Good People
Το θέατρο Αποθήκη πάντοτε ήταν ένας χώρος που στην σκηνή του ο θεατής μπορούσε να βρει τις παραστάσεις που έκαναν την διαφορά. Εκείνες που αργά και σταθερά έβρισκαν το κοινό τους και γίνονταν talk of the town. Αρκετές φορές κάποια έργα παρουσιάζονταν για πρώτη φορά στο συγκεκριμένο θέατρο.
Έτσι και φέτος, για πρώτη φορά στην θεατρική Αθήνα, ανεβαίνει ένα έργο που χάρισε στην Frances McDormand, το πρώτο της Tony το 2011 για την ερμηνεία της ως Margie.
Στην παράσταση Good People του David Lindsay-Abaire , η Margie είναι μια γυναίκα που ζει σε συνοικία της εργατικής τάξης, στην Νότια Βοστώνη. Προσπαθεί να τα βγάλει πέρα ως ταμίας σε ένα μαγαζί ενώ παράλληλα καλείται να διαχειριστεί μόνη της την ανατροφή της κόρης της, η οποία έχει πνευματική καθυστέρηση.
Λόγω αυτών των δυσκολιών στην καθημερινότητα της, χάνει την δουλειά της όταν η ίδια αργεί για πολλοστή φορά στην δουλειά της. Αυτή η εξέλιξη στην ζωή της αλλά και η οικονομική της ανέχεια προκαλεί μια σειρά γεγονότων που την αναγκάζει να ζητήσει βοήθεια από έναν παλιό συμμαθητή της, ο οποίος είναι ευκατάστατος γιατρός και κάποτε είχαν μια ρομαντική σχέση μεταξύ τους.
Στην πρώτη της σκηνοθετική δουλειά, η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, επιλέγει να ασχοληθεί με κάτι που αγγίζει αρκετό κόσμο στην καθημερινότητα του αλλά μπορεί και στον κοινωνικό του κύκλο. Η Παπαχαραλάμπους καλείται μέσα από την ματιά της στο κείμενο να φωτίσει όχι το πρώτο κείμενο όλων των ρόλων αλλά την δεύτερη και τρίτη σκέψη που τους ωθεί να κάνουν ότι τελικώς επιλέγουν να πράξουν. Αυτό είναι κάτι που καταφέρνει τόσο στο σύνολο της παράστασης όσο και στον ρόλο της Margie που κρατά η ίδια.
Αν και χρειάζεται αρκετός χρόνος για να συνηθίσει ο θεατής την προσέγγιση της Παπαχαραλάμπους στον ρόλο, στην τελική κερδίζει την προσοχή του και την συμπάθεια του. Όπως και στην περίπτωση του Τάσου Γιαννόπουλου, ο οποίος είναι μετρημένος και έχει τον απόλυτο έλεγχο των εκφραστικών του μέσων καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης σε αντίθεση με χειμαρρώδη παρουσία του στις τηλεοπτικές του δουλείες.
Όμως στην παράσταση υπάρχουν δυο περιπτώσεις που ενώ δεν έχουν μεγάλη παρουσία επί σκηνής καταφέρνουν και ξεχωρίζουν.
Η μια είναι η Ζωή Ρηγοπούλου και η άλλη η Aurora Marion.
Η Ρηγοπούλου είναι το comic relief της παράστασης. Η ίδια καταφέρνει και παραδίδει κάθε ατάκα στο σωστό χρόνο που θα κάνει τον θεατή να γελάσει και ας έχει προηγηθεί προηγουμένως κάτι που θα μπορούσε να χάσει την συμπάθεια του κοινού.
Ενώ η Aurora, ως η γυναίκα του γιατρού και πρώην συμμαθητή της Margie, είναι μια αποκάλυψη για όποιον δεν την έχει ξανά δει στην σκηνή. Άμεση, εκφραστική και απόλυτα παρών στις σιωπές της καταφέρνει και κερδίζει το κοινό από τα πρώτα λεπτά.
Το έργο καλύπτεται από μια διαρκή υπόκωφη ένταση που προκαλεί στον θεατή μια αμηχανία ως προς την αναμονή της στιγμής που όλες οι ισορροπίες θα διαρραγούν και θα ειπωθούν οι σκληρές αλλά αναγκαίες αλήθειες.
Το highlight της παράστασης είναι ολόκληρη η σκηνή στο σπίτι του γιατρού, όπου η κλιμακούμενη ένταση μεταξύ των ρόλων δημιουργεί ένα πινγκ πονγκ κατηγοριών και επιθέσεων που εγκλωβίζει την προσοχή του θεατή χωρίς αναπνοή για ώρα.
Μια παράσταση που σέβεται τον εαυτό της και πάνω απ’ όλα τον θεατή που δεν αρέσκεται σε εύκολα δράματα και χιλιοειπωμένες ιστορίες αγάπης.
Πρωταγωνιστούν (με αλφαβητική σειρά):
Τάσος Γιαννόπουλος, Παύλος Λουτσίδης, Aurora Marion, Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, Ζωή Ρηγοπούλου, Σωσώ Χατζημανώλη