Ελπίζω να τα πηγαίνετε καλά με την καθαρεύουσα, διότι δεν θα μπορούσα να βρω πιο ωραία εισαγωγή από τα λόγια του Κ. Παλαμά, για να παρουσιάσω το συγκεκριμένο έργο- και σίγουρα διότι δεν θα επιθυμούσα να διαβάζετε το παρακάτω απόσπασμα και να μονολογείτε “πώς της ήρθε;”-. Ένα έργο, που στα βάθη των καιρών απεδείχθη τόσο διαχρονικό κι επίκαιρο, χωρίς να χάσει ούτε στο ελάχιστο την κωμική του διάσταση.
« Ὁ κ. Ῥἀγκαβῆς γράφων τὸν «Γάμον τοῦ Κουτρούλη» δὲν ὠνειροπόλει δάφνας κωμῳδοποιοῦ, ἀλλ’ ἐπελαμβάνετο, ἁπλούστατα, νὰ ἀποδείξῃ, ὅτι ἡ ἀρχαία μετρικὴ κατ’ οὐδὲν σχεδὸν διαφέρει τῆς ἡμετέρας. Ἡ μετρικὴ ἀλήθεια, ἐξομολογεῖται αὐτός ὁ ποιητὴς, εἶνε ἡ μόνη ἣν ἡ παροῦσα κωμῳδία ἐπιζητεῖ, ἂν δ’ ἐπέτυχε καί τινα πολιτικὴν ἢ κοινωνικὴν, κατὰ σύμπτωσιν, εἷνε ὡς ἐκ περισσοῦ!»
Κι αφού σας υποσχεθώ πως τα δύσκολα πέρασαν κι η Νεοελληνική γλώσσα θα είναι η μόνη που θα χρησιμοποιήσω από εδώ και στο εξής, θα σας δώσω μια ιδέα για το τι κάνει ξεχωριστό το έργο Του Κουτρούλη ο γάμος.
Γράφοντάς το ο Ραγκαβής το 1845 και με διάθεση να στηλιτεύσει τα ήθη της τότε κοινωνίας, κατάφερε να πετύχει, ό,τι ο Παλαμάς μας αφηγείται πώς στόχευε, μια κωμωδία με κύριο μαγικό συστατικό, τη μετρική μαεστρία! Κι αν η καθαρεύουσα δεν μαρτυρούσε την χρονική περίοδο, εύκολα θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε πως γράφτηκε για την παρούσα κοινωνία, η οποία μοιάζει να κουβαλά τα ίδια αγκάθια.
Πολλές οι θεατρικές μεταφορές του στο σανίδι, με ιδιαίτερα ευχάριστη εντύπωση να μας προκαλεί η παραγωγή του έργου στο Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου, σε σκηνοθεσία Σμαράγδας Καρύδη. Η παράσταση πιστή στο πρωτόλειο κείμενο, με τη μικρή προσθήκη σύγχρονων κειμένων και πρωτότυπων τραγουδιών, απογειώνει το έργο και το αναδεικνύει σε μια σύγχρονη και ξεκαρδιστική πολιτική σάτιρα.
Η υπόθεση λίγο πολύ γνωστή, ο Μ. Κουτρούλης, ένας αγράμματος ράπτης ερωτεύεται την Ανθούσα, μια γυναίκα ματαιόδοξη, η οποία για να τον αποφύγει του θέτει ως όρο γάμου την εκλογή του στη θέση του υπουργού. Κι ο ίδιος θύμα της αγάπης και της ανθρώπινης μεγαλομανίας κάνει τα αδύνατα δυνατά για να το πετύχει…
Στον ρόλο της Ανθούσας η Σμαράγδα Καρύδη, γοητεύει με την πρόζα της και ο Νίκος Κουρής, ως Μ. Κουτρούλης, προκαλεί το θαυμασμό μας με το υποκριτικό του εύρος.
Ο πιστός υπηρέτης Στροβίλης -Κώστας Κορωναίος- με αέναη κίνηση και δεξιοτεχνία κινεί τα νήματα και ο Γιώργος Ψυχογιός, στο ρόλο του πατέρα της νύφης, πλήρως αρμοστός αποτυπώνει την περσόνα ενός πατέρα που άγεται και φέρεται από την αδυναμία που έχει στη μοναχοκόρη του.
Ευχάριστη έκπληξη αποτελούν και οι νεότεροι ηθοποιοί που ρέουν, ερμηνεύουν, χορεύουν, τραγουδούν, αφηγούνται και ελίσσονται επάνω στη σκηνή, σαν ένας άλλος χορός αρχαίου δράματος. Μεταξύ άλλων: η Ευγενία Σαμαρά, ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης, ο Βασίλης Παπαγεωργίου, ο Αλέξανδρος Τσώτσης, ο Γιώργος Σουλεϊμάν, ο Τάσος Ροδοβίτης, ο Αντώνης Κυριακάκης, ο Οδυσσέας Κωνσταντόπουλος και η Μυρσίνη Δημοπούλου.
Δεν θα μπορούσαμε φυσικά να μην αναφερθούμε στα σκηνικά που ποιούν τα αναγκαία, χωρίς υπερβολές αντικειμένων, μα με πολλή ευρηματικότητα και ευφάνταστες χρήσεις. Τα καλαίσθητα κοστούμια που παρατείνουν το γέλιο και εντυπωσιάζουν και τις μελωδίες που χαρίζουν απλόχερα ευφορία και ζωντάνια.
Μια παράσταση που όχι μόνο ψυχαγωγεί, αλλά και διαπαιδαγωγεί –γεγονός που θα ανακαλύψετε από τα πρώτα κιόλας λεπτά-. Μην τη χάσετε!
Γερονικάκη Κωνστάντια