Διαζύγιο, γένος ουσιαστικού, τρισύλλαβο. Φαινομενικά απλή λέξη, σχεδόν βαρετή, ούτε πολλά «ι», ούτε κάποιος ιδιαίτερος ορθογραφικός/γραμματικός κανόνας που να το χαρακτηρίζει. Ερμηνευτικά όμως;
Εκεί τα πράγματα αλλάζουν, δυσκολεύουν, η ευθεία γραμμή μοιάζει να γεμίζει μικρά κομβία, διακλαδώσεις, κάτι σαν τις ταμπέλες «εκτελούνται έργα». Ποια έργα, πότε, γα πόσο καιρό;
Αυτή την απύθμενη έννοια της λέξης αυτής προσπαθεί με αμεσότητα, ειλικρίνεια, χυμώδεις διαλόγους και πινελιές ειρωνείας να αποδώσει στο μονόλογο «Το Υπέροχο μου Διαζύγιο» της Ιρλανδής συγγραφέως Τζέραλντιν Άρον, ο σκηνοθέτης κος Δημήτρης Μυλωνάς στο θέατρο Χυτήριο αυτό το καλοκαίρι .
Ένα διαζύγιο δεν είναι μόνο ένα πράγμα, είναι πολύ από πολλά. Έχετε μπει σε κάποιο roller coaster ή σε κάποιο τρενάκι του τρόμου; Αν ναι, τότε ένα διαζύγιο θα μπορούσε να παρομοιαστεί με μια τέτοια διαδρομή, απρόσμενη, γεμάτη στροφές, εκπλήξεις και κρυφά σημεία.
Άλλοτε μοναξιά, ανασφάλεια, οργή, θυμός, φόβος για την προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα, βαρεμάρα, ίσως κάποιες διαψεύσεις ή/και απογοητεύσεις και άλλοτε πάλι ανακούφιση για την απομάκρυνση ενός/μιας συντρόφου απών/ούσας από την κοινή ζωή, το κοινό βίωμα, ανυπομονησία για τις νέες προκλήσεις, τις ευκαιρίες και λαχτάρα προκειμένου το άτομο να ξαναβγεί στη ζωή, να αγαπήσει και να αγαπηθεί ξανά, να ερωτευτεί, να αφεθεί, να ανακαλύψει ξανά τον εαυτό του.
Όλα αυτά εμπλουτίζονται με στιγμές απόγνωσης, με flashbacks στο παρελθόν, με πισωγυρίσματα, με –παραληρηματικούς ή και όχι- μονολόγους, με εκκωφαντικές σιωπές από αυτές που ψάχνεις εναγωνίως να βρεις ένα τρόπο να τις σπάσεις, με ματαιώσεις, καθώς ένα διαζύγιο μπορεί να γίνει αρκετά άσχημο, αναδεύοντας στον αφρό της καθημερινότητας αντιδράσεις από φίλους, γνωστούς, συγγενείς που παλαιότερα δεν είχαν φωτιστεί.
Με λίγα λόγια ένα διαζύγιο μοιάζει πολύ περισσότερο με ένα μαραθώνιο και όχι με έναν αγώνα ταχύτητας, αν και πολλές φορές χτυπάει απροειδοποίητα και ακαριαία.
Όλα αυτά και πολλά περισσότερα απέδωσε στην παράσταση η κα Αλεξάνδρα Παλαιολόγου. Σε ένα απλό σκηνικό η πρωταγωνίστρια χρησιμοποίησε κάθε διαθέσιμο εκφραστικό της μέσο αποδίδοντας με αυθεντικότητα και ρεαλισμό κάθε απόχρωση της διαδρομής αυτής. Μιας διαδρομής προς το φως, προς την διεκδίκηση της ίδιας της ζωής.
Ένα διαζύγιο, ανεξάρτητα από το πώς, το γιατί και το ποιος, μοιάζει πράγματι με το θάνατο – χρειάζεσαι χρόνο για να θρηνήσεις, σιγά –σιγά όμως ανακτάς δυνάμεις και κάνεις το καλύτερο που μπορείς για τον εαυτό σου
Για όλα αυτά λοιπόν, για να διασχίσετε και εσείς μαζί με την πρωταγωνίστρια, να ανακαλύψετε τι μπορεί να σημαίνει διαζύγιο για μια γυναίκα κάπου στα 50 και κάτι, να συγκινηθείτε, να γελάσετε, να θυμώσετε ενδεχομένως, αξίζει να παρακολουθήσετε την παράσταση αυτή. Το δίχως άλλο πρόκειται για το πιο απολαυστικό διαζύγιο θα ζήσετε…
Μαίρη Μαθιουδάκη