Ο όρος «άδεια φωλιά» αναφέρεται στην περίοδο κατά την οποία οι γονείς αποχωρίζονται τα παιδιά τους. Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς περιγράφει τα ανάμεικτα συναισθήματα των γονιών, κατά τον αποχωρισμό τους από το παιδί. Συναισθήματα όπως η δυσφορία και η ματαίωση κατακλίζουν τον γονιό, ο οποίος νιώθει ανήμπορος πλεον, να συνεχίσει την καθημερινότητά του χωρίς το παιδί του, στο πλάι του.
Ο τίτλος της παράστασης δεν μπορούσε να αποδώσει καλύτερα τι επρόκειτο να παρακολουθήσω στη συνέχεια. Η Ζαχαρούλα Χρόνη και η Κωνσταντίνα Καλλιβωκά βασιζόμενες στο γνωστό έργο του Τένεσι Ουίλιαμς, Γυάλινος Κόσμος, δημιούργησαν ένα δικό τους κείμενο, μια δική τους ιστορία και εν τέλει μια δική τους οπτική για το μοντέλο της εύθραυστης δυσλειτουργικής οικογένειας.
Το γεγονός ότι οι ηθοποιοί βρίσκονται επι σκηνής πρίν ξεκινήσει η παράσταση -από την στιγμή δηλαδή που μπαίνουν οι θεατές στην αίθουσα- είναι μια ωραία πινελιά. Δίνει την αίσθηση ότι ξεφεύγουμε απο το κλασικό θέατρο, που την έναρξη της παράστασης σημαίνει το άνοιγμα της αυλαίας. Δεν πρόκειται να δούμε κάποιο θεατρικό δρώμενο να εκτυλίσσεται μπροστά μας, άλλα η καθημερινότητα μιας οικογένειας.
Η παράσταση πραγματεύεται τις περίπλοκες σχέσεις, που έχουν αναπτυχθεί μέσα στα στενά όρια μιας οικογένειας . Ένας πατέρας που έρχεται σε συνεχή κόντρα με τον γιό του και που υπερπροστατεύει την μονάκριβη κόρη του. Μια κόρη που είναι αιχμάλωτη τόσο της ασθένιάς της όσο και του πατέρα της. Και ένα αγόρι που μπαίνει στην ζωή τους και τους αλλάζει όλες τις ισορροπίες.
Οι εξαιρετικοί ηθοποιοί Παναγιώτης Μπουγιούρης και Ηρώ Πεκτέση αποδέχονται ένα δύσκολο στοίχημα να στήσουν και να υποδυθούν παραπάνω από έναν ρόλο ο καθένας τους. Και το πετυχαίνουν! Η εναλλαγή ρόλων που γίνεται καθόλη την διάρκεια της παράστασης είναι σαφής, χωρίς να αφήνει κενά ή να μπερδεύει τον θεατή να κατανοήσει ποιός χαρακτήρας ξετυλίσσεται μπροστά του.
Άλλο ένα στοίχημα που αποδέχονται, είναι να μην χρησιμοποιούν αντικείμενα ή αξεσουάρ που θα μπορούσαν να τους βοηθήσουν στην εναλλαγη ρόλων. Έτσι οι ηθοποιοί με την φωνή τους, την στάση σώματος και το συναίσθημα τους, καταφέρνουν να αποδώσουν τόσο δημιουργικά την ψυχοσύνθεση του κάθε χαρακτήρα. Οι αλλαγές παρουσιάζονται «στεγνά», χωρίς περιττές κινήσεις που θα δημιουργούσαν «φασαρία», με το γύρισμα της πλάτης καθώς οι ηθοποιοί είναι συνεχώς επι σκηνής. Αυτή λοιπόν η εναλλαγή ρόλων των δύο ηθοποιών, θέτει αναμφίβολα τον θεατή σε συνεχή εγρήγορση.
Η σκηνογραφία της Δήμητρας Χατζηγιάνγκου είναι ιδιαίτερη. Μία κούνια, μια παλιά τηλεόραση που εκπέμπει παράσιτα, ένα μπλοκ ζωγραφικής και ένα τραπέζι με καρέκλες καλλυμένο με περιτύλιγμα το οποίο συνεχίζει περιμετρικά σε όλη την σκηνή. Η χρήση του περιτυλίγματος θα μπορούσε να είναι αλληγορική. Θα μπορούσε ίσως να υποδηλώνει την υπερπροστασία του πατέρα προς την κόρη ή τον ασφυκτικό κλοιό που εγκλωβίζει τα δύο παιδιά και δεν τα αφήνει να αναπνεύσουν.
Συνοψίζοντας, θα την χαρακτήριζα ως μια πολύ προσεγμένη και καλοδουλεμένη παράσταση. Δυνατές ερμηνίες με συναίσθημα, πρωτότυπη μουσική επένδυση από τον Βασίλη Λάμπρου, δουλεμένη κίνηση από την Ελεάνα Νικολοπούλου και εύστοχες εναλλαγές φωτισμού από τον Πάνο Κουκουρουβλή. Την προτείνω ακόμα και στους πιο απαιτητικούς θεατές.
Δείτε την και θα με θυμηθείτε…
Χριστίνα Μαραβελή