στην Αθήνα του σήμερα. Ο λόγος, ο ήχος, η κίνηση, φιλτράρονται μέσα από τη χιπ-χοπ κουλτούρα, σε μία μοναδική συνομιλία του κειμένου με τη σύγχρονη εποχή. Μας παρουσιάζουν με γλαφυρό τρόπο, τον ψυχικό κόσμο ενός γιατρού της κλινικής, μέσα στον οποίο αναγνωρίζουμε τον καθένα από εμάς, που συνταράζεται από μια εσωτερική μάχη για το εάν η ζωή του έχει αξία. Έναν άνθρωπος που έχει μια αισιόδοξη ματιά απέναντι στην ανθρώπινη ύπαρξη, που καταλαβαίνει, συμπονάει και ακούει τους ασθενείς του, αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να τους βοηθήσει, πέρα από τις «συμβουλές» που τους παρέχει στα πλαίσια της καθημερινής του επίσκεψης στο θάλαμό τους.
Η παράστασή αποτελεί ένα ποιητικό κολλάζ που φωνάζει: Μην ξεχνάς! Για όλους εκείνους που, στη βαρβαρότητα, στον άγριο αυτόν κόσμο, συνεχίζουν να παλεύουν, να ονειρεύονται, να αγαπούν, να τραγουδούν την αλήθεια με τρυφερότητα. Και κάπως έτσι, μία μικρή πτέρυγα για ψυχικά ασθενείς γίνεται για όλους μας ένας φωτεινός μικρόκοσμος, μια αφορμή για περισυλλογή.
Κατερίνα Ζάχαρη