Το έργο The Children της Lucy Κirkwood αποτελεί μία ξεχωριστή θεατρική περίσταση, αφού δεν καταπιάνεται με κοινότυπα θέματα που έχουμε συνηθίσει, αλλά μας τοποθετεί στην καρδιά ενός ζητήματος που αφορά την περιβαλλοντική συνείδηση.
Βρισκόμαστε θεατές σε περίοδο, όπου έχει προκληθεί πυρηνική καταστροφή και παρακολουθούμε ένα παντρεμένο ζευγάρι πυρηνικών φυσικών, την Χέϊζελ και τον Ρόμπιν (Ρένια Λουιζίδου – Γεράσιμος Σκιαδαρέσης), με ενήλικα πλέον παιδιά που έχει συνταξιοδοτηθεί. Ο χρόνος φαίνεται να κυλάει σε ένα φανταστικό παρόν και όχι στο μακρινό μέλλον. Έχουν αλλάξει κατοικία, αφού το παλιό σπίτι ανήκει πλέον σε απαγορευμένη ζώνη λόγω της εγγύτητας του με το πυρηνικό εργοστάσιο που ανατινάχτηκε.
Την ρουτίνα τους ανατρέπει μια παλιά συνάδελφος, η Ρόουζ (Πέγκυ Σταθακοπούλου) που εμφανίζεται μετά από πολλά χρόνια απουσίας. Εργαζόταν παλιότερα στο εργοστάσιο μαζί τους και φαίνεται να αποτελούσαν όλοι σημαντικούς συντελεστές για τη λειτουργία του. Εσωτερικές συγκρούσεις και μυστικά την ωθούν να προσπαθήσει να πείσει το ζευγάρι να πάρει στα χέρια του την κατάσταση και να βοηθήσει στις εργασίες αποκατάστασης τους νέους που ήδη δουλεύουν εκεί. Το αντίτιμο φυσικά είναι βαρύ: σύντομα το σώμα τους θα υποκύψει στις καταστροφικές συνέπειες της ραδιενέργειας.
Ο ρόλος που υποδύεται η Ρένια Λουιζίδου είναι, κατά τη γνώμη μου, ο περισσότερο γήινος και συγκροτημένος. Η Χέϊζελ φαίνεται να αντιστέκεται στην ιδέα της επικείμενης αυτοθυσίας, επιθυμώντας να ζήσει όσο το δυνατόν παραπάνω στο δυστοπικό αυτό πια περιβάλλον. Κλείνεται στην ψευδαίσθηση της αγνής διατροφής και άσκησης, ώστε να ξεγελάσει τον θάνατο που βρίσκεται ήδη γύρω της. Παρατηρούμε εύλογα, ότι πρόκειται για μία τέλεια αναλογία της δικής μας σύγχρονης και συνάμα παρανοϊκής ζωής: αναζητούμε υστερικά τα υγιεινά μέσα διαβίωσης, ενώ εθελοτυφλούμε για την οικολογική κατάρρευση του πλανήτη, ο οποίος μας θρέφει και μας κρατά ζωντανούς.
Το έργο πραγματεύεται το δίλλημα για το αν τελικά είμαστε ώριμοι να αναλάβουμε τις ευθύνες απέναντι στην καταστροφή που προξενήσαμε ή αν θα γαντζωθούμε εμμονικά από τον εγωιστικό παραλογισμό μας. Φαίνεται πως θα χρειαστεί κάποια στιγμή να λάβουμε θέση και να λογοδοτήσουμε για την βλαπτική στάση που ακολουθούμε χρόνια συνειδητά και απερίσκεπτα.
Αξίζει να παρατηρηθεί πως γίνεται συχνή αναφορά σε ένα από τα παιδιά του ζευγαριού, στην κόρη τους, την τριαντάχρονη Λώρεν. Πρόκειται για έναν ευαίσθητο χαρακτήρα με κρίσεις πανικού και επιθετικότητα, ο οποίος έχει σπουδάσει ανθρωπιστικές επιστήμες και λόγω της ψυχολογικής κατάρρευσής της έχει πάψει πια να εργάζεται. Θα μπορούσε να πει κανείς πως συμβολίζει την «τραυματισμένη» ανθρωπιστική παιδεία που περνάει σφοδρή κρίση τις τελευταίες δεκαετίες λόγω επικράτησης της τεχνοκρατίας και των οικονομικών συμφερόντων. Είναι εκείνη, όμως, που συνδέεται άρρηκτα με τον σεβασμό και την ευθύνη απέναντι σε προκλήσεις, ώστε να επιλέξουμε ηθικούς και βιώσιμους τρόπους διαβίωσης σε αυτόν τον πλανήτη. Η παράσταση θα μας τονίσει με κάθε τρόπο πως η διαφύλαξη του περιβάλλοντος είναι αναπόσπαστη διάσταση ενός υγιούς και ισορροπημένου κόσμου.
Χριστίνα Χανιώτου