Η παράσταση «Η αδερφή μου» παίζεται στον πολυχώρο Bios με πρωταγωνίστρια τη Δώρα Στυλιανέση και τη συνοδεία του Δημήτρη Σιγανού. Είναι ένα έργο καθαρά πνευματικό. Mε τον δημιουργό Σταύρο Ζουμπουλάκη να μας θυμίζει ότι το θέατρο δεν αποτελεί παιδική χαρά, αλλά φορέα διαχρονικών αξιών.
Πράγματι, από τα πρώτα κιόλας λεπτά φαίνεται πως θα ακολουθήσει ένας ιδιαίτερος μονόλογος. O οποίος προϋποθέτει όχι μόνο την ωριμότητα του κοινού, αλλά και τη διάθεση για φιλοσοφική αναζήτηση.
Μετά την αρχική αμηχανία που προκύπτει από τη σκόπιμη μουσικότητα του λόγου, ο θεατής μεταφέρεται στο ονειρικό και υπερβατικό τοπίο του σκηνοθέτη Περικλή Μουστάκη. ‘Οπου ξεκινά η ιστορία της σχέσης ενός άντρα με την άρρωστη (και πλέον νεκρή) αδερφή του. Η ίδια, ενώ υποτίθεται πως δε ζει, διηγείται τα γεγονότα σαν να μιλά ο αδερφός της.
Πρόκειται για μια συνομιλία ανάμεσα σε δύο επίπεδα, ζωής και θανάτου –ύπαρξης και ανυπαρξίας.
Μέσα από την περιπέτεια υγείας της βασανίζεται προσπαθώντας να βρει επί χρόνια το νόημα στον παράδοξο γολγοθά της. Αναθρεμμένος μέσα σε εκκλησιαστικά διδάγματα αναρωτιέται γιατί η αγάπη προς τον Θεό δεν αποτρέπει αυτή την αδικία. Η πορεία της ασθένειας αυτής είναι για εκείνον ένας τρόπος ψυχοθεραπείας μέσα από θεολογικά και φιλοσοφικά συστήματα. Μαθαίνει με τραγικό τρόπο πως η αρρώστια ενός κοντινού σου ανθρώπου γίνεται αυτόματα το πεπρωμένο σου.
Το βιωματικό αυτό αφήγημα του Σταύρου Ζουμπουλάκη θα θέσει επί τάπητα τις έννοιες της πίστης, της συμπόνιας και της καλοσύνης. Ο λυγμός που γίνεται έργο τέχνης μας μαθαίνει ότι ο άνθρωπος που γίνεται μάρτυρας φτάνει στην αγιότητα. Η απάντηση σε όλα δεν βρισκόταν τόσο καιρό ούτε στις συνήθειες των μικροαστών χριστιανών, ούτε στους τρανούς φιλοσόφους, αλλά στο καθημερινό παράδειγμα που έδινε η αδερφή του. Η καλοσύνη της απέναντι στους ανθρώπους και η αδιάλειπτη αγάπη της προς την ζωή ήταν αξιοθαύμαστη παρόλα τα βάσανα και τις κακουχίες.
Χρειάστηκαν πολλές δεκαετίες για την πολυπόθητη λύτρωση. Σε ένα ταξίδι που ξεκίνησε από το ζήτημα της αυτοκτονίας έως και τη μεταφυσική του πόνου συνειδητοποίησε τελικά πως εκείνη ήταν ο φάρος της πνευματικής του αλήθειας. Το έργο δημιουργήθηκε για να αποκατασταθεί μια μεταφυσική αδικία. Εκείνος δεν θέλει να ξεχάσει τη φωνή της και από εμάς ζητά να μην ξεχάσουμε το όνομα της: Γιούλα Ζουμπουλάκη.
Χριστίνα Χανιώτου (@dreama_project)
www.instagram.com/dreama_project
https://www.viva.gr/tickets/theater/i-aderfi-mou-skin-periklis-moustakis-bios/