Η Αλήθεια Είναι
Υπάρχουν πολλές παραστάσεις στην θεατρική Αθήνα, είτε φύση εμπορικές είτε φύση καλλιτεχνικές. Το κοινό μπορεί και έχει την επιλογή να δει το θέαμα που ανταποκρίνεται στα γούστα του και αν πάλι θέλει να πειραματιστεί, μπορεί να πιέσει τα όρια του με κάτι τελείως διαφορετικό.
Εδώ και δέκα χρόνια η ομάδα Bijoux de Kant εκπροσωπεί ακριβώς αυτό. Την ανάγκη κάποιων να επαναπροσδιορίσουν τα όρια του τι είναι θέατρο και μέσω των παραστάσεων τους να εφεύρουν ξανά τις σχέσεις του κοινού με την γενική εικόνα του θεάματος. Η θεατρική ομάδα που δημιουργήθηκε από τους Γιάννη Σκουρλέτη (εικαστικός), Κώστα Δαλακούρα (μουσικοσυνθέτη) και Άρη Ασπρούλη (κοινωνιολόγο) επιδιώκει να ξεπεράσει τους περιορισμούς που ορίζει η έννοια της θεατρικής ομάδας και να διαμορφώσει μια ερευνητική πλατφόρμα που φέρνει σε επαφή διαφορετικά πεδία, εντός και εκτός της σφαίρας της δημιουργικής έκφρασης.
Αξιοποιούν όλα τα τεχνολογικά μέσα, την ιστορία της λογοτεχνίας αλλά και την θεωρία της τέχνης για να δημιουργήσουν ένα θεατρικό perfomance άξιο όσων θέλουν να πουν. Τώρα επιστρέφουν στον χώρο του Faust και την ελληνική δραματουργία με το έργο: Η Αλήθεια Είναι.
Σε αυτή την παράσταση, το νέο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη, μιλά για το σύνολο των προβλημάτων της κοινωνίας. Για την σκληρότητα της καθημερινότητας, τη συναισθηματική παθογένεια, τα στερεότυπα και την στοχοποίηση του διαφορετικού. Αλλά την ίδια ώρα ρίχνουν φως στην σεξουαλικότητα, τη συγγένεια, τη μνήμη και την σιωπηλή εξοικείωση με την βία. Η ομάδα μέσω ενός ζευγαριού που αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα επί σκηνής για κάτι παραπάνω από μια ώρα, δεν προσπαθεί να μιλήσει και να επουλώσει τις πληγές του παρελθόντος αλλά να τις ταρακουνήσει και να δει πως τις χειριζόμαστε στο σήμερα και τι αναρωτιόμαστε για το μέλλον.
Ενώ έχουμε πει όλα αυτά, πρέπει να επισημάνουμε ότι το ερευνητικό θέατρο δεν είναι για όλους. Ο κλασσικός θεατής δεν θα μπορέσει να διαχειριστεί αρκετά δρώμενα επί σκηνής. Την αμηχανία στο αργό ρυθμό της εξέλιξης των σκηνών, την σουρεαλιστική προσέγγιση διαλόγων και εκφράσεων, στην φαινομενικά άκυρη προσθήκη τραγουδιών και όχι μόνο και στην γενική διαφορετική προσέγγιση του τι είναι θέατρο. Γιατί όπως και να το κάνουμε όταν κάποιος είναι μαθημένος να βλέπει κωμωδίες και δακρύβρεχτα δράματα για να νιώσει μια κάποια συγκίνηση, δύσκολα μπορεί να ακολουθήσει τον ειρμό μιας διαφορετικής σκέψης.
Σε αυτή την παράσταση η Μαρία Παπασύρη ”κλέβει” εύκολα τα βλέμματα. Η προσήλωση της στο γλωσσικό ιδίωμα που έχει επιλέξει προκαλεί τόσο το γέλιο σε συγκεκριμένες στιγμές όσο και θαυμασμό για το πόσο καλά τα καταφέρνει στο να είναι πιστή σε αυτό. Ο Χάρης Χαραλάμπους-Καζέπης και ο Δημήτρης Παγώνης συμπληρώνουν τον θίασο.
Μια παράσταση που η μικρή της -σχετικά- διάρκεια λειτουργεί ευεργετικά για να δοκιμάσει κάποιος/α, αν μπορεί να παρακολουθήσει κάτι διαφορετικό που σίγουρα θα του δημιουργήσει διάφορες σκέψεις ύστερα. Όμως όσοι είναι πιστοί και εξοικειωμένοι με το τι προσφέρει η ομάδα μέσα σε αυτή την δεκαετία που πέρασε, τότε θα πρέπει να βρεθούν στις θέσεις του Faust.
Χρήστος Βασιλακόπουλος